De nieuwe werkelijkheid

We hebben nu, geloof ik, iets van een maand of twee met de maatregelen vanwege het coronavirus te maken. En ik merk dat er verschillend mee wordt omgegaan, van mensen die volledig overstuur zijn tot zij die denken: het is wat het is. Zelf behoor ik tot de laatste groep, maar ik heb ook makkelijk praten. Mijn leven is niet heel erg veranderd, ik leefde nagenoeg eigenlijk al zoals nu wordt geadviseerd, daarnaast heb ik geen oude ouders meer die ik niet kan bezoeken en geen gewenste kinderen waarvan ik nu pas besef hoe erg het is als je ze vierentwintig uur per dag om je heen hebt terwijl je zelf ook vanuit huis moet werken.

Ik opereer aan de onderkant van de arbeidsmarkt, wat voor mij persoonlijk doorgaans enkel pluspunten heeft. Maar nu, mijn werk gaat gewoon door, besmettelijke virussen of niet, dat kan omdat ik volstrekt inwisselbaar ben mocht ik door coronabesmetting, vanwege de tientallen vreemde mensen die ik in mijn professie per week ontmoet, in een eeuwigdurende slaap geraken. Na aanvankelijke verbijstering hierover, voornamelijk om het feit dat geld verdienen belangrijker wordt geacht dan veiligheid en gezondheid, heb ik me er bij neergelegd en zie ik het als een bijkomstigheid van het inwisselbaar zijn.

Verder moet ik concluderen dat de nieuwe werkelijkheid me eigenlijk wel bevalt, het leven wordt er wat eenvoudiger en simpeler door en dat is voor mij niet per se vervelend. Sommige dingen kunnen nu (even) niet meer, met het openbaar vervoer reizen, horeca bezoeken, naar theater en bioscoop gaan, afspreken met vrienden, sportschool- en kappersbezoek en zo nog wat zaken die niet in mijn belevingswereld zitten. De enige voor mij merkbare consequenties hiervan zijn dat mijn wespentaille langzaam transformeert naar een hommelrompje en dat mijn haar Modern Talking-achtige proporties gaat aannemen. Nu zou ik natuurlijk alternatieve sport- en andere inspannende activiteiten kunnen gaan ondernemen en in de donkerste krochten van de samenleving op zoek kunnen gaan naar Sweeny Todd-achtige kappers die ondergronds nog wel hun diensten aanbieden. Als ik jonger was zou ik dat misschien ook wel gedaan hebben, maar daar heb ik toch helemaal geen zin meer in. Ik loop tegen de zestig, het zou veel sneuer zijn als ik me over dit soort triviale zaken in deze fase van mijn leven nog bovenmatig druk zou maken.

Kortom, ik heb de nieuwe werkelijkheid wel omarmd en me voorbereid dat het nog wel even zal gaan duren, zeker omdat zij die zich wat minder kunnen aanpassen de teugels alweer laten vieren waardoor we na verloop van tijd weer een piek zullen gaan krijgen in de besmettingsaantallen. En natuurlijk is er ook ruimte voor mensen die er verdrietig, moedeloos of recalcitrant van worden of wiens mentale welbevinden er onder gaat lijden, maar het kan nooit zo zijn dat de gezondheid van anderen door hen in gevaar mag worden gebracht. Gelukkig hebben ze dat zelf voor een groot deel in eigen hand, en zo niet dan zullen de maatregelen in plaats van versoepeld juist aangescherpt gaan worden. We gaan het zien, het blijven bijzondere tijden.