Maandag Tweede Pinksterdag, zat ik dus klaar met gesteven hemd, gestyled haar en de Manolo Blahniks klaar om aan te trekken. Meestal verschijnt ze zo rond vieren, maar deze keer niet. Toen het half zeven was heb ik haar maar eens geappt. Geen reactie. Even later old school gewoon gebeld, wederom geen antwoord. Twee zaken hieraan zijn opzienbarend, ten eerste Talitha is van de stiptheid, en ten tweede, de telefoon is een verlenging van haar zijn, en antwoordt ze meestal per omgaande.
Ik maakte me ongerust. En als bewust alleenstaande zonder back up om mee te overleggen wedijverden de verschillende doemscenario's in mijn hoofd om de meest voor de hand liggende, met als winnaar dat ze thuis gevonden zou worden en de conclusie zou zijn dat ze gered had kunnen worden als men er maar eerder bij was geweest. Na om half acht nog maar eens gebeld en geappt te hebben, besloot ik om haar broer te appen met als beginregel: 'Ik wil niet panikeren, maar...'. In de geschiedenis van mededelingen, zo is wel gebleken, komt na zo'n aanvang nooit iets prettigs, net zoals na 'Je moet niet schrikken, maar...'. Ook hij en zijn vrouw waren opgeschrikt omdat het, zoals ik al vermeldde, zo niet iets voor haar is.
Iets na achten kwam er een appje van Talitha, ze was in de sauna met een vriendin. Met maandag bedoelde ze de 17e, een week later, maar dat had ze er niet bijgezegd. Kleine miscommunicatie dus, mijn verontschuldigen aangeboden aan haar broer, die relativerend reageerde met; 'Geen probleem. Halve hartverzakking trekt vanzelf wel weer weg'.
De oplettende lezer zal begrepen hebben dat het dinertje dus gisteren heeft plaatsgevonden. En het was weer een feest zoals altijd bij De Bank. Bovendien konden we buiten zitten, wat vorige week niet had gekund vanwege de hysterische regenbuien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten