In Memoriam: Marc de Hond

Zo'n zeven jaar geleden zat ik met een vriend op een terras in Amsterdam toen er een knappe jongen in een rolstoel voorbij kwam. Hoewel, voorbij kwam, hij bewoog de rolstoel met zijn armen voort en had een geweldige snelheid. Ik meende enige herkenning te zien, maar hij was zo snel voorbij dat ik er verder niet over nadacht. Maar hij kwam ook weer terug langs racen en toen zag ik het, daar ging Marc de Hond. Wat later liepen we in de Leidsestraat en daar was Marc weer en sprak ons aan, hij vroeg in het Engels of we Nederlanders waren (Amsterdam hè, altijd vol toeristen), toen we dat bevestigd hadden vroeg hij of we hem een handje wilden helpen om een winkel met een hoge drempel in te komen, wat we natuurlijk deden. We hoefden niet te wachten om hem er weer uit te helpen, dat kwam wel goed, zo zei hij.

Marc de Hond, het is verbazingwekkend wat hij allemaal heeft gedaan, als achttienjarige begon hij heel succesvol twee internetbedrijven, vervolgens werd hij presentator, eerst op de radio en later ook op de televisie. In december 2002 werd bij hem een tumor in zijn ruggenmerg ontdekt, waar bij een operatie door een medische fout zijn zenuwen in zijn ruggenmerg bekneld raakten, waardoor hij rolstoelafhankelijk werd. Daar schreef hij een boek over, 'Kracht'. Vanaf 2007 tot 2016 speelde Marc rolstoelbasketbal op hoog niveau. In 2014 bracht hij een theaterprogramma, 'Scherven Brengen Geluk' wat werd opgevolgd in 2016 door de voorstelling 'Wie Bang Is Krijgt Ook Klappen'. Het is maar een kleine greep aan wat hij allemaal gedaan heeft. Zijn derde theaterprogramma werd in 2018 bruusk onderbroken doordat er bij hem een kwaadaardige tumor in zijn blaas werd gevonden.

Inmiddels waren Marc en ik Facebookvriendjes vanwege het feit dat hij zijn bekendheid aanwendde om misstanden waar gehandicapten tegenaan lopen aan te kaarten en hij kwestie had met een vliegtuigmaatschappij die niet rolstoelvriendelijk opereerde. Ik begon hem vanwege deze acties te volgen en hij herinnerde zich onze ontmoeting in Amsterdam nog, wist zelfs nog welke winkel het was. In zijn hoedanigheid als spreekbuis voor de gehandicapte medemens heb ik hem leren kennen als een iemand die heel duidelijk maar altijd op een positieve constructieve manier de zaken bespreekbaar maakte. Toen bij hem de blaaskanker was ontdekt berichtte hij daar uitgebreid over op een indrukwekkende het glas is halfvol-manier, ook de slechte momenten liet hij niet onvermeld, maar altijd bekeek hij de zaken van een optimistische kant.

Omdat zijn moeder overleden is aan borstkanker toen hij drie was en hij zo heel blij was met het cassettebandje waarop ze te horen is, besloot hij bij de doorstart van zijn theatershow, begin van dit jaar, deze om te zetten naar 29 interviews door prominente interviewers als o.a. Eva Jinek en Humberto Tan. Dit omdat er een reële kans bestond dat hij door de ziekte zijn kinderen (1 en 3 jaar) niet zou zien opgroeien en op deze manier de gefilmde interviews achter kon laten voor hen.

Helaas is dit waar geworden, op 3 juni j.l. is Marc aan de gevolgen van zijn ziekte op 42 jarige leeftijd overleden. Ik wens zijn vrouw, kinderen, familie en vrienden ongelooflijk veel sterkte met dit grote verlies. Marc was een kanjer, zoveel positiviteit terwijl het leven hem rake klappen heeft gegeven. Zijn uitspraak over zijn ziekte zegt helemaal wie hij was: 'Van kanker kun je niet verliezen, als jij dood bent is je kanker ook dood, dus je kunt hoogstens spreken van een gelijkspel'.