Mensbeeld

"Hoe is het met je?" vroeg een buurvrouw, op veilige afstand vanzelfsprekend, toen ik haar voor de supermarkt tegen kwam. "Goed, ik ben er nog" antwoordde ik. Ze vertelde verder dat een andere buurvrouw zich zorgen had gemaakt omdat ze mij een poosje niet gezien had. Ik schijn mij dus als een fantoom in de nacht te bewegen, daarnaast woon ik op een klein galerijtje als laatste woning, dus loopt er niemand voorbij die onderwijl even naar binnen kan spieken of er nog leven is. Nochtans ga ik vier keer per week naar mijn werk en kom ook weer thuis, maar dan moet je dat natuurlijk net spotten. Verder vertoef ik gewoon in huis en ga enkel naar de supermarkt. Dat is het. Ik hou mij keurig aan de aanwijzingen van de overheid.

Maar ik merk dat veel mensen de teugels alweer laten vieren. Op die dag bij de supermarkt deelde de dienstdoende usher aan een ouder stel uit de risicogroep mee dat conform de huidige regels slechts één van hen de supermarkt mocht betreden. De bejaarde man van het stel ging een hele discussie met de usher aan. Ik kan niet goed met dat soort mensen omgaan, de usher legde het in herhaling steeds weer uit, maar Arie wilde het niet begrijpen. Ik zou op zo'n moment van alles willen en kunnen zeggen, maar ik heb er de energie niet voor. Ik heb slechts met mijn ogen gerold, om vervolgens in de supermarkt mensen te ontwijken voor wie alle maatregelen blijkbaar niet gelden. Mijn mensbeeld wordt in deze tijd niet echt naar boven toe bijgesteld, zeg maar.

Daar komt bij dat ik bij het bedrijf waaraan ik me 32 uur per week heb verhuurd ook te maken heb met mensen die totaal niet bezig zijn met zoiets kleins als een virus met mogelijk ernstige zo niet dodelijke gevolgen. Mijn collega zei het van de week heel kernachtig; "Wij moeten voor twee denken, want de bezoekers doen het niet". Kuchende bejaarden, kinderen die alle kanten opvliegen, hele families inclusief oma en opa komen 'gezellig winkelen'. Ook dat is niet echt bevorderlijk voor mijn mensbeeld. Een combinatie van verbijstering en geamuseerde verbazing maakt zich van mij meester, voorop verteld dat er ook uitzonderingen zijn, maar dat zijn er maar enkelen. En ook wij merken dat mensen het allemaal wel best vinden en totaal geen verantwoording nemen, al is het dan niet voor zichzelf, ook niet voor anderen.

Wat mij opvalt is dat het een bepaalde categorie is die zich ontzettend opwindt over het feit dat het is zoals het nu eenmaal is. In de zuidelijke zogenaamde redneck-states van Amerika gaan mensen al protesterend de straat op omdat ze 'zelf wel zullen uitmaken of ze risico willen lopen of niet'.  En het Nederlandse equivalent daarvan, het niet al te slimme deel aan de rechterkant van het spectrum, is ook al zoiets van plan ergens eind april. Mijn mensbeeld blijft maar zakken.

Dat geklaag en gezeur, nee gezeik, over de lichte beperkingen die we ervaren. Het is (een soort) oorlogssituatie mensen! Ik denk dat ik net iets te veel boeken heb gelezen en documentaires heb gezien over de ontberingen die de mensen in de oorlog hebben moeten doorstaan om nu volledig van het pad te geraken omdat ik niet met het openbaar vervoer kan of uit eten en naar het theater en mij thuis moet zien te vermaken. En dan, ik denk vooral aan al die mensen die werkzaam zijn in die (en andere) sectoren welke door de maatregelen hard worden getroffen en helemaal niet zeker zijn of ze kunnen blijven voortbestaan of überhaupt nog wel werk hebben in plaats van mijn eigen kleine ongerief daarboven te stellen.

Vals denk ik dat het mogelijk een trucje van Moeder Natuur is dat juist deze mensen, de rednecks en hun soortgenoten in Nederland en misschien wel wereldwijd, en groupe naar buiten gaan om, vol van hun eigen wijsheid, het virus onder elkaar te verspreiden, en zo een natuurlijke selectie bewerkstelligen met als doel dat het gemiddelde intelligentiepeil van de mensheid wat stijgt.

De ironie van deze foto ontgaat u toch ook niet?

Natuurlijk ten overvloede, maar het onderstaande is geen aanmoediging om erheen te gaan doch om een beeld te geven van wat er zoal om ons heen voor randdebielen zijn: