Social distancing

Zoals bekend hou ik niet erg van veranderingen, voorspelbaarheid en regelmaat zijn voor mij voorwaarden om goed te kunnen functioneren en me senang te voelen. Ik lijk meer op Sheldon Cooper dan men op het eerste gezicht zou denken. Heel paradoxaal kan ik me wel goed aanpassen aan het grote geheel, zelfs, of misschien wel juist als sommige zaken op losse schroeven komen te staan. Vaak zijn het aangelegenheden waar ik zelf geen invloed op heb, mijn realiteitszin neemt het dan over en ik herzie mijn positie in het geheel en probeer er meteen de zilveren lijntjes in te ontdekken. Die zijn er namelijk altijd.

Zo ook nu, ik geloof dat we nu zo'n drie of vier weken in een lockdown-light zitten en ik heb heel wat geweeklaag voorbij zien komen op social media en ook in het echte leven. En dan heb ik het niet over hele schrijnende zaken als het niet meer kunnen bezoeken van oude ouders en familieleden of dierbaren die ziek zijn geworden en erger, maar over mensen die zich druk maken of de vakantie nog wel door kan gaan, die volledig overstuur raken van het feit dat we voor onbepaalde tijd even niet 'uit' kunnen in de breedste zin van het woord en dat we gewoon, eveneens voor onbepaalde tijd, zoveel mogelijk thuis moeten blijven. En het is zoals gezegd een soort polder-lockdown, heel veel kan nog wel. Deze mensen zouden suïcidaal worden van maatregelen zoals in Spanje en Italië waar men echt de straat niet op mag.  

En ik, ik durf het bijna niet te zeggen dus fluister ik het, vind het eigenlijk helemaal zo erg niet. En dan bedoel ik die social distancing, niet het virus, dat is iets verschrikkelijks, dat staat buiten kijf, vooral ook omdat het voor iedereen nog steeds gissen blijft over het hoe en wat, steeds moeten de experts terugkomen op eerdere bevindingen. Maar die anderhalve meter afstand, en het niet hoeven handen schudden en dergelijke alsmede het even op pauze staan van alle (sociale) activiteiten en zoveel mogelijk tijd thuis doorbrengen ervaar ik als een cadeautje, een mogelijkheid voor introspectie waar ik dankbaar gebruik van maak en van geniet. U weet waarschijnlijk dat ik de week van kerst en oud en nieuw altijd inruim voor zelfreflectie zo aan het eind van het jaar. Ik kijk er naar uit, vooral omdat het gros van de mensen zichzelf in die periode voorbij loopt voelt het heerlijk om daar heel bewust niet aan deel te nemen en die tijd in alle rust door te brengen om gedachten en gevoelens te duiden en te plaatsen, maar ook om dierbare herinneringen aan het geestesoog voorbij te laten trekken. 

En nu kan dat zomaar door die lockdown-light met geadviseerde social distancing midden in het jaar. Ik bouwde die momenten door het jaar heen zelf toch al in, maar nu wordt het me in de schoot geworpen. Ik merk dat veel mensen niet kunnen omgaan met het op zichzelf aangewezen worden. Dat zie ik aan de eerder genoemde panikerende reacties op de tijdelijke beperkingen maar ook aan alle gekkigheid die me onder ogen komt van tips en trucs die worden gedeeld om toch vooral maar niet met jezelf en eventuele huisgenoten geconfronteerd te worden. Verbijsterend.

Veel mensen zijn het verleerd en of het nu komt door alle moderniteiten van thans en dat men 24/7 vermaakt kan en ook wil worden, ik weet het niet. Ik kan het u alleen maar aanraden om gewoon jezelf eens terug te trekken uit de ratrace van het leven en eens wat aan innerlijke zelfbeschouwing te doen in plaats van het alsmaar op de loop zijn voor van alles, want heus, dit hele gebeuren heeft nog een hele lange schaduw, waarschijnlijk langer dan u voor mogelijk houdt.