Acht jaar

Vandaag is het precies acht jaar geleden dat ik ben begonnen met het schrijven van blogjes. Zoals al eens eerder vermeld had ik geen idee waar het toe zou leiden, ik was geïnspireerd geraakt door vriend André die dat al langer deed en het leek me leuk het ook eens te proberen. Nu, 2916 blogjes later, kan ik zeggen dat het niet meer weg te denken is uit mijn leven. Het hoort er voor mij net zo bij als eten, drinken en slapen. Ik durf te zeggen dat ik in de loop van die acht jaar een bepaalde (schrijf)stijl heb ontwikkeld, ironisch soms wat cynisch maar altijd met een relativerende ondertoon. Meestal is het geschreven met een knipoog, maar soms kan het best iets heel persoonlijks zijn wat me bezig houdt. Ik hoop dan dat anderen in soortgelijke situaties er iets uit kunnen halen. Maar doorgaans neem ik het leven an sich en vooral mezelf niet té serieus, en ik hou mezelf en de lezer regelmatig een spiegel voor. Het is gebleken dat die spiegel soms iets te helder is voor sommigen, het zij zo.

Iedere dag een blog, hoe hou je het vol? is de vraag die mij het meest gesteld wordt. Het antwoord is simpel; ik vind het fijn om te doen, dat is de voornaamste reden. Ik schrijf ook niet zozeer met lezers in mijn gedachten, ik schrijf omdat ik het zelf leuk vind. Dat er anderen zijn die het leuk vinden om mijn schrijfsels te lezen, is vanzelfsprekend mieters, om er maar eens een archaïsch woord in te gooien. Zoals gezegd ben ik door iemand anders die blogs schreef geïnteresseerd geraakt om de pen het toetsenbord ter hand te nemen, en ik heb op mijn beurt anderen weer warm gemaakt om te gaan schrijven. Jij die dit leest kan het ook, jawel, zelfs al schrijf je niet zo heel goed en zitten er schrijf- en stijlfouten in en is het alleen maar om frustraties te uiten, schrijf het op of tik het van je af, zodra het er zwart op wit staat is het uit je hoofd. En natuurlijk hoef je je negativiteit niet met anderen te delen, bij voorkeur niet zou ik zeggen, maar als je het voor jezelf doet zul je merken hoe therapeutisch dat kan werken. Er komt dan weer ruimte in je hoofd voor ik hoop wat leuke en positievere dingen, waar je dan ook over kunt gaan schrijven.

Een lieve vriend die een ernstig auto-ongeluk heeft gehad en er blijvend hersenletsel aan heeft overgehouden en daarover vol met frustratie en een gevoel van onmacht zat heb ik ook aangeraden het van zich af te schrijven om redenen hierboven genoemd. En hij doet het op gezette tijden, en wat blijkt, hij kan zijn gevoelens en ervaringen heel erg goed verwoorden, het is als buitenstaander zonder hersenletsel heel goed te begrijpen waar hij zoal tegenaan loopt.

Blogje 2916 dus, en ik ga door. Dit jaar zal, Deo volente, het 3000ste blogje het levenslicht gaan zien!