Zoals bekend werd ze geboren met een oogafwijking, veroorzaakt doordat haar moeder Juliana tijdens de zwangerschap werd besmet met rodehond. Haar ene oog was blind en met het andere was ze erg slechtziend. Aanvankelijk werd ze Marijke genoemd, maar op haar zestiende gaf ze te kennen dat ze die naam te truttig vond en voortaan met haar tweede naam, Christina, door het leven wenste te gaan. Dat was al één van de eerste kenmerken van haar individualiteit. Vanwege haar visuele beperking en haar moeders schuldgevoel daarover zou ze een luxe leven in het paleis kunnen leiden, maar dat was absoluut niet wat Christina ambieerde.
Ze studeerde pedagogiek en koos ervoor om ver van het paleis en uit het oog van het publiek in Montreal een zangopleiding te volgen aan het conservatorium aldaar, waarna ze afgestudeerd naar New York ging om er zang- en muziekles te geven aan kinderen. Ze leefde er in volledige anonimiteit, dat kon nog in die tijd zonder social media, met een baan van maandag tot vrijdag. Haar innigste wens, haar status als prinses zag ze eerder als een last dan als een zegen. "Ik weet dat ik prinses ben, en vind dat ook niet erg, maar liever leef ik anoniem, en dat kan in New York".
Door een wederzijdse kennis komt Christina de destijds vanuit Cuba gevluchte stateloze Jorge Guillermo tegen. Door de aankondiging van hun verloving kreeg hij de Amerikaanse nationaliteit. In 1975 trouwen ze en krijgen drie kinderen, Bernardo, Nicolás en Juliana. In 1996 werd de echtscheiding uitgesproken en verdween Jorge volledig uit beeld en schijnt nu in Frankrijk te wonen. Doordat er voor dit huwelijk geen goedkeuring aan de Nederlandse Staten Generaal werd gevraagd, verloor Christina haar recht op de troon. "Ach, ik hing in dat lijstje toch ergens onderaan", was haar nuchtere commentaar hierop.
Na haar scheiding woont Christina in het buitenland, maar op belangrijke dagen voor de familie was ze er altijd bij. Ik probeerde haar dan te spotten als er op tv een verslag van werd gedaan wat eenvoudig was, want ze hield, zoals ze dat zelf noemde, van 'knalkleuren', haar outfits waren inderdaad hardblauw, barbieroze, gifgroen of knalgeel. Ze heeft haar hele leven gezongen en in 2000 kwam een langgekoesterde wens van haar uit en maakte ze een kerst-cd waarvan de opbrengsten gingen naar het naar haar genoemde Prinses Christina Concours. Twee jaar later kwam er nog een cd waarop ze musicalnummers brengt en twee duetten zingt met Rob de Nijs, de opbrengsten van die cd gaan naar de slachtoffers van de aanslagen op 11 september 2001 o.a. in haar geliefde New York. Bij de uitvaarten van haar beide ouders heeft ze ook gezongen als ook op de bruiloft van haar zoon Nicolás en neef Bernhard.
Christina, prinses tegen wil en dank, heeft zo veel mogelijk haar eigen leven kunnen leiden buiten het zicht van het publiek en heeft heel veel betekend voor de vele kinderen en jongeren die ze door haar lessen en het naar haar genoemde concours heeft kunnen ondersteunen. Jongeren die aan het concours meededen werden bij haar thuis uitgenodigd om met elkaar muziek te maken. Dan ben je een gepassioneerd en warm mens.
Vorig jaar werd bekend gemaakt dat in het najaar van 2017 botkanker was geconstateerd bij Christina, waar ze zelf luchtigjes over zei: "Het is iets chronisch, maar ik kan er prima mee leven". 16 augustus is ze overleden aan de gevolgen daarvan, ze is 72 jaar geworden. Ze werd markant genoemd omdat ze haar eigen weg is gegaan in het leven, en dat tekent ook haar afscheid, die is besloten en ze zal, heel ongebruikelijk voor iemand van koninklijken bloede, worden gecremeerd.
Rust zacht lieve Christina, ik zal die vrolijke 'knalkleuren' missen bij publiekelijke familiebijeenkomsten. Haar kinderen en familie wens ik heel veel sterkte toe om dit verlies te verwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten