Rug

Het is me jaren geleden al verteld door de dokter: "Die rug van u zal zo nu en dan blijven opspelen, daar moet u mee leren leven". Vorige week maandag was het weer zover, zonder enige aanleiding had ik pijnscheuten in mijn rug. Nu weet ik na al die tijd de verschillende gradaties in pijn wel te onderscheiden, en de periodes dat ik er finaal doorheen ging en echt niets meer kon liggen vooralsnog achter me (knock on wood). Deze pijn gaf aan dat die er wel uit te lopen was. Dat bleek voor een deel waar.

Zolang ik loop en zonder al te gek te doen beweeg, is het te doen. Zodra ik ga zitten of liggen is opstaan een hele opgave. 's Morgens uit bed komen, of opstaan van de bank is deze dagen nogal een onderneming. Gelukkig heb ik geen zittend werk, dat zou niet gegaan zijn. In mijn werk loop en beweeg ik veel, en dat is in deze situatie een pre. Er wordt door het bedrijf, in dit geval gelukkig, een jaren dertig pauzeprotocol gehanteerd, want na de pauze moet ik even weer op gang komen, maar zoals gezegd eenmaal in beweging heb ik de minste last van m'n rug. Maar een mens kan ook niet de hele dag blijven lopen natuurlijk.

Vanzelfsprekend ben ik niet gaan sporten, je moet het lot niet tarten door het onbedoeld erger te maken, en daarnaast is het voor de algehele lichaamsgesteldheid juist wel eens goed om een sportpauze in te lassen. Mij rest het gewoon af te wachten wanneer het weer voorbij is. En ik hoor mijn moeder's mantra in mijn oor: "Ja kind, oud worden is fijn, maar oud zijn is geen pest aan". Gelukkig sta ik er wat optimistischer tegenover, ik kan het niet uitstaan dat ik in mijn functioneren wordt beperkt, maar aan de andere kant heb ik ook wel de berusting dat het nu eenmaal zo is, en ik het het hoofd moet bieden, met pijnstillers, warme kruiken en vooral luisteren naar mijn lichaam.

Zeventien

De Amerikaanse singer-songwriter Janis Ian heeft prachtige nummers gemaakt. Conny Vandenbos heeft in 1980 een heel album gemaakt met vertalingen van haar songs. Janis vond dat erg leuk en heeft speciaal voor Conny en haarzelf een duet geschreven "Don't Leave Tonight" wat ook een plaatsje op het album kreeg. Het wonderschone lied "At Seventeen" van Janis stond er niet op, maar dat kwam waarschijnlijk omdat Astrid Nijgh in 1976 en Willeke Alberti een jaar later het al op de plaat hadden gezet in een vertaling van Herman Pieter de Boer.

Zeventien

Die zomer werd ik zeventien

Maar niemand kon het aan me zien

Een wezen met een hockeydas

Geen beautycase, maar boekentas

Toen drong de waarheid tot me door

De liefde was alleen maar voor

De meisjes met zo'n zacht huid

Zo'n bloeiend lijfje mocht mee uit

De dikkertjes en iele sprieten

Onvoltooide tienergrieten

Die haalden thuis, haast radeloos

Hun filmsterfoto's uit een doos

En fantaseerden ongezien

Van zou-ie dit of dat misschien

Je moet toch wat als kind van zeventien

Een liefdesbrief was nooit voor mij

Geen vriendje hield me 's avonds vrij

Het zoenen zag ik door omfloerst

Bij anderen, ik was jaloers

Zo heb ik het toen aangevoeld

De liefde was alleen bedoeld

Voor meisjes van een slanker slag

Met tennisshorts en klaterlach

Maar meisjes zonder stralenglans

Die hadden helemaal geen kans

Die zaten, als het weekend was

Wanhopig achter vensterglas

Met dromen van misschien, misschien

En tranen om doorheen te zien

Wat moet je toch als wicht van zeventien

Ik zing dit lied voor die van ons

Die treurig staarden naar plafonds

Die zo verlangden naar een vriend

Er is toen heel wat af gegriend

Maar toen de rest was uitgevrijd

En lang getrouwd, kwam onze tijd

We hebben eerst gehuild, gefaald

Maar later alles ingehaald

We waren nog niet opgebloeid

Zo onbeholpen, onvolgroeid

En eenzaam bij de grammofoon

En niemand aan de telefoon

Die fluisterde "Ik wil je zien"

Want jongens waren nooit intiem

Met lelijkerds als ik van zeventien

© Janis Ian, Herman Pieter de Boer, Astrid Nijgh, Willeke Alberti

Toen was geluk... #43

Het is nu niet meer voor te stellen, wij maken foto's tot in het oneindige met onze mobieltjes, maar dat is niet altijd zo geweest, kinderen. Toen ik jong was werden er foto's gemaakt met een camera waarin je een filmrolletje deed, en als die vol was bracht je die naar de fotografiewinkel die het liet ontwikkelen en afdrukken en pas na ongeveer een week zag je de resultaten. Later kwam er een snelservice waarbij je de foto's nog dezelfde dag, na een paar uur, in je handen had.

Zoiets als nu, je maakt een foto en ziet meteen of het wat is en kan het dan desnoods nog vijfendertig keer overdoen, dat hadden wij nooit geloofd in de jaren zeventig dat zulks er ooit zou komen. Wij hadden in die tijd een nouveauté: de direct klaar camera. Hoewel, nouveauté, in 1948 werd de eerste al gemaakt, maar zo eind jaren zeventig werden de consumenten via tv-reclame en in tijdschriften warm gemaakt voor de Polaroid direct klaar camera. Ik weet nog wel dat ik dat heel wat vond. Die camera's waren vrij prijzig en er moest natuurlijk apart fotopapier in wat ook zeer aan de prijs was.

Als de foto was gemaakt, kwam er een foto uit waar nog niet veel op te zien was, die moest eerst drogen en dan, o wonder der techniek, had je een foto binnen een paar minuten! Het was aan het formaat en de grote witte rand aan de onderkant duidelijk herkenbaar als foto van een direct klaar camera. Wij hebben thuis nooit zo'n camera gehad, maar toch heb ik zulke foto's. Ze zijn gemaakt in januari 1977 op het 55 jarig huwelijksfeest van opa en oma, wat werd gevierd in een etablissement waarvan ik de naam ben vergeten. Het zat op het Prins Hendrikplein in Den Haag. Ik mocht helpen achter de bar en sta op de foto met mevrouw Dinsen de eigenaresse.

Bij het googelen ontdekte ik dat er nog steeds van dit soort camera's worden verkocht, zij het wel aangepast aan deze tijd met verbindingen met bluetooth e.d., maar nog immer moet er het dure fotopapier in.

Generatieschaamte

Sammy Davis Jr. zong het in 1972 tegen de jeugd van toen, die zo sinds halverwege de jaren zestig een eigen plek eisten in de samenleving en het belangrijk vonden dat hun stem werd gehoord:

I am over 25, but you can trust me

I can understand just how you feel

I am over 25, but trust me

I've shared with you kids the same ideas

I once chased the same dreams you're pursuing

Just like you, I heard the flowersong

I did everything that you are doing

So I won't put you down and say that you're wrong

Inlevingsvermogen, kom daar nog es om. De jongeren van toen hebben nu de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, Ze hadden de wind mee qua werk, economie e.d., de bomen reikten tot aan de hemel en het was en is ze van harte gegund. Nu zijn ze zelf oude van dagen en plukken ze de vruchten van waar ze destijds voor gestreden hebben, alleen het zou gezien de situatie waarin de wereld verkeerd qua klimaatcrisis best een tandje minder kunnen. De jeugd van thans roept opnieuw met klem op om aan de toekomst te denken, hún toekomst. 

Daar hebben veel mensen van mijn generatie en ouder geen oren naar. De boze witte mannen en vrouwen die het zoveel beter hebben nu dan de generaties voor hen willen niets inleveren aan hun gemak en comfort om over eventuele financiële opofferingen nog maar te zwijgen. Sommigen winden zich er zo over op, dat het graf waar ze naar op weg zijn daardoor eerder zal worden bereikt vanwege hoge bloeddruk en hartklachten. Ik krijg als middelbare witte man hierdoor last van generatieschaamte, zeker als ik zie hoe zij zich middels sociale media hierover uiten. Velen hebben zelf één of meerdere kinderen bij elkaar gecopuleerd, die zich ook weer hebben vermenigvuldigd, maar blijkbaar gunnen ze hen ook geen betere toekomst dan zoals het er nu naar uitziet als we op dezelfde voet door blijven gaan. 

Nee, niet alle mensen met het eind in zicht kan het geen ruk schelen, ik zelf ben ook over 25, way over zelfs, en ik kan me zo goed verplaatsen in de jongeren van nu, en zo zijn er gelukkig wel meer. En nee, ook niet alle jongeren maken zich druk om de toekomst, velen kijken niet eens verder dan overmorgen, maar zij die opstaan verdienen het om gehoord te worden en niet te worden weggezet als verwende zeurderige kinderen, door de chagrijnige egoïstische bejaarden van nu, voor wie het doemscenario toch niet geldt omdat ze dan allang dees aartkloot hebben verlaten. Vanwege haar asperger komt de zestienjarige klimaatactiviste Greta Thunberg net even iets anders over dan wat men gewend is, maar dat maakt haar boodschap en haar inzet niet minder belangrijk. Het is nogal 'in your face' en dat kunnen sommigen niet zo goed handelen. Wat er dan door deze ouderen op social media wordt geplaatst over haar, een, ik zeg het nog maar eens, zestienjarig meisje, is de 21e eeuw versie van hooivorken, fakkels en schandpaal. 

Ik merk dat nu de klok al is begonnen met twaalf uur slaan men hier in Nederland eindelijk in actie komt, na de conclusies van commissie Remkes kan het ook niet anders. En er is een, overigens zinloze, impeachmentprocedure gestart tegen de boze witte oude man en klimaatcrisisontkenner pur sang Donald Trump, iets wat ik al had verwacht binnen een half jaar na zijn aantreden, maar goed beter laat dan nooit. Ook zijn gekke twin Boris Johnson is duidelijk over zijn houdbaarheidsdatum heen. Daarnaast de wereldwijde protesten van jongeren die terecht aandacht vragen voor hun toekomst (vandaag ook in Den Haag). Het is allemaal net op het laatste nippertje maar beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Ik blijf hoop houden!

Herinnert U zich deze nog? #147

PATRICIA PAAY

"WHO'S THAT LADY WITH MY MAN"

1977

Aantal weken: 10

Hoogste positie: 2

Natuurlijk herinnert iedereen zich de grootste hit van Patricia Paay uit 1977, het was eerder opgenomen door de Schotse Kelly Marie die er enkel in Frankrijk een hit mee scoorde. Voor het clipje heb ik gekozen voor een live versie met orkest uit begin jaren tachtig, dat werd destijds nog gewoon in tv-programma's gedaan. Vooral om te laten zien en horen wat een fantastische zangeres Patricia is, dat wordt nog wel eens vergeten met alle achterklap over haar. 

In 1966 maakt Patricia haar tv debuut, ze had daarvoor al bij de band van haar vader gezongen in het Engels, maar de platenmaatschappij wilde dat ze, min of meer tegen haar zin in, in het Nederlands ging zingen. De grootste hit uit die tijd is "Je Bent Niet Hip", er komt een album uit en in 1969 doet ze mee aan het Nationaal Songfestival met het liedje "Jij" Lenny Kuhr won, Patricia werd 5e. 

Vervolgens zat ze, soms samen met haar zus Yvonne, in verschillende bands, Harbourlights, Package, Himalaya en Heart. Ook is ze een veelgevraagde sessiezangeres. In de jaren zeventig is ze op ontelbare hits te horen van o.a. Tee Set, Cats, Greenfield & Cook en Golden Earring. Earth & Fire wilde haar graag als zangeres in plaats van de vocaal wat minder begaafde Jerney Kaagman, maar dat aanbod slaat ze af. Daarnaast zingt ze met enige regelmaat plaatjes in van 'zangeressen' die dat zelf niet zo goed kunnen. "Standing On The Inside" van Full House bijvoorbeeld, waarop ook José Hoebee te horen is. Commercials (o.a. Domo vla)  en jingles (o.a AVRO's Top Pop) doet ze ook. 

Haar solocarrière zet ze voort met een rockalbum wat niet erg aanslaat om vervolgens op de discotoer te gaan, waar dit "Who's That Lady With My Man" de grootste hit van is. Succesvolle albums en singles volgen. In 1983 zingen Patricia en Yvonne onder de vlag van het destijds populaire Stars On 45 een Andrews Sisters medley in: "Stars On 45 Proudly Presents: The Star Sisters" voor het oog wordt Sylvana van Veen toegevoegd, maar het zijn alleen Patricia en Yvonne die te horen zijn. Er komen nog twee hits uit als Stars On 45, maar daarna gaan ze door als Star Sisters met disconummers en wordt Sylvana ingeruild voor Ingrid Ferdinandus.

Patricia's carrière als zangeres is vanaf eind jaren tachtig, mede doordat ze in het buitenland woont, een waakvlammetje. Zo nu en dan is ze plots weer te horen, zoals op de single "De Wereld" met Rob de Nijs in 1992 of in duet met Gerard Joling op zijn album "Bloedheet" in 2008. Weer terug in Nederland ontpopt ze zich meer als mediapersoonlijkheid dan als zangeres. Heel af en toe zingt ze nog wel eens, zei ze onlangs tegen Paul de Leeuw in zijn programma "Ranking The Stars", waar ze onderdeel van uitmaakt. 

Tegeltjeswijsheid 331

Zien en meten

de videofoon

 zelfst.naamw. (m.)

Verbuigingen:	videofoons
Verbuigingen:	videofoontje

, een telefoontoestel waarmee geluid en beeld verzonden kunnen worden

En je zou niet aanwezig zijn als de videofoon en de radiatormeters werden geplaatst zoals je had gemeld aan de duurzaamwonenprojectbegeleidster, zult u zeggen. Klopt, maar ik ben als buigend bamboe, meeveren is vaak makkelijker dan stuurs met je hakken in het zand blijven staan, bovendien ben ik niet de persoon die graag golven maakt.

Vrijdag ontdekte ik dat de duurzaamwonenprojectbegeleidster had ingesproken op mijn voicemail met de mededeling of ik haar wilde terugbellen. Dat wilde ik, en ze vertelde nogmaals dat ik de sleutel aan haar kon geven en ik antwoordde nogmaals dat ik dat geen goed plan vond, want zij laat de heren binnen en vertrekt weer. Vervolgens deelde ze mee, dat het een vrij ingenieus systeem is, zo'n videofoon, en dat ze bij het vorige blok hebben ontdekt dat als er iemand niet thuis is, ze bij de boven- en/of onderburen het provisorisch kunnen aansluiten, maar dat als ze dan uiteindelijk komen aansluiten de boven- en/of onderburen ook weer thuis moeten zijn om het goed te doen.

Mijn weigering zou golven maken die ook andere mensen zouden raken, dus besloot ik de bovenbuurman te vragen of hij de videofoon- en radiatormetermensen toegang tot mijn woning zou willen verschaffen. Per slot van rekening won hij daar ook bij, want hij zou dan weer thuis moeten zijn als ze later bij mij zouden komen. Dit hoefde ik niet eens aan te stippen, want hij wilde het meteen doen, hij was toch thuis en moest ook voor de buren naast hem die op vakantie zijn de honneurs waarnemen.

Vandaar dat alles dus toch is aangebracht en geïnstalleerd, zij het met ernstige vertraging. Toen ik 's avonds thuiskwam lag er nog een man bij de ingang van het gebouw op zijn knieën met rondom hem kluwen draden. Bij het ophalen van mijn huissleutel bij de bovenbuurman vernam ik dat ze er om half negen al waren maar dat het een heel gedoe is om zo'n heel woonblok aan de videofoon te krijgen.

Onnadenkend als ik soms kan zijn, had ik besloten niet te koken maar voor vriendin Talitha en mij pizza te bestellen, me later realiserend dat de bezorger niet eens kon aanbellen. De pizzeria gebeld of de bezorger dan kon telefoneren als ie er was, dat zou ie doen, maar plots ging toch de bel en drukte ik op wat knoppen waarvan ik dacht dat de deur ervan zou opengaan, en de pizzakoerier kwam aangelopen, dus het werkte. Hij wist dat ie moet opbellen, maar hij dacht: ik probeer gewoon eerst de bel. Ik heb ook al beeld, maar er is een toets met de functie 'relaissturing' waarvan ik geen idee heb wat dat inhoudt. Er gebeurt ook niks als ik er op druk. En de radiatormeters? Die waren in no time aangebracht. Ik zal nu gaan betalen voor wat ik écht verbruik in plaats van een bedrag wat het resultaat is van het verbruik van het hele woningblok gedeeld door het aantal woningen.

Quotum

Ik ken een vrouw die hoogopgeleid is en dat zo nu en dan even benoemd in de conversatie, dat gaat dan meestal in de trant van: "Ik ben ook hoogopgeleid, maar...", meestal volgt er dan een voorbeeld over hoe zij zo anders denkt over bepaalde zaken, waar haar mede hoogopgeleiden met enig dedain op neerkijken. Vaak betreft het minder hoog- of zelfs laagopgeleiden. Het grappige ervan is dat ze op die manier haar betrokkenheid wil laten zien, maar het heeft, onbedoeld waarschijnlijk, ook een bepaalde benevolente wat ontwikkelingshulpachtige toon. Door de intonatie die ze dan bezigt lijkt het alsof ze het over onmondige kinderen heeft, waarvan zij zo heel duidelijk denkt te weten hoe die zich voelen e.d.. Ik vind het aandoenlijk lief, vooral ook omdat ze daarnaast qua huis-, tuin-, en keukendingetjes dan weer haar beperkingen kent.

Voorop moet ik wel vertellen dat ze de status van hoogopgeleide en de daaruit voortkomende carrière helemaal zelf voor elkaar heeft gekregen door gewoon hard te studeren en zich steeds verder te ontwikkelen. Haar vrouw-zijn heeft haar nooit in de weg gestaan, noch heeft het haar geholpen. Ze is daar gekomen waar ze nu is door haar kwaliteiten.

Nu zal ik de laatste zijn die discriminatie van vrouwen in het bedrijfsleven in twijfel zal trekken, de feiten daaromtrent liegen niet, maar of het quotum van 30 procent vrouwen voor de raad van commissarissen van beursgenoteerde bedrijven zoals de Sociaal Economische Raad dat bepleit een goede ontwikkeling is waag ik te betwijfelen. De SER wil zover gaan dat als een beursonderneming niet aan het quotum voldoet, alle nieuwe benoemingen van mannelijke toezichthouders nietig moeten worden verklaard, zodat die plekken dan open blijven. Het kan dan dus voorkomen dat meneer Veerkamp en mevrouw van Dongen solliciteren voor een functie, en hoewel blijkt dat mevrouw van Dongen duidelijk haar meerdere moet erkennen in meneer Veerkamp, zij tóch wordt aangenomen om maar aan het quotum te voldoen. Welke vrouw, of laat ik het breder trekken, welk mens wil op die gronden worden ingehuurd als een soort bedreigde diersoort? Je wilt toch worden aangenomen op je competenties? De door mij eerder ten tonele gevoerde vrouw zou dat absoluut weigeren, en terecht.

Maar goed, de SER maakt zich er erg druk om, vooral ook kijkend naar de andere landen in Europa, maar dat zijn dan vaak ook landen waarbij andere zaken, zoals kinderopvang en zwangerschapsverlof (m/v) e.d. veel beter geregeld zijn dan hier. En laten we het onderkennen, er zijn in ons land heel veel vrouwen die ook gewoon niet willen of hebben die ambitie wel, maar willen tegelijkertijd overblijfmoeder zijn en bij elk kuchje van het Gewenste Kind thuis kunnen blijven. Tegelijkertijd wordt er in onze maatschappij heel vreemd opgekeken naar mannen die ervoor kiezen om parttime te werken terwijl hun vrouw een topfunctie in het bedrijfsleven heeft. Daar moet je natuurlijk schijt aan hebben, maar Nederland loopt wat dat betreft wat achter ten opzichte van bijvoorbeeld de meeste Scandinavische landen.

De SER richt zich alleen op de top van het bedrijfsleven, maar ik vind dat je het dan moet doortrekken. Wat is het quotum van vrouwen in de stratenmakersbranche? Hoeveel vuilnisvrouwen zijn er ten opzichte van vuilnismannen is de verhouding daar al 30/70? Bij mij in de straat wordt er nu door bouwvakkers gewerkt aan het duurzaam maken van de woningen. Nul vrouwen! De enige vrouw is de duurzaamheidsprojectbegeleidster, die bij de mensen thuis komt voor uitleg en een praatje maar niet zelf hakt, breekt, schuurt, verft en sjouwt. En andersom, hoeveel procent vroedmannen zijn er? Er zijn receptionisten en schoonheidsspecialisten, maar hoeveel procent? Meer dan 60 procent van de rechters in Nederland is vrouw, moet dat niet worden teruggeschroefd? Of zullen we gewoon de beste man/vrouw voor de job aannemen, en dat mag best onder toezicht van deze of gene om elke vorm van discriminatie van vrouwen op de arbeidsmarkt tegen te gaan. En accepteer daarnaast mensen, zowel mannen als vrouwen, die hun bestaansrecht niet ontlenen aan hun werk, zij willen gewoon leuk emplooi en meedraaien in de maatschappij, maar niet ten koste van alles.

Hoe gaat het eigenlijk met jou?

Het leven van Harrie Geelen staat volledig in het teken van creativiteit en verbeelding, naast dat hij tekenaar, stemacteur, vertaler, (scenario)schrijver, regisseur en dichter is heeft hij talloze kinderliedjes geschreven op muziek van Joop Stokkermans. Voor de immens populaire jeugdseries 'Oebele' en 'Kunt U Me De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer' heeft hij maar liefst zo'n 200 liedjes geschreven die werden uitgevoerd door de acteurs en kinderen in de beide series. Eén van de belangrijkste kenmerken van deze liedjes is dat Harrie absoluut weigert om op hurkniveau voor kinderen te schrijven, wat heeft geresulteerd in de meest wonderschone liedjes met prachtig taalgebruik en een vaak ingenieuze manier van rijmen. Dit lied komt uit de serie 'Oebele' en wordt gezongen door de twee hoofdrolspelers Willem Nijholt (Koen) en Wieteke van Dort (Aagje)

Hoe Gaat Het Eigenlijk Met Jou?

Aagje: De zon is wit, de zee is blauw

M'n benen bakken zachtjes bruin en

Hoe gaat het eigenlijk met jou?

Ik stuur een ansicht van de duinen

de zee is heerlijk, niet te koel

Ik was zonet nog in het water

Ik huur de hele dag een stoel

Twee meter verder zit een pater

Hoe gaat het eigenlijk met jou?

Ik wacht en wacht, maar taal noch teken

Ik blijf hier zeker nog twee weken

Hoe gaat het eigenlijk met jou? 

Koen: Met mij? Goed

De lucht is donker, zwart als roet

Ik hoor de wind hoog klagen

Het giet al zeven dagen

Hoe gaat het eigenlijk met jou?

Ik stuur de kaart maar post restante

Ik ben doorweekt aan alle kanten

En zit te rillen van de kou

Aagje: Ik ben al redelijk verbrand

En geef mijn geld grif uit aan drankjes

Ik lig langdurig op het strand

En breng de avond door op bankjes

Er liep een ober met me mee

Die op de hoek met mij wou trouwen

Ik zei voorlopig vriendelijk: Nee

Ik vond het al met al wat gauw en

Hoe gaat het eigenlijk met jou?

Ik heb precies één kaart ontvangen

De ober staart in wild verlangen

Toch denk ik niet dat 'k van 'm hou

Koen: De zon schijnt

Het water in de goot verdwijnt

't Is nat op het terras maar

Het uitzicht is heel mooi daar

Hoe gaat het eigenlijk met jou?

Ik weet niet goed meer wat te schrijven

Ik voel het weer nu aan den lijve

Ik heb sinds gisteren een kou

Samen: Hoe gaat het eigenlijk met ons?

Het is per slot al lang geleden

Aagje: Ik eet uit heimwee steeds bonbons

Koen: Ik schop de schelpjes zonder reden

Samen: Het is niet leuk zo zonder jou

Twee weken lijken wel op eeuwen

Koen: Ik slenter wat en voer de meeuwen

Samen: We zien elkaar waarschijnlijk gauw

© Harrie Geelen, Joop Stokkermans, Willem Nijholt, Wieteke van Dort

That's all folks!

Dit is de laatste column voor 'Roze Golf', deze en de zeventig andere columns die ik voor hen en het radioprogramma 'Uit De Kast' heb geschreven zijn allemaal te lezen op de website van Roze Golf.

Na drie jaar en zeventig columns voor Roze Golf, waarvan de eerste twee jaar simultaan met Radio Capelle, waar ik de columns live voorlas in de uitzending van het programma “Uit De Kast’, is het mooi geweest. Ik heb mijn zegje over de lhbt-wereld kunnen doen, maar zoals de rode draad door al deze columns al aangeeft: we moeten alert blijven. Er is nog een wereld te winnen op het gebied van lhbt, wereldwijd zeker, maar ook in Nederland, we zijn een heel eind op de goede weg, maar we zijn er nog niet.

Als ik de situatie van lhbt’ers van nu vergelijk met hoe het in mijn jonge jaren was, is er al zoveel vooruitgang geboekt, en dat is wat ik steeds heb willen benadrukken: blijf ook de goede kanten van het emancipatieproces zien, en steek vooral ook zo nu en dan eens de hand in eigen boezem in plaats van alsmaar te klagen, vingers te wijzen en alle negativiteit betreffende lhbt op anderen te betrekken. We moeten het uiteindelijk samen doen, met elkaar. En hoe graag we het ook zouden willen dat het anders zou zijn, er zullen altijd mensen blijven voor wie homoseksualiteit en genderdysforie iets is waar zij absoluut geen begrip voor kunnen opbrengen vanwege een geloof of een beperkt inlevingsvermogen. Het zij zo, dat betekent echter wel dat we pesten, discriminatie of geweld tegen lhbt’ers nooit als iets vanzelfsprekends mogen gaan ervaren.

Om daad bij het woord te voegen en dus hand in eigen boezem te steken: mijn eigen beperkt inlevingsvermogen snapt niet dat er mensen zijn die a. in deze tijd kinderen op de wereld zetten en b. hen als prinsjes en prinsesjes zien en zich door de kleine dictatortjes laten ringeloren. Hoewel ik van tijd tot tijd vol verbazing ben als ik de interactie tussen sommige ouders en hun Gewenste Kind zie, accepteer ik hun keuzes en zal ik hen niet uitschelden of in elkaar slaan vanwege hun aangeboren drang zich voort te planten. Als je de kans krijgt hen los van hun kinderen te spreken zul je ontdekken dat het vaak hele leuke en zelfs intelligente mensen zijn, die het juist heel fijn vinden om het eens over iets anders te hebben dan de belevingswereld van hun kroost.

In die zeventig columns heb ik geprobeerd om met lichte ironie en wat humor zaken uit te lichten wat er zoal in de lhbt-gemeenschap speelt en tegelijkertijd toch ook een beetje te prikkelen naar beide kanten toe, hier en daar acterend als advocaat van de duivel om een kwestie duidelijk te maken. Voor buitenstaanders om eens een andere bril op te zetten, maar ook naar de lhbt-gemeenschap toe dat bovenmatig navelstaren niet constructief is. Daarnaast heb ik altijd getracht uit te zoemen naar het grotere geheel, waar het lhbt-zijn een onderdeel van is.

Zoals ik al zei: het is mooi geweest. De reden om te stoppen is enerzijds het feit dat ik meer ben gaan werken en een column er, terecht, uitziet of het zo uit de mouw geschud is, maar er gerust wel wat uren werk in gaan zitten, wat ik overigens met heel veel plezier heb gedaan. Anderzijds is mijn visie op de lhbt-wereld na zeventig columns wel duidelijk, en bestaat het gevaar van herhaling en is het tijd dat een ander er zijn of haar licht eens over laat schijnen.

Voor hen die zich nu radeloos zullen afvragen of het neerleggen van mijn werk als columnist ook zal betekenen dat ik met mijn dagelijkse blog ‘Aidan’s World’ zal gaan stoppen: Nee, dat is na ruim acht jaar zo’n onderdeel geworden van mijn dagelijkse routine, dat ik dat zal blijven doen. Over het verschil en overeenkomsten tussen het schrijven van een column of een blog heb ik al eens een blogje geschreven.

Lieve lezers, zoals gezegd heb ik met veel plezier voor Roze Golf columns geschreven, ik hoop dat jullie ze met evenveel plezier hebben gelezen. Ik wens jullie alle goeds en mochten jullie mijn blogs willen volgen dat kan hier: Aidan's World. 

Drie jaar profielfotootjes bij de column op 'Roze Golf' .

Dagkalender

Het antwoord op mijn mededeling dat ik maandag 23 september niet aanwezig ben wanneer er radiatormeters en een videofoon worden geplaatst en de door mij geopperde alternatieve datum was dat het 'helaas niet zo makkelijk is om het naar een andere datum te verplaatsen'. Als oplossing werd aangeboden dat ik de sleutel aan de projectbegeleidster kon geven die zou dan zorgen dat de onderaannemers in mijn woning kunnen of ik moet afwachten tot er een nieuwe datum komt wanneer ze 'teruglopen acties nemen' (sic). U begrijpt dat ik voor het laatste heb gekozen, waarbij ik de aantekening heb gemaakt dat een datum in overleg afspreken zoveel slagvaardiger werkt dan plompverloren een datum noemen en verwachten dat iedereen alles uit z'n handen laat vallen. Als tip voor een datum heb aangegeven dat ik vanaf 17 t/m 24 oktober thuis ben omdat dan de door hen ingeplande werkzaamheden in mijn woning plaatsvinden.

Hier heb ik nog niets op gehoord, maar gisteren lag wel de vuistdikke dagkalender in de bus waarin precies staat wat er wanneer gaat gebeuren in die bewuste week, en lieve mensen het is nogal wat. Laat het niet gezegd zijn dat ik me niet tot het uiterste laat tempteren voor de duurzaamheid. De eerste dag heb ik huisarrest, omdat er dan asbestsanering plaatsvindt aan de voor- en achtergevel. Verder zullen er iedere dag vanaf 7.30 tot 16.30 allerlei werkzaamheden in en rondom de woning plaatsvinden, en daartoe moet ik alles binnen een meter van de werkplek weghalen en de slaapkamerkast leeghalen. Waar ik het allemaal moet gaan neerzetten is nog een uitdaging, want ze moeten overal bijzijn. Vanzelfsprekend moet ook alle raambekleding worden verwijderd.

Toch is mijn eerdere mail niet voor niets geweest, want in het begeleidend schrijven bij de dagkalender staat dat de projectbegeleidster één à twee weken voor de start van de werkzaamheden langskomt voor het startgesprek om zo goed mogelijk voorbereid te zijn op alles, geheel in hun stijl belt ze gewoon lukraak aan, maar er stond vetgedrukt bij: 'Wilt u hier graag een specifieke afspraak voor? Stuur mij dan een e-mail met datum en tijd'. Ik heb dat natuurlijk gedaan en haar vier data doorgegeven wanneer het voor mij schikt. Het kan dus best.

Ik had verwacht een A4-tje te krijgen met de werkzaamheden
dag voor dag, maar het is een omvangrijke en gelamineerde documentatie
geworden. 

Oud

Ik hoor het mijn vader nog zeggen: "Ik word te oud voor de wereld", en dat zei hij dan als er weer eens iets gebeurde waar hij om verschillende redenen met zijn pet niet bij kon. Ik hoor, lees en zie het nieuws zowel mondiaal als nationaal, ik bekijk hoe mensen zich gedragen op social media, maar ook in real life, en kan er, net zoals mijn vader, vaak met m'n pet niet bij en denk dan ook: ik word te oud voor de wereld.

Zo'n moord op advocaat Derk Wiersum, daar heb ik geen woorden voor. De man deed gewoon zijn werk, en de wrange ironie wil dat als de dader en de opdrachtgevers er voor worden gepakt, zij ook recht hebben op een advocaat die hen verdedigt. 

Het is nog zomer, de herfst begint ergens volgende week, maar op social media is de zwarte pieten-discussie alweer hevig losgebarsten. Die hele vinnige discussie an sich moet toch zorgen voor een stijging in het aantal mensen met een hartinfarct? Is daar al onderzoek naar gedaan of er een verband te vinden is?

Het politieke klimaat in ons land en wereldwijd is voor mij ook een bron van constante verbazing. Die hele alt-rechts wind die er waait met die chronisch boze verongelijkte mensen, mijn mond valt soms letterlijk open van alle slakken waar zout op wordt gelegd en al die spijkers die op laag water worden gezocht. Om het over het taalgebruik nog maar niet te hebben.

Zo zijn er talloze zaken, groot en klein, waarbij ik me verwonder over de felheid en intensiteit waarop mensen zich, vol van hun eigen gelijk, ingraven, blind en doof voor de visie van anderen of gewoon voor wat je kunt waarnemen om je heen zoals bij de klimaatcrisis. Zelf word ik er eigenlijk steeds stiller van en vraag me soms echt af ben in nou de enige normale in een wereld vol gekken, of ben ik nou juist die zonderling die niet ziet of wil zien wat zij die zo schreeuwen duidelijk ontwaren? 

Ach, ik heb het wel eens eerder gezegd, het fijne van beginnend bejaarde zijn is dat je een beetje in de kantlijn kunt leven en wat contemplatief naar de dingen kan kijken, en hoewel sommige zaken best zorgelijk zijn blijf ik een onverbeterlijke optimist. Gelukkig maar, doemdenkers zijn er al genoeg. 

De apotheose

Het was maanden geleden dat vriendin Talitha en ik het hadden over de tv serie 'Downton Abbey', die ik kende omdat ik in een ander leven de dvd's had verkocht bij het bedrijf waar ik destijds emplooi had, maar ik had de serie zelf nooit gezien. Daar moest verandering in komen vond ze en ze schafte de dvd-box aan. De serie beslaat zes seizoenen welke van 2010 t/m 2015 zijn uitgezonden en die wij maanden lang op maandagavond hebben bekeken. Wat een heerlijke serie! Het speelt zich af tussen 1912 en 1925 en gaat over de adellijke familie Crawley die Downton Abbey bewonen en hun bedienden. Het leuke is dat elk personage van zowel de familie als het personeel door de hele serie heen hun eigen verhaallijnen hebben.

Als je week in week uit je onderdompelt in de wereld en de personages van 'Downton Abbey', heb je het gevoel dat je een onderdeel van de familie bent geworden, en dat zeiden we ook 's maandags, 'Straks weer even op familiebezoek'. Gaandeweg het kijken vernamen we dat er een speelfilm van de serie kwam die verder ging waar het in 2015 is opgehouden. En het lot wilde dat wij twee weken geleden de laatste aflevering van het laatste seizoen hadden bekeken en zo naadloos als een soort apotheose naar de film konden gaan die onlangs is uitgekomen. Wij zaten nog helemaal in het verhaal, maar hoe heerlijk moet het zijn voor degenen die net als wij intens hebben genoten, maar in 2015 de laatste aflevering hebben gezien? Voor hen is het net als voor de acteurs en actrices een reünie, want zo zagen zij het hoorde ik in een interview. Zeker op de vraag of er weer een nieuwe serie kwam was het antwoord van Hugh Bonneville die Robert Crawley speelt dat het leuke van een reünie is dat het eenmalig is, en dat zulks in de toekomst heus nog wel weer eens plaats zou kunnen vinden in één of andere vorm, maar een nieuwe serie zou teveel van het goede zijn. Dus over een tijdje misschien nog een film of een lange tv-film, wie weet?

De film is natuurlijk heerlijk, alle vertrouwde gezichten zijn er weer, en het is gewoon een extra lange aflevering van wat we gewend zijn. De humor en de snedigheden van met name Violet en Isobel Crawley zijn alom vertegenwoordigd. Er wordt qua decor en kostuums flink uitgepakt, kortom het was een geweldig leuk (voorlopig) laatste bezoek aan 'onze familie'.

Leuke weetjes: Jim Carter die de butler Charles Carson speelt en Imelda Staunton die in deze film een rol speelt als Maud Bagshaw zijn in werkelijkheid man en vrouw. En op de set van de tv-serie hebben Laura Carmichael (Edith Crawley) en Michael Fox (Andy Parker) elkaar leren kennen en zijn sinds enige tijd een setje.

Imelda Staunton en Jim Carter.

Michael Fox en Laura Carmichael. 

Herinnert U zich deze nog? #146

CISKA PETERS

"ESPAÑA MAÑANA"

1974

Aantal weken: 3

Hoogste positie: 20

Nog een beetje doorbordurend op het blogje van gisteren, de opkomst van het massatoerisme in de jaren zestig en zeventig met name naar Spanje, kwam ineens deze hit van Ciska Peters in mijn gedachte, want Imca Marina had niet het alleenrecht om Spanje met verve te promoten.

Ciska deed begin jaren zestig mee aan diverse talentenjachten en won in 1962 de Grote Prijs van Radio Luxemburg en haar zangcarrière begon. Het jaar erna ging ze samen met Rob de Nijs, Edwin Rutten, Ansje van Brandenberg en Gert Timmerman voor Nederland naar het Songfestival van Knokke.

Vanaf haar eerste single "Wie Weet" uit 1963 bleef Ciska tot 1985 onverminderd populair, met in de jaren zeventig dus een aantal 'vakantiehits', naast dit "España Mañana" waren dat o.m. "Zo Zal Deze Zomer Zijn" en "Dans Naar De Zon". Haar man Pim ter Linde zette het eerste professionele artiestenmanagement op, Interlinde Artist Management, en Ciska stopte in 1985 met zingen en ging werken bij Interlinde. In 2002 verkochten ze het inmiddels tot Peters & Ter Linde Organization omgedoopte bureau. 

In 2012 zong Ciska voor het 65-jarig artiesten jubileum van Ronnie Tober nog één keer met hem hun grote hit "Naar De Kermis" uit 1975. Daar kreeg Ciska zulke leuke reacties op dat ze heeft besloten zo nu en dan weer eens te gaan optreden. 

Toen was geluk... #42

Zo eind jaren zestig begin jaren zeventig gaat het goed in Nederland, zo goed dat ook de 'gewone mensch' zich een vliegvakantie kan veroorloven. En massaal gaan de Nederlanders naar Spanje. Ik kan me uit die tijd de reisgidsen van de reisorganisaties nog wel herinneren met daarin uitbundige mensen in de Spaanse zon aan het strand of het zwembad. In mijn omgeving werd er door vrienden en familie inderdaad naar Spanje gereisd, waarvandaan zij de onvermijdelijke ansichtkaarten stuurden met idyllische plaatjes van de omgeving en een verhaaltje erop hoe ze het hadden en, heel belangrijk, de temperatuur ter plaatse.

Ook de Nederlandstalige populaire muziek ziet een gat in de markt met liedjes over vakanties op zonovergoten stranden, met Imca Marina voorop, die sinds het uiterst succesvolle 'Viva España' ieder jaar wel een single uitbracht met vakantiethema tot ze in 1980, toen Spanje als vakantieland zo heel erg bijzonder niet meer was, op 45 toeren uitriep: "Ik ga naar Ameland, daar heb ik lol voor tien, die Spaanse stranden heb ik genoeg gezien'. Grappig om te weten dat ik juist in dat jaar voor het eerst ging vliegen, naar Spanje ook, Ibiza om precies te zijn.

Maar terug naar de hoogtijdagen van vakanties in Spanje begin zeventiger jaren. Je kon in die tijd geen huiskamer binnenlopen of er stond een klederdrachtpop van een Spaanse flamencodanseres, met wijde rok in knalkleuren. Je kon daarmee laten zien dat jij je zo'n best wel dure reis kon veroorloven. Maar.....bij Vroom en Dreesmann was er in die tijd bij de afdeling huishoudelijk interieur een schapje ingericht waar je deze poppen gewoon kon kopen. Ik weet dat nog, omdat het op mij als kind met beginnende artistieke neigingen een uitwerking had als honing op bijen. Ik heb daar menigmaal ademloos rondgelopen met waarschijnlijk het verlangen om zo'n pop ooit in mijn bezit te krijgen.

Nu terug redenerend is het best wel raar dat je in een Nederlands warenhuis Spaanse souvenirprullaria kon kopen. Ik bedoel, ik kan me niet voorstellen dat men in Benidorm in die tijd een Zeeuwse boerin op klompen als pop kon vinden.

Een dokter met een bril

Karin Bloemen weet zich te omringen met de meest begenadigde tekstschrijvers, waaronder Jan Boerstoel die ook dit lied voor haar schreef op muziek van Marnix Busstra

Een Dokter Met Een Bril

Je wordt geboren en onmiddellijk geslagen

Wat voor je bestwil heet, maar wel tegen je wil

Dus komt als eerste om je over te beklagen

een witte jas in beeld: een dokter met een bril

En dan kun jij er tegenaan

Je eerste huilbui net gehad

Je eerste dorst, je eerste duim

En voor de eerste keer in 't bad

De dagen gaan in ganzenmars

Naar weken, maanden enzovoort

Je eerste lachje, papa's trots

Het 'mama' van je eerste woord

Je eerste stapjes en de hele kamer klappen

Je eerste fietsje en nu moet je ook gaan trappen

Je blijft maar bezig met ontdekken en met leren

En daardoor komen er steeds nieuwe keren

Je eerste schooldag, alles vreemd

Maar van die tranen wist je al

Je eerste les, je eerste toets

Je eerste wals, je eerste bal

Je eerste zoen, je eerste lief

Tot je misschien de ware vindt

Je eerste trouwdag of zoiets

Je eerste huis, je eerste kind

Maar gaandeweg valt er steeds minder te beginnen

Dus is er ook voor jou verandering op til

De laatste keren gaan het van de eerste winnen

Dikwijls op voorschrift van een dokter met een bril

Je allerlaatste sigaret 

Gaat ongenadig op in rook

Je doet je surfplank van de hand

Je tangoschoenen trouwens ook

Je geeft het kinderzitje weg

Je rokken worden minder kort

En al na gipsvlucht nummer vier

Stop je spontaan met wintersport

Vrienden gaan dood

Hoewel je tot het laatst blijft hopen

Je hebt geen zin om nog een nieuwe tent te kopen

Je durft je niet meer in de sauna te vertonen

Je jongste kind wil ook al op zichzelf gaan wonen

Je laatste werkdag met allicht

Een laatste woordje van je baas

Je maakt een laatste grote reis

En daarna, jammer maar helaas

Je gaat de kamers nog eens door

Voor je je laatste huis verlaat

De laatste nacht van je bestaan

Je allerlaatste uur dat slaat

Rondom je sterfbed die paar liefsten van je leven

Zacht pratend maar ze vallen telkens even stil

Als iemand zich, om je iets tegen de pijn te geven,

Over je heen buigt, vaak een dokter met een bril

Totdat je tijd gekomen is

Dan hoeft het allemaal niet meer

Je laatste adem en ziedaar....

Toch nog iets voor de eerste keer

© Jan Boerstoel, Marnix Busstra, Karin Bloemen

Tegeltjeswijsheid 330

Achter de dijken

Vriend Remco attendeerde me er op dat het in het programma 'Achter De Dijken' van Leo Blokhuis over 'De Steenen Trappen' ging. Zij die al wat langer mijn blogjes lezen weten dat ik vanaf 24 maart tot 4 juli 2016 feuilletonsgewijs het verhaal heb gepubliceerd van en door mijn tante Jopie die samen met haar zus, mijn moeder, in de oorlog daar heeft gezeten. Het zijn 12 blogs waarvan de eerste een introductie is, 2 t/m 8 het verhaal destijds door tante Jopie opgeschreven en 9 t/m 12 het verhaal van één van de zusters van 'De Steenen Trappen', waar ik tijdens het researchen op stuitte en precies aansloot waar het verhaal van tante Jopie stopte.

Het gaat over de bombardementen op Roermond waar het klooster en kindertehuis 'De Steenen Trappen' stond, en de barre evacuatie van de zusters en de kinderen vanuit Roermond via Duitsland naar Friesland. Leo sprak in het programma met een zuster en bezocht 'De Steenen Trappen' en 'Harinxmastate' in Friesland waar ze uiteindelijk zijn gebleven tot na de bevrijding.

Ik zat zowat in de tv, omdat ik nu de plekken waar ik zo vaak over heb horen vertellen eindelijk eens echt zag. Daarnaast hoorde ik de zuster het voor mij bekende verhaal vertellen, over de angstige reis in veewagens en de bombardementen onderweg. Tevens werd ik voor het eerst sinds lange tijd met mijn neus op het feit gedrukt dat mijn moeder er niet meer is. Dat hakte er plots even in, zelfs na ruim twee jaar nog, want wat zou ze dit graag gezien hebben. Ik heb meteen mijn zus en neef, de zoon van tante Jopie, verwittigd dat ze dit programma op uitzending gemist terug moeten gaan kijken.

Mama en tante Jopie gefotografeerd in Drachten op 7 juli 1945

Klabammmmm!!!!!

Twee jaar. Al twee jaar is er in mijn straat en in en rondom mijn woning gedoe. Het begon met het vernieuwen van de bergingen, waarbij er, weet u nog wel, door mijn gasleiding is geboord, waardoor ik een spuuglelijke gasleiding vanuit de meterkast langs het plafond door de gang en de keuken heb lopen. Daarna kwam de gemeente alle leidingen en rioleringen in de straat vervangen, met als resultaat een kaalslag onder het groen, maar dat is redelijk weer op orde gebracht en meteen werden de straten ook opgehoogd.

Maar nu is daar dus het project Duurzaam Wonen, eerst in de appartementen aan de overkant en nu ook in de maisonnettes waarvan ik er een bewoon. Enorme zware wagens, hijskranen en machines rijden af en aan zodat de straat alweer aan het verzakken is. Rondom het kleine vijvertje is door de woningbouw vorige maand eindelijk alles weer opgehoogd, er is een nieuw looppad aangelegd en er is gras gezaaid. En net toen voorzichtig een groene waas verscheen en je zachtjes kon horen: "Hier zijn wij, de grassprietjes",  KLABAMMMMM!!!!! Met een donderend geraas werden er over het babygras en het pas aangelegde en opgehoogde paadje grote metalen platen neergekwakt, ten behoeve van de grote wagens, kranen en machines die daar overheen moeten gaan rijden voor het Duurzaam Wonen project.

Ik kan daar niet mee omgaan. Dat totale gebrek aan visie en vooruitdenken. Rondom het vijvertje was het al langer aftands, dat had nog wel even zo kunnen blijven tot NA het Duurzaam Wonen gebeuren, om het dan pas aan te pakken. Wie in godsnaam bedenkt om een maand voordat de metalen platen worden neer gepletterd om de boel op te hogen en er nota bene zelfs gras te zaaien? Dat moet straks allemaal weer worden hersteld.

Maar ik merk dat er al meer dingen wat eigenaardig verlopen. Eerst dat vage gedoe met die ramen, afspraak niet nakomen. Afgelopen vrijdag per brief de mededeling dat de lanai voor dinsdag moest worden ontruimd vanwege werkzaamheden. En dinsdag lag er weer een brief in de bus dat we op maandag 23 september thuis moeten zijn omdat dan de videofoon en de radiatormeters worden geplaatst. Niet een vraag om een afspraak te maken, nee een mededeling, met het dreigement erin dat als ze de videofoon niet kunnen plaatsen omdat er niemand thuis is, je de toegang tot het gebouw niet op afstand kunt openen. Zo werkt dat natuurlijk niet, bovendien ben ik allergisch voor die dwingende toon. Ik heb gemaild op het aangeven mailadres dat ik er dan niet ben, maar dat ik het erg fijn zou vinden als ze de werkzaamheden op donderdag 26 september zouden kunnen inplannen.

En dan te bedenken dat werd voorgespiegeld dat alle werkzaamheden waarvoor je thuis diende te zijn in die zeven vooraf besproken werkdagen zouden vallen, voor mij in oktober. Die heb ik natuurlijk wel vrij gemaakt. Nu ja, als mensen mij bezoeken voordat de videofoon is geplaatst melden ze zich even telefonisch, dan kom ik persoonlijk de deur openmaken.

KLABAMMMMM!!!!! over het nieuwe paadje.

KLABAMMMMM!!!!! over het pas opgekomen gras. 

Wild west

Wonende in een suburb heb ik het idee dat ik met net genoeg afstand van de grote stad woon om er de voordelen van te hebben, en dat de nadelen ons inwoners zo bespaard blijven. Denk opnieuw. Afgelopen maandag haalde mijn buurt het journaal, omdat er op metrostation Capelsebrug iemand na een schermutseling was neergestoken en overleden. Het ging om twee jongens van twintig die in een vechtpartij geraakten doordat de ene achter de ander aanliep door het controlepoortje zonder in te checken. Daar vond de nagelopen jongen iets van, en een gevecht ontstond.  De jongen die wilde zwartrijden heeft dat nu met de dood moeten bekopen. De dader is inmiddels aangehouden.

Gisteren heeft er een schietpartij, er wordt zelfs gesproken van een 'kogelregen', plaatsgevonden bij winkelcentrum Alexandrium, bij mij in de buurt. Inzittenden vanuit twee auto's hebben elkaar beschoten op verschillende plekken bij het winkelcentrum. Uit één van de auto's zijn een man en een vrouw gestapt die een wapen lieten zien aan een bestuurster van een andere auto, die vervolgens meteen uitstapte, waarop het stel er met haar auto vandoor zijn gegaan. Omdat er geen duidelijkheid over de situatie was hebben hulpdiensten groot alarm geslagen. In het winkelcentrum ging het alarm af, scholen in de buurt en winkels hielden hun deuren tijdelijk gesloten. Naast dat de auto's kogelgaten hebben, is ook een ruit van de lokale McDonald's door kogels geraakt. De inzittenden van de andere auto, ook een man en een vrouw zijn inmiddels aangehouden. Het stel in de gestolen auto is nog niet gevonden. Ik werk er vlakbij en wij hoorden helikopters overvliegen op zoek naar de voortvluchtigen. Er zijn gelukkig geen gewonden gevallen.

Zo'n suburb blijkt geen natuurlijke grens voor grootstedelijke zaken. En naar het oosten van het land verhuizen zal geen soelaas bieden, want Facebookvriend sinds jaren, Bertus, is er bijkans uit z'n bed geblazen door een plofkraak, zo vernam ik. Ik denk nu aan Schiermonnikoog.

Nutteloze weetjes

De FBI heeft jarenlang onderzoek gedaan naar een anti-goth groepering
die niet eens bestond. Na een bezorgde melding van het bestaan van
'Church of the Hammer', was men gealarmeerd en werd er een officieel
onderzoek gestart, welke twee jaar heeft geduurd voordat men doorhad
dat het allemaal nep was en bedoeld als grap. Het stond zelfs al die tijd
als disclaimer op hun website.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vrouwen in de prehistorie waren heel krachtig. Studies van hun beenderen
toonden aan dat ze extreem sterke armen hadden vanwege een leven lang
zwaar werk verrichten. Ze hadden sterkere armen dan moderne topatleten
nu.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ter ere van hun beroemde 'secret blend' van elf kruiden en specerijen
(herbs en spices), zijn de enige volgers op het Twitteraccount van
Kentucky Fried Chicken de vijf Spice Girls en zes verschillende mannen
met de naam Herb. Als een Twittergebruiker dat is opgevallen en er iets
over meldt, Zendt KFC degene een tekening van zichzelf, terwijl hij op
de rug zit van Colonel Sanders onderwijl een drumstick vasthoudend.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als er bij een onthoofde platworm weer een nieuw hoofd groeit, krijgt
ie al z'n oude herinneringen ook weer terug.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mensen die hun werk-email thuis of op vakantie checken, ervaren een
lager welzijnsgevoel dan hen die werk en vrije tijd gescheiden houden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Al zo'n 160 jaar zijn er dolfijnen in Brazilië die de vissers helpen om
meer vis te vangen, door hen met signalen aan te geven waar ze hun
netten moeten uitgooien. Omdat ze specifieke unieke geluiden maken,
zelfs als er andere dolfijnen bij zijn, denken wetenschappers dat ze
zichzelf willen onderscheiden als 'degene die mensen helpen'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vaak spreken we in een lagere stem als we met iemand praten die we
leuk vinden. Het komt door het stereotiep dat lagere stemmen meer sexy
zijn, zowel mannen als vrouwen spreken onbewust met een lagere stem
als ze met iemand praten die ze wel zien zitten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Voor bijna alle zoogdieren duurt het leven ongeveer 1 miljard hartslagen.
Bij een konijn, met een snelle hartslag is dat al bereikt na drie jaar, maar
een olifant heeft pas na tachtig jaar 1 miljard hartslagen gehaald. Alleen
wij mensen kunnen in ons leven wel 2 miljard hartslagen halen, met dank
aan moderne geneeskunde en de steeds gezondere wijze waarop
we eten en drinken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Fictieve personages zijn dan wel niet echt, maar onze relaties met hen
zijn dat wel. Studies hebben aangetoond dat het voor ons brein moeilijk
is om de vertrouwdheid die we hebben met personages in onze favoriete
tv-series en met echte mensen te onderscheiden. Het effect is zo sterk dat
alleen maar denken aan je 'tv-vrienden' je al minder eenzaam maakt.

Blinded by the light

Met vrienden Rick en Chris afgesproken om de film 'Blinded By The Light' te gaan zien. We kozen voor de matineevoorstelling, eerst even van tevoren wat drinken met elkaar en dan de film om daarna een hapje te eten.

'Blinded By The Light' is het autobiografische verhaal van schrijver Sarfraz Manzoor, zoals opgeschreven in zijn boek 'Greetings From Bury Park'. Het gaat over zijn jeugd in de jaren tachtig in Luton, Engeland, waar hij als zoon van Pakistaanse ouders zich wil losweken van de familietradities en troost, steun en kracht vindt in de nummers van Bruce Springsteen. Bovendien wil hij schrijver worden, wat zijn strenge vader absoluut niet ziet zitten, maar zijn lerares op school wel.

In de film speelt de nu nog niet zo bekende acteur Viveik Kalra Javed (eigenlijk Sarfraz dus). Maar daar gaat verandering in komen, nog studerend aan de Royal Welsh College of Music and Drama, werd hij gevraagd voor een rol in de tv-serie 'Next Of Kin', waarna hij deze hoofdrol kreeg aangeboden. Zijn ster is rijzende, en terecht. Want wat zet hij een ontwapenende met zijn gevoelens van loyaliteit worstelende Javed neer. De film is qua muziek een walk down memory lane, met naast natuurlijk veel Bruce Springsteen andere hits uit die jaren, en ook de kleding en kapsels uit die tijd zijn hilarisch leuk om te zien. Het is een feelgood film met een serieuze onderlaag over het Engeland van Margaret Thatcher, met veel werkloosheid, waar ook Javed's vader mee te maken krijgt, en het racisme van het opkomende National Front. Dat laatste is wat we nu helaas weer zien gebeuren, ook hier.

We hebben ervan genoten, en watje als ik ben had ik natuurlijk weer vochtige oogjes bij de ontroerende scenes, maar bovenal ga je met een goed gevoel de bioscoop uit met de stem en nummers van Bruce in je hoofd, en je snapt waarom Javed/Sarfraz in zijn jeugd zoveel had aan die toch wel heel rake teksten van hem.

En Bruce Springsteen zelf? Die kent Sarfraz persoonlijk omdat deze hem zo'n zestig keer heeft zien optreden en best wel opviel als één van de weinige Pakistaanse bezoekers van zijn concerten. Regisseur Gurinder Chadha was samen met Sarfraz bij een gelegenheid waar Bruce hem herkende. Hij kende zijn boek en op haar idee om een film te maken antwoordde Bruce dat ze contact met zijn manager moest opnemen. Dat verliep allemaal vrij soepel. Nadat de film klaar was is Gurinder naar Amerika gegaan om Bruce de film te laten zien. Hij had daar niet om gevraagd, maar ze wilde het graag doen om zijn reactie te peilen. Na afloop was hij stil, kwam naar haar toe, gaf haar een zoen en omhelsde haar. 'De beste recensie ooit' vond Gurinder. 

De filmploeg van 'Blinded By The Light' heeft met elkaar afgesproken dat ze volgend jaar als Bruce in Engeland komt optreden gezamenlijk naar zijn concert gaan. 

Viveik Kalra als Javed

Viveik Kalra en Sarfraz Manzoor. 

Bruce Springsteen op de première met zijn vrouw Patti en
regisseur Gurinder Chadha (rechts). 

Man zonder hoofd

Soms is het verbazingwekkend hoe een lied van bijna vijftig jaar oud heel actueel is. Dit is zo'n lied geschreven en opgenomen door Frits Lambrechts.

Man Zonder Hoofd

Er gaat een man door de straten

Het is een man zonder hoofd

Hij wil niet horen, hij wil niet praten

Je moet hem hebben gezien

Eer je het gelooft

Meestal gaat hij goed gekleed

Onopvallend door de stad

Maar tussen zijn breedgebouwde schouders

Gaapt een angstaanjagend gat

Zo gaat hij voort door de straten

Bewust negerend elk menselijk probleem

Blijkbaar heeft hij nooit iets in de gaten

En wordt zijn mening gevraagd dan sluipt hij heen

Maar wanneer je ineens voor hem plaatsneemt

Gaat van voren zijn hemd snel omhoog

En als je vraagt waarom hij geen hoofd heeft

Knippert schichtig in zijn navel een oog

Zonder hoofd hoef je niet te denken

Niet te weten wat er om je heen passeert

En niet te vrezen een ander te krenken

Want wat niet weet wat ook niet deert

Zo gaat hij voort door de straten

Zijn werk toegewijd op kantoor

Zonder met iemand anders te praten

Want discussiëren komt bij hem nooit voor

Hij is trouw aan iedere verplichting

Zijn belasting ligt al wekenlang klaar

Maar hoe het verder gebruikt en misbruikt wordt

Tja, dat is iets, daar vraagt hij niet naar

's Morgens vroeg leest hij braaf bij zijn broodje

Alleen de koppen van zijn ochtendkrant

Nee, bewust geen belangrijke zaken

Dat vraagt weer zoveel van zijn verstand

Maar wat hij vreet zijn die interessante stukjes

Of de sjah zijn vrouw zelf die kinderen gaf

En heeft hij alles aandachtig gelezen

Veegt hij er zijn vette vingers mee af

Want zonder hoofd hoef je niks te weten

Geregeld eten, op tijd schoon ondergoed

En vooral de bijslaap niet vergeten

Want wat hij heeft dat gebruikt hij goed

Hij gaat zo prat op zijn rechten

Het recht van zijn goed verzorgd bestaan

Maar vraag hem nooit voor iets anders te vechten

Want dan klop je vergeefs bij hem aan

En dan zijn plicht als burger van de natie

Verantwoording heeft hij nooit gevoeld

Want als hij eens in de vier jaar mag stemmen

Wordt zijn biljet door het toilet weggespoeld

Zo gaan er mensen door de straten

Het zijn er heel wat, zonder hoofd

Die bewust met niemand praten

Want wie wordt graag van zijn privacy beroofd

Zo gaan die hoofdeloze mensen

Als het gezag neigt naar dictatuur

Door de knieën voor elk despotisme

En als het moet desnoods door het vuur

Want waarom zou je moeten denken

Dat is precies wat door hen ook wordt beweerd

En vooral nergens aandacht aan schenken

Want wat niet weet wat ook niet deert

© Frits Lambrechts