Down at the Redwing

Afgelopen vrijdag kwam vriendin Anita een bakje koffie drinken om vervolgens te gaan winkelen in het lokale winkelcentrum de Koperwiek. Gesitueerd in wat kunstmatig wordt aangeduid als het centrum van Capelle aan den IJssel. Maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de gemeente er veel aan is gelegen om het gecreëerde centrum te transformeren tot een plek waar het prettig vertoeven is. Werk is nog steeds in uitvoering maar er is ook al veel klaar en het wordt er steeds leuker.

Het winkelaanbod is uitgebreid, met name veel modezaakjes gericht op vrouwen, en dat kwam in dit geval goed uit, want Anita wilde nog wat zomeroutfitjes hebben voor de vakantie, en ze is goed geslaagd. Voor mannen is er niet zo heel veel, maar ik was ook niet echt op zoek naar iets. Ik heb wat spulletjes aangeschaft die ik toch nodig had en een rekenmachientje voor €0,69. Negenenzestig cent! Ik ben nog van het onderwezen worden in hoofdrekenen, en in de tijd dat ik op de lagere school zat kwamen rekenmachientjes voor de gewone mensch in zwang, maar die waren gerust wel een paar tientjes destijds. Nee, ik heb zo'n machientje ook niet echt nodig, op mijn werk wordt het uitrekenen van de kassa vaak naar mij toegeschoven, omdat 450 + 88 vijf eurocentjes voor de huidige generatie een wiskundige opgave is. Maar voor €0,69 kon ik 'm niet laten liggen, buiten dat was ie ook nog paars, mijn naam stond er dus gewoon op, zeg maar.

De lunch, zo hadden we van tevoren al besloten, zouden we gebruiken bij één van de nieuwe neringdoenden, 'Brownies & Downies'. Het geweldig leuke concept van een lunchroom waar mensen met een verstandelijke beperking werken. Toen we er aan kwamen zagen we onze voormalige collega, en stadsgenoot van mij, Debby die net klaar was met lunchen. Anita, Debby en ik gaan zo'n 35 jaar terug in de tijd toen we als collega's werkten bij V&D op de Leyweg in Den Haag, waar we ook alle drie vandaan komen. Even waren we weer die onbezorgde twintigers van toen. Natuurlijk gepraat over vroeger maar ook over het noodlot wat Debby en haar gezin onlangs is overkomen.

De lunch was meer dan heerlijk en werd met liefde en plezier aan ons geserveerd door een gepassioneerde medewerkster. We raakten in gesprek met Jolanda Opschoor, de eigenaar van de zaak, en Anita vertelde haar dat haar jongste zoon Jesse niets liever zou willen dan ook bij een zaak als 'Brownies & Downies' te gaan werken. Hij wordt dit jaar zestien en binnenkort zal hij uitgeleerd zijn. Als ze in Zoetermeer bij 'De Zoetelaar' met eenzelfde concept als 'Brownies & Downies' wat gebruiken, gaat Jesse de tafeltjes langs om zoals hij zegt 'alvast te oefenen'.

Het was een profijtelijk gesprek met Jolanda, ze kende de school waar Jesse op zit en ze kunnen altijd nieuwe mensen gebruiken. Ze heeft zelf ook een zoon met een verstandelijke beperking en ze vertelde hoe het er aan toeging en gaf Anita haar kaartje en nodigde haar, haar man en Jesse uit om eens kennis te komen maken. Het was een vruchtbare dag qua kleding kopen en netwerken voor Anita. Hoe leuk zou het zijn als Jesse in 'mijn' 'Brownies & Downies' zou kunnen komen werken mettertijd? 'Good things happen over coffee' staat er op de ruit te lezen van 'Brownies & Downies', waarvan akte.