Yesterday

"Het is weer eens tijd voor Loetje", zei vriendin Talitha en ik voegde eraan toe dat we dan ervoor of erna wel naar de bios konden gaan. Ik bedoel dan LantarenVenster, onze favoriete bioscoop met nét even een ander filmaanbod en daar vlakbij gevestigd. Ik sloeg aan het reserveren en het werd eerst Loetje en dan een film. Eten bij Loetje betekent goede biefstuk druipend van de jus, en het is daarom dat ik onder mijn alias Aidan Beaverhausen reserveer, want mijn eigen goede naam hou ik er ver van en dat ligt niet aan het geweldige restaurant of de vriendelijke bediening, maar meer mijn onmacht om netjes iets met jus te eten. Ik eet nooit jus en dat is te merken, ook nu zag mijn Peter Werth chemise na twee hapjes er al uit of een tweejarige voor het eerst zelf mocht eten.

De film die we bezochten was 'Yesterday', waar we een tijdje geleden een preview van hadden gezien. Het gaat over een sappelende niet zo heel erg succesvolle muzikant die na een wereldomvattende gebeurtenis de enige is die weet dat the Beatles hebben bestaan en al hun liedjes kent, voor de rest van de wereld is het nieuwe muziek. Himish Patel speelt de rol van Jack Malik de zanger die, zelfs met Beatles-repertoire, na een langzame start wereldberoemd wordt. Himish zingt trouwens alles zelf en speelt ook zelf gitaar en piano. The Beatles hebben totaal geen invloed gehad op de film, maar regisseur Danny Boyle zegt dat de film de goedkeuring had van zowel Paul McCartney, Ringo Starr als de erfgenamen van John Lennon en George Harrison.

Er zitten talloze opvallende en minder opvallende verwijzingen in naar teksten van the Beatles of gebeurtenissen uit hun carrière. Zo hebben een aantal personen namen uit Beatles-liedjes, er vindt een concert plaats op het dak van een hotel en zien we Jack en zijn familie op de kermis in een Helter Skelter gaan. Naast dat The Beatles en hun werk onbekend zijn, blijken ook o.a. Coca Cola en sigaretten niet te bestaan. Oorspronkelijk was de bedoeling dat de kleur paars ook niet bestond, de groep Deep Purple zou Deep Orange heten, maar het was te tijdrovend om in de gaten te houden dat geen van de figuranten iets paars aan zou hebben, dus dat idee heeft het niet gehaald.

De film zelf is een feel good movie, waarbij het liefdesverhaal tussen Jack en Ellie, zijn jeugdvriendin en manager toen hij nog niet populair was, de rode draad is. Alle aandacht gaat uit naar de Beatles muziek die niemand kent, of zijn er op de hele wereld misschien nog wel mensen te vinden die het wel kennen? Daarnaast komt er, zo tegen het eind, een heel bijzondere wending in de film, die de diepere laag die in de film zit ontvouwt. Want in een wereld zonder Beatles zijn levens heel anders gelopen.

Leuk is dat Ed Sheeran zichzelf speelt in de film en degene is de Jack mee op tournee neemt. Ed was niet de eerste keus, dat was Chris Martin, de zanger van Coldplay, maar die had andere verplichtingen en kon niet aan de film meedoen. Het is een leuke film, met humor, goed doordacht, zeker als je wat meer weet van the Beatles, met een bijzondere wat-als-insteek. En passant worden ook de marketingmethodes van de muziekindustrie op de hak genomen. U kunt 'm gerust es gaan zien.