Toen was geluk... #39

Beelden uit mijn kinderjaren

Uit mijn jeugd zo vrij en blij

Trekken somtijds kalm en rustig

Aan mijn peinzend oog voorbij

Iedereen met ook maar de geringste cultuurkennis weet dat dit de beginregels zijn van het gedragen lied 'Het Hutje Bij De Zee' van Rie Helmig, of op z'n minst dat het het lijflied is van tante Sidonia uit de 'Suske en Wiske'-reeks. Ik ben op een leeftijd dat 'beelden uit mijn kinderjaren' met enige regelmaat spontaan voorbij komen. Zo ook vorige week.

Zonder enige aanleiding kwam me opeens het beeld voor ogen dat mijn moeder een schoteltje met een nat sponsje op tafel zette met daarnaast een doosje met rode zegeltjes. Ze maakte er een moment van, we gingen die zegeltjes d.m.v. het sponsje in boekjes plakken. Iets met die zegeltjes was ter mijner faveure, want mijn moeder stelde in het vooruitzicht dat we ze gingen inleveren en dan...

Verder weet ik er niet veel meer van, het moment van inleveren nog wel, de dame waar we de vol geplakte boekjes gingen brengen begreep dat dit een speciaal moment was voor de kleine man, dat weet ik nog goed, maar of we in een winkel waren of een bank, geen idee. Ook niet wat het nu was wat die zegeltjes opbrachten. 

Ik vroeg me eigenlijk af wat voor zegeltjes het waren. Ik kan het niemand meer vragen, maar als je iets in het universum werpt, komt het op enig moment ook weer terug en in dit geval vrij snel, deze week op de Facebookpagina van 'Den Haag uit je jeugd van vroeger'. Daar stonden ineens foto's van die zegeltjes, ik herkende ze direct. Het bleken 'Actie Kindermunt-zegels' te zijn. Verder vernam ik dat de zegeltjes 45 jaar hebben bestaan, tot 2006. 

Maar wat er nu mee gedaan kon worden, en waar je ze kon sparen, kan ik niet achterhalen.

Na dat mijn moeder en ik ze hadden geplakt en ingeleverd, in het prille begin van de jaren zeventig, heb ik die zegeltjes nooit meer gezien.