Gedoe

U zou hier vandaag een blog moeten lezen over de bonbon van het theater, zo net na het theaterseizoen is er de jaarlijkse showcase van Codarts waarin de studenten, met name de vierdejaarsstudenten, laten zien wat ze kunnen. Ik had er maanden geleden al een kaartje voor aangeschaft, omdat het heerlijk is om die jonge talentvolle mensen bezig te zien met dat waar hun ziel en zaligheid in ligt. Vrienden Chris en Rick hadden later ook kaartjes gekocht en we besloten om voor de voorstelling een hapje te gaan eten saam, om ook weer eens fijn bij te kunnen praten.

Maar er kwam gedoe. De avond voor de voorstelling kreeg ik een appje van hen waarin stond dat zij waren gebeld door het theater dat de voorstelling niet in het kleine, maar in het grote Luxor zou worden gespeeld. Ik had echter niets van het theater vernomen en zou dus als Jean avec le nom de famille court met mijn kaartje voor het kleine Luxor gestaan hebben als ik niet was geappt door Rick en Chris. Daarvoor was al vreemd dat ik een kaartje had gekocht met stoelnummer en rij, terwijl toen zij gingen bespreken er enkel vrije plaatsen waren. Gedoe en ik kan slecht tegen gedoe.

Belangrijk detail was dat ik mocht werken en ik het restaurant had besproken vlakbij het kleine Luxor op een tijd die ik waarschijnlijk al niet zou kunnen halen, maar goed, een beetje stress moet kunnen. Het restaurant moest ik sowieso afbellen, en het nieuwe Luxor is weer wat verder weg met nog een overstap, dus minder tijd om ergens iets te gaan eten, en bovendien wist ik nog niets van het theater, alleen van de mensen met wie ik ging die wel waren geïnformeerd. En dan ben ik er alweer klaar mee. Teveel gedoe, ik kan daar niet mee omgaan. Mij ontgaat de ironie hierbij niet, mocht u dat soms vermoeden, dat ik eerst gisteren in mijn blogje me wat monkelend heb uitgelaten over het gebrek van Nederlanders om niet te kunnen meeveren met omstandigheden. Ik kan dat in bepaalde situaties dus ook niet. Niets Nederlands is mij blijkbaar vreemd.

Vlekken verschenen in mijn nek, hartslag versnelde, de lust om te gaan verdween en omdat het theater mij dus niet berichtte heb ik uiteindelijk zelf het theater gebeld met de mededeling dat ik van het bezoeken van de voorstelling afzag. De studenten zullen er daardoor niet met minder plezier hebben opgetreden en voor hen is het grote Luxor natuurlijk een geweldige belevenis. Ook Rick en Chris zullen een geweldige avond gehad hebben, maar voor mij gold, dat je soms nee moet zeggen tegen een bonbon, hoe lekker die ook is, voor je eigen gemoedsrust.