Zon

Als jongmens kon ik urenlang in de zon liggen en zo vanaf ergens in de jaren tachtig bezocht ik iedere week een zonnebank, dat heeft tot ver in de jaren negentig geduurd, waar ik op het dieptepunt zelfs een eigen zonnehemel aanschafte. Maar je wist het toch niet! Met de kennis van nu is er geen weldenkend mens meer die zich onder een zonnebank waagt. Ik vraag me trouwens af of er nog steeds zonnestudio's zijn? En van de echte zon is het onderhand ook wel duidelijk dat overdaad hier schaadt. Maar nogmaals, in die zorgeloze dagen van weleer had je geen idee, mensen rookten toen ook nog op allerlei plaatsen als treinen, restaurants en kantines. Gekke tijden.

In deze tijd is een te bruine huid vaak nog steeds van belang voor mensen met een bovengemiddelde voorliefde voor kleding met panterprints en veel (nep)gouden spulletjes om nekken, armen en in oren. Maar het overgrote deel van de bevolking weet inmiddels door voortschrijdend inzicht dat de zon en de zonnebank schadelijk zijn. In de loop van de tijd kan ik zelf steeds minder tegen warmte, ik weet dat het vloeken in de kerk is, maar na twee dagen boven de 25 graden ben ik er alweer klaar mee.

Daar, ik heb het gezegd, er moeten meer mensen zijn die dat hebben, maar wij durven ons niet te uiten vanwege de maatschappelijke en sociale druk die er is om bovenmatig warm weer als het summum te zien, als dat wat iedereen verlangt. Nee dus. En mocht ik er alleen in staan is dat ook prima, niets is minder sexy dan mensen die zeggen zich ergens aan te storen om er achteraan te roepen: 'en velen met mij' of 'ik ben niet de enige'.

Natuurlijk vind ik een aangename temperatuur en vooral droog weer ook fijn, maar dat eindigt in mijn geval wel onder de 25 graden, en dan nog zoek ik de schaduw op. De volle zon, ik kan er niet meer goed tegen, waarschijnlijk vroeger te veel zon gehad in mijn zonnebad-jaren. Er komt mij een weekendje met vrienden in Antwerpen voor de geest waarin het on-Belgisch warm was, ik geloof rond de 35 graden. Afschuwelijk, maar op een gegeven moment zegen wij neer op een terras precies op een punt waar er een heerlijk windje stond. Daar gezeten onder de parasol hebben we de hele middag doorgebracht onder het genot van verkoelende drankjes. Of die dag naar vrienden met een grote tuin in de volle zon die geen parasol hebben. De hel, het op één na beste is dan om met mijn rug in de zon te gaan zitten.

Zolang er schaduw is en ik geen activiteiten hoef te ondernemen buitenshuis is het te doen. En daar waar velen er juist op uit trekken als de zon hoog aan de hemel staat, blijf ik het liefste binnen. Voor mij dan ook geen zonvakanties naar strand en zee, ik ben meer een stedentripmens om dingen te bezichtigen en te bezoeken. Maar nu er van vakanties en tripjes voorlopig geen sprake kan zijn vind ik dat ook goed, voor mij is er, in zowel zon of regen, no place like home.