Vandaag is het Koningsdag, voor de zesde keer
alweer, maar voor mij voelt het nog steeds een beetje vreemd, en noem ik het zo
in de conversatie nog regelmatig Koninginnedag. Ook de datum van 27 april zit
nog niet in m’n systeem. Ik had ook eigenlijk verwacht dat Willem Alexander,
omdat zijn verjaardag zo dicht bij die van z’n oma is, het zo zou houden. Niet
dus, en ook zijn goed recht natuurlijk. Beatrix deed dat wel, omdat haar
verjaardag op 31 januari het qua weer nou niet echt uitnodigt om vrijmarkten en
kermissen te houden. Dus 30 april is tot 6 jaar geleden voor mij altijd
Koninginnedag geweest, zo mooi de laatste dag van de maand, en terugkerend net
als Kerst, Pasen en Pinksteren.
Wat mij altijd heeft gefascineerd is die
ongebreidelde vrolijkheid op 30 april, nu dus 27 april, met de Koninklijke
Familie lachende naar alle kant, meedoend met de meest onzinnige spelletjes die
de onderdanen voor hen in gereedheid hebben gebracht, waarvan ik altijd bang
ben dat de Koninklijken denken dat het gepeupel echt hun vrije tijd zo
besteedt, met dan het enorme contrast slechts een week later, vroeger nog
minder, op 4 mei, de Nationale Dodenherdenking waar diezelfde Eerste Familie
die eerder nog wc potten hebben geworpen, in kleine autootjes hebben gezeten en
koek hebben gehapt, gekleed in stemmig zwart op de Dam staan om de gevallenen
van de Tweede Wereldoorlog te herdenken.
Volgende week is het 4 mei, de Nationale
Dodenherdenking, waarvan het officiële gedenkschrift luidt:
Tijdens de
Nationale Herdenking herdenken wij allen - burgers en militairen - die in het
Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord
sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij
vredesoperaties.
In februari ben ik voorgedragen om op 4 mei in
mijn woonplaats namens de LHBT-gemeenschap samen met een jongere LHBT’er een
roze driehoekkrans te leggen tijdens de dodenherdenking. Ik heb er niet lang
over na hoeven denken of ik dat wilde doen. Het is voor mij vanzelfsprekend om
er gehoor aan te geven. Ik heb veel over de Tweede Wereldoorlog gelezen, gezien
en gehoord om het belang van de jaarlijkse herdenking in te zien en levend te
houden, dus als ik daar een klein onderdeel van uit kan maken doe ik dat met
liefde.
De vraag is legitiem, zeker gezien het
officiële gedenkschrift, of er voor de omgekomen LHBT’ers in de situaties die
daarin benoemd worden apart een krans moet worden gelegd. ‘Wij herdenken allen’
staat er immers. Voor veel Joden is de herdenking belangrijk om te blijven
herinneren dat het vervolgen en vermoorden van een heel volk simpel omdat ze
zijn wat ze zijn absoluut onaanvaardbaar is. Voor veel LHBT’ers die werden
vervolgd omdat ze zijn wat ze zijn geldt in feite hetzelfde. De Nazi’s hadden
naast de gele ster en de roze driehoek een heel kleurenpallet aan wat zij als
ongewenst zagen, rode, zwarte, groene, blauwe, paarse en bruine driehoeken die
ook gecombineerd konden worden. Duitsers en hun Gründlichkeit.
Hoewel er Joden zijn die hun volk als enige slachtoffer
zien van de Tweede Wereldoorlog en ieder ander die de slachtoffers uit hun
gemeenschap ook graag benoemd willen zien niet kunnen of willen accepteren,
denk ik dat met de wetenschap van nu er ruimte voor, kan en mag zijn om dat wel
te doen. Zeker omdat er ergens op de wereld altijd wel een (bevolkings)groep is
die wordt gediscrimineerd, verjaagd of vervolgd. Het lijkt zelfs wel of de geschiedenis zich
blijft herhalen, want vluchtende Joden werden bij onze grens destijds
tegengehouden, er was hier geen plek voor hen. En kijk eens hoe sommige mensen,
en ook bepaalde politici, zich uiten ten opzichte van de vluchtelingen uit
oorlogsgebied nu? Tevens zijn er nog steeds landen waar LHBT’ers worden
vervolgd, gevangen gezet, gemarteld en vermoord. Ook neemt het antisemitisme
toe.
En dit alles bij elkaar maakt dat we met
elkaar moeten blijven herdenken, mensen vervolgen en vermoorden om wie of wat
ze zijn daar moeten we onze stem tegen blijven verheffen, en niet denken het is
een ver van mijn bed show omdat misdaden tegen de menselijkheid zich op andere
continenten afspelen. Er is een tijd waarin zwijgen en onverschilligheid verraad
is. Juist in onze individualistische maatschappij is het belangrijk om hierin
gezamenlijk op te trekken. De twee minuten stilte op 4 mei is daarom een belangrijk
moment om met respect voor elkaar en de gevallenen te herdenken, en om dit door
te geven aan de kinderen. Ik vind het daarom heel mooi dat ik als oudere die de
verhalen uit de oorlog nog via mijn ouders uit de eerste hand heb gehoord wordt
gekoppeld aan een jongedame of jongeman en dat we samen de krans mogen leggen
en intens dankbaar mogen zijn dat we in een land leven wat al bijna 75 jaar
vrede kent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten