Tot mijn grote verbazing blijk ik dus een beroep te hebben welke bij een wereldwijde pandemie als vitaal wordt aangemerkt, althans door de directie van het bedrijf, zelf durf ik openlijk te twijfelen aan de noodzaak van het verkrijgbaar houden van budgetkleding en -schoenen, maar wie ben ik? Het houdt wel in dat ik dus gewoon mijn dagelijkse gang naar het werk maak om aldaar met een wisselend en fluctuerend aantal vreemden het lot te tarten. Dit omdat ik ervan uitga dat de mensen die komen over het algemeen degenen zijn die het hele coronavirus en de gevaren ervan niet al te serieus nemen, anders zouden ze niet gaan winkelen, maar het zijn er gelukkig beduidend minder dan gebruikelijk. Wel maakt het bedrijf gebruik van werktijdverkorting, zodat ik doorgaans iets minder werk. De dagen dat ik niet word verwacht breng ik, zoals wordt aanbevolen, binnenshuis door. De fietstocht door het bos van en naar mijn werk zorgen voor voldoende buitenlucht. En ik moet toegeven dat dat ook wel goed is, omdat ik anders echt de deur niet uit zou komen.
De supermarkt bezoek ik zoals een gehuwde man een bordeel, schichtig en bang betrapt te worden op iets ontoelaatbaars want ik vind dat ik er in deze tijd niet hoor. Ik ga zo min mogelijk en wil er zo snel mogelijk weer weg. Verder is mijn sociale leven, zoals dat van zovelen, on hold gezet, maar dat is voor mij als ba'er niet iets heel onoverkomelijks en daarnaast ben ik graag thuis. Ik hoor de verhalen van mensen die een relatie en/of kinderen hebben die zich geen raad weten nu ze zo, dag in dag uit, tot elkaar veroordeeld zijn. Men mijmert in gedachten over (echt)scheidingen en vraagt zich af of er niet alsnog een abortus kan worden uitgevoerd op het reeds geboren en zeer aanwezige kind. En de 'intelligente' lockdown is pas twee weken aan de gang....
De sportschool is logischerwijs dicht, maar een paar weken rust is voor het lichaam helemaal zo erg niet, en een aantal theatervoorstellingen zijn vanzelfsprekend ook afgelast. Ik vind dat vooral heel naar voor de pas nieuwe eigenaar van mijn sportschool, het theater en de mensen en gezelschappen die ik zou gaan zien. Van het theater heeft iedereen met tickets persoonlijk bericht gekregen met wat er aan de hand is en dat ze binnen afzienbare tijd met een oplossing komen, ze gaan zich even beraadslagen. Prima, netjes en net zoals voor iedereen is het voor hen ook een hele bijzondere situatie. We wachten het gewoon even af.
Maar dan heb je de Gerda's van deze wereld waar ik letterlijk met open mond kennis van heb genomen. Gerda's zijn middelbare dames, type pittig kort en vaak wat corpulent, die dezelfde persoonlijke mededeling hebben gehad van het theater, maar tóch in een berichtje van het theater op social media menen te moeten reageren met: "Ik hoop dat jullie snel zijn met het terugbetalen van de gekochte kaarten". "Wettelijk dien je terug te betalen als de dienst niet is geleverd" en "Ik vind het niet meer dan normaal dat men zijn/haar geld terug wil". Dát is waar zij zich druk om maken, geld wat toch al is uitgegeven en waar op den duur wel een oplossing voor komt.
Een wereldwijde pandemie waar duizenden mensen aan sterven en daarnaast nog veel meer ingrijpende gevolgen heeft, waar, ik zeg het nog maar eens, niemand ooit mee te maken heeft gehad, oké, maar Gerda wil wel die paar tientjes aan kaartjes het liefst morgen, wat zeg ik, vandaag nog terug! Eerlijkheid gebied mij te vertellen dat er gelukkig ook veel hartverwarmende reacties zijn vol begrip en steunbetuigingen aan het theater en de artiesten. Persoonlijk vind ik dat die Gerda's door het theater tegen zichzelf in bescherming moeten worden genomen door hen, omdat ze het geld heel duidelijk eigenlijk niet kunnen missen. geen kaartjes meer te verkopen voor voorstellingen.
Nou ja lieve mensen, het zijn bizarre tijden, tot juno lijkt ons lot bezegeld, we zien het in julij wel weer. Vakantie zegt u? Het buitenland? Wat denkt u zelf?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten