Bloed is dikker dan water

Mijn oma, geboren in 1892, kwam uit een groot gezin, maar zoals vaker voorkwam in die tijd zijn een aantal van haar zusjes en broertjes in hun kinderjaren gestorven. Zij die overbleven werden daarentegen oud. Oma en haar drie zusters, Rie, Thil en Emma zijn alle vier over de negentig geworden. Op de begrafenis van Thil, was Emma de laatst overgeblevene. Thil en Emma woonden in hetzelfde verzorgingshuis in kamers naast elkaar. Emma was vanzelfsprekend in tranen: 'Nu kan ik met niemand meer over vroeger praten'. Ik snapte haar toen al zo goed.

Afgelopen maandag was ik op bezoek bij mijn zus, wij zijn van het gezin ook de laatste die er nog zijn, en na alle wetenswaardigheden van het hier en nu van elkaar gehoord te hebben, gaan de gesprekken heel organisch naar vroeger, en dan komen alle mensen die alleen wij nog kennen even voorbij met de herinneringen en gebeurtenissen, vaak grappige of in ieder geval opmerkelijke en vooral dierbare. Ze zijn weer even in ons midden, de mensen van toen, als we hun namen noemen met de verhalen. Ik kan er erg van genieten om samen met mijn zus 'onze wereld' van weleer even te bezoeken. Want hoor je niet bij iedere uitvaart dat degene die ons gaat verlaten er pas echt niet meer is als er niet meer aan hem of haar gedacht wordt of over gesproken.

Gisteren hoorde ik het verdrietige nieuws dat de zus van een vriend in haar slaap is overleden. Een schok voor iedereen die haar dierbaar was. Ik heb haar wel eens ontmoet op een verjaardag en zag haar met enige regelmaat op Facebook voorbij komen als de familie bij elkaar was, een vrolijke goedlachse dame. Zij was de oudste van het gezin en het vroegste vroeger van degenen die na haar kwamen werd mede door haar verteld een kleurrijk beeld. Die verhalen zullen nu nog meer worden gekoesterd en bij gelegenheid met elkaar worden opgehaald, als een dierbare herinnering aan haar maar ook van henzelf.