De lanai in een tijd van limoenen

Toen begin 2015 het gerommel bij V&D, mijn werkgever destijds, begon had ik samen met mijn leidinggevende al vrij snel door dat het bedrijf op een faillissement afstevende. Het was een langzaam en pijnlijk proces, pijnlijk als in plaatsvervangende schaamte. Lang verhaal kort op, 24 december 2015 was er surseance van betaling en op 31 december was het faillissement een feit, leer hiervan dat timing alles is. We mochten daarna de laatste zes weken voor de curator aan de slag en nog waren er collega's die meenden dat het heus wel goed zou komen. Het moet toch heerlijk zijn om zo bête in het leven te staan. Ikzelf ben goed in het limonade maken als het leven limoenen uitdeelt. Ik voorzag een vrij lange periode van inactiviteit op werkgebied en schoof klusjes die thuis gedaan moesten worden voor me uit omdat ik na 16 februari 2016 zeeën van tijd tot mijn beschikking zou hebben om die in alle rust te gaan doen. Alzo geschiedde

Dit dacht ik nu opnieuw te doen, ik ging ervan uit dat ik, omdat ik geen vitaal beroep heb, een aantal weken thuis zou komen te zitten en schoof met die gedachte weer klusjes voor me uit. En zo ziet u maar dat ook ik niet het felste lampje uit de doos ben, want nog voor onze nationale trots Jort Kelder meedeelde dat men voor de economische belangen gerust wel wat levens in de waagschaal mag stellen, was dat al voor mij besloten en werkte ik dus door, zij het met werktijdverkorting. Maar ook dat laatste is alweer van de baan en gaan we, alsof er niets aan de hand is, gewoon weer vol gas vooruit. Ik vind het allemaal best, elk scenario in deze is voor mij prima en amuseer ik me met wat er om me heen wordt gedaan en gezegd om het allemaal te rechtvaardigen. Eén van de zegeningen van het ouder worden is dat ik me niet zo snel meer druk maak, zeker over zaken waar ik zelf toch niets aan kan doen, ik verwonder me nog slechts.

Eén van die klusjes was het weer op orde brengen van de lanai. U weet nog dat ik in oktober vorig jaar alles naar de berging heb gebracht vanwege het duurzaam wonenproject. Nu hoorde ik dat men ook van plan was de pergola, dat wat de lanai een lanai maakt, te vervangen, en terecht het begint aardig sleets te worden. Toen ik er een paar weken geleden naar vroeg bij de vervangend bewonersconsulent, bevestigde hij dat, maar ook dat er eerst weer geld moest zijn en dat dat naar alle waarschijnlijkheid dit jaar niet zou gaan gebeuren. Mooi, dan hoefde ik daar niet op te wachten, en omdat een lockdown er voor mij vooralsnog niet inzit ben ik afgelopen weekend begonnen met het schoonmaken en weer inrichten van de lanai.

Zaterdag de ramen voor en achter gezeemd en het houtwerk gesopt en alles aangeveegd. Zondag weer zo'n twaalf keer op en neer gelopen van de berging naar boven om het allemaal weer neer te zetten. En zo met het opkomend groen langs de vijver en het zonnetje erbij kreeg ik er schik in. Helaas hebben de drie hortensia's die vorige winter de overwintering in de kast wel hebben overleefd het dit jaar niet gered. Daarnaast komen er geen nieuwe plantjes want als weldenkend mens ga ik vanzelfsprekend niet winkelen, dat laat ik aan de laagschedelige alleen-op-de-wereld mensen. Ik vind het al bezwaarlijk en voel me opgelaten als ik eens in de anderhalve week naar de supermarkt ga voor etenswaren. Ik geniet gewoon van de rijke aanblik van natuur, het groen, de vogels en de vijver die ik vanuit de woonkamer en vanaf de lanai heb. Ik ben niemand als ik me niet plooibaar en aanpassend kan opstellen in deze bijzondere en verwarrende tijd van limoenen en, zoals ik al zei, ik maak er gewoon limonade van.