Onlangs was het vijftig jaar geleden, op 28 juni
1969, dat de politie in New York in hun jarenlange heksenjacht op LHBT’ers bij
de zoveelste inval van homobar Stonewall Inn op onverwacht verzet stuitte. Deze
opstand wordt als het begin gezien van de strijd voor gelijke rechten voor de
LHBT-gemeenschap. Maar eerlijkheid
gebiedt te zeggen dat eind negentiende eeuw, als eerste ter wereld, in Duitsland
al een LHBT-mensenrechtenorganisatie was, het Wissenschaftlich-humanitäres
Komitee. Daar maakten de nazi’s een eind
aan. Net zoals rechts-extremisten nu nog steeds vinden, vonden de nazi’s dat alles
wat niet Arisch en hetero was moest worden geëlimineerd. Direct na de oorlog
werd in Nederland de Shakespeare Club opgericht, het huidige COC. Maar zoals
gezegd, de Stonewall Riots wordt gezien als de start voor de naoorlogse anti-
discriminatiebeweging ten behoeve van de LHBT-gemeenschap.
Je kunt stellen dat sinds die tijd er voor LHBT’ers
veel is verbeterd, bijna ieder land heeft op zijn eigen manier een transitie
doorgemaakt. In Nederland werd in januari 1969, dus nog vóór de gebeurtenissen
van Stonewall, een demonstratie voor homorechten in Europa gehouden. In 1977
werd er voor het eerst een Roze Zaterdag gehouden in Nederland, en de nu niet
meer weg te denken Canal Pride in Amsterdam dateert van 1996, daarvan is
onlangs besloten dat het tot ons culturele erfgoed zal gaan behoren. Diverse
steden in Nederland en wereldwijd kennen zomers hun eigen Gay Pride.
Is dat dan nog nodig nu er zoveel verbeterd is voor
de LHBT-gemeenschap? Jawel hoor, voorlopig zijn er nog zo’n zeventig landen waar
homoseksualiteit strafbaar is en waarvoor zelfs in een aantal daarvan de
doodstraf kan worden opgelegd. Daarnaast is er dichter bij huis ook wel het één
en ander te verbeteren. De opleving van rechts extremisme is voor iedereen die
niet man, wit en hetero is nooit een goed teken. Zo bemoeit het nationalistisch
regime van Polen zich nadrukkelijk met het aldaar gevestigde Zweedse woonwarenhuis
IKEA, die een medewerker heeft ontslagen vanwege openlijke homofobie. Openbaar
aanklagers zijn er een onderzoek naar IKEA begonnen. In Groot Brittannië is ophef
ontstaan over voorlichtingslessen op basisscholen. Vanaf 2020 zal er
voorlichting gegeven worden over verschillende familievormen en liefdesrelaties
waaronder ook LHBT-relaties. Met als gevolg demonstrerende ouders, een bedreigd
schoolhoofd en kinderen die werden thuisgehouden. En waar gaat het om? Een
boekje met twee mannelijk pinguïns die een jong opvoeden en één over een
jongetje die zich verkleedt als zeemeermin.
Ook in Nederland worden er door extreem rechtse
partijen alleen LHBT’ers ‘geknuffeld’ als ze er moslims mee in een kwaad
daglicht kunnen zetten. En een politieman in functie die een niet opgevoerde
brommer een ‘homobrommer’ noemt, kan toch ook niet meer anno 2019. Om het nog maar niet te hebben over ‘homo’
als scheldwoord door seksueel onzekere tieners en, erger nog, volwassen
seksueel onzekere mannen. Ik zou geen andere reden weten dan dat. Het bejaarde
mannen praatprogramma ‘Voetbal Inside’ ,
nu ‘Veronica Inside’ grossiert in
homofobische opmerkingen, want ‘dat moet kunnen’ vinden sommigen.
Nu is het een dunne lijn, overgevoeligheid ligt op
de loer, en moeten we dat willen? Dat tenen zo lang zijn dat elk woord op een
gouden schaaltje gewogen moet worden omdat de ander zich wel eens geschoffeerd
zou kunnen voelen. We hebben het met het ‘n-woord’, dat gebruiken we niet meer,
zelfs een populair koekje heeft er een naamsverandering voor ondergaan. Maar de
voormalige ‘n’ers’ zelf gebruiken het wel te pas en te onpas ook in negatieve
zin om een ander aan te duiden, en in negen van de tien raps komt naast ‘fuck’
en ‘bitches’ het ‘n-woord’ bovenmatig veel voor. Maar behoor je niet tot de
groep, dan mag je het niet gebruiken is de tendens. Trek je dat door, dan mogen
LHBT’ers zelf wel van alles en nog wat over anderen in de eigen gemeenschap
zeggen, maar buitenstaanders niet.
Dat wordt een heel benauwde maatschappij, alles
valt of staat met de context en hoe je het interpreteert. Ik heb zelf onlangs
nog gekscherend tegen een heteroman gezegd dat iets wel heel ‘gay’ is aan wat
ie deed, een zojuist gekochte outfit fotograferen en aan een heterovriend
doorsturen. Dat doe ik nog niet eens. Maar er is natuurlijk wel een grens als
‘homo’ als negatief en onmannelijk wordt gezien en wordt geroepen om de ander
naar beneden te halen omdat in de groep übermannelijkheid als het grootste goed
wordt gezien, mag daar best wat van gezegd worden.
Vijftig jaar na de Stonewall Riots staat de
LHBT-gemeenschap er beter voor, openlijk homoseksuele premiers in Ierland, Luxemburg
en Servië, net zoals tal van andere politici, zakenmensen, wetenschappers en
kunstenaars. De Britse prins William die zegt er geen probleem mee te hebben mocht
één van zijn kinderen homoseksueel zijn. Er is veel gewonnen, maar we zijn er
nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten