Alles op z'n tijd

In de tijd dat ik zonder werk was en bezig met oriënteren en solliciteren, was voor mij één ding duidelijk; er is veel veranderd met toen ik er in de jaren tachtig van de vorige eeuw mee te maken had. Men dient zich heden ten dage zeker niet bescheiden op te stellen, luid en duidelijk doe je kond van alles waar je zelf van vindt dat je er goed in bent. Jíj bent de beste! Op de vraag waarom ze jou moeten aannemen kom je met een verpletterend relaas. Ik maakte kennis met de term 'elevator pitch', en was met stomheid geslagen. Letterlijk. Ik sla dicht bij zulke van mij verwachte vertoningen van pedanterie. Ik kan het niet.

Ik heb in die periode veel gevraagde en ongevraagde adviezen gekregen van mensen om me heen die het veelal goed met me meenden. Echter, het feit dat ik van de nood een deugd maakte en na vijfendertig jaar werken de tijdelijk ontstane vrije tijd ook zag als een adempauze, een reset, een soort spontane sabbatical, kon niet iedereen aan. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat enige vorm van misplaatste kinnesinne daar aan ten grondslag lag. Het enige wat ik deed was me zo goed mogelijk voegen naar de niet door mij gewenste situatie, daarnaast ben ik niet echt een zak en as-mens, dus bleef ik positief en genoot van het temporele laissez-faire leven. Die Unverschämtheit!

Ik heb me, na even kortstondig van de weg te zijn geraakt vanwege een totaal verkeerd officium, mezelf weer herpakt. Die keuze om dat te doen was voor sommigen het sein hun visie als maatgevend te zien en zonder omhaal over me uit te storten, alsof ik een moord had begaan, terwijl ik voor mezelf wist, hoe moeilijk ook, dat ik de juiste beslissing had genomen.

Ik besloot dat ik er verstandig aan deed om dicht bij mezelf te blijven, ik kan nu eenmaal niet op de tafel springen en mezelve op de borst slaan. Ik weet dat ik beperkt ben in mijn mogelijkheden, maar ook dat mijn arbeidsethos goed is, Ik heb er steeds alle vertrouwen in gehad dat het goed zou komen. Sinds vorig jaar oktober heb ik een leuke baan, een contract voor zeven maanden welke met acht maanden is verlengd tot eind dit jaar.

Een paar weken terug werd me gevraagd of ik misschien wat meer zou willen werken. Daar heb ik bevestigend op geantwoord en afgelopen week is besloten dat mijn contract wordt veranderd met een aantal uurtjes per week erbij, en bovendien een uurloon verhoginkje omdat ik een stukje meer verantwoording krijg. De oplettende lezer merkt dat ik in verkleinwoordjes schrijf, en de begrijpende lezer zal aanvoelen dat het een kleinschalig iets is maar daarom niet minder door mij met blijdschap ontvangen. Het contract loopt nog steeds tot eind december, en of het dan stopt of nog eens wordt verlengd, zie ik dan wel weer. Ik ben, zeker in dit stadium van mijn leven, naast van de kleine gebaren waar ik intens gelukkig mee kan zijn, niet van het lange termijn denken.

Wat ik er maar mee wil aangeven, ook zonder jezelf in één minuut te kunnen aanprijzen, maar door gewoon je werk te doen naar beste kunnen, kunnen er kleine positieve veranderingen plaatsvinden. Je moet enkel geduld en vertrouwen hebben. Alles op z'n tijd.