Toen ik in 1987 op mezelf ging wonen was het zaak dat ik allerhande noodzakelijke dingen ging kopen om een huishouden te kunnen gaan runnen. Unbedingt vond ik dat ik een meloenschepje nodig had en advocaatlepeltjes, dit laatste omdat mijn moeder in die dagen wel eens een advocaatje nam en ik het idee dat ik het zou moeten serveren met een theelepeltje gelijk vond staan aan de dood. In de 33 jaar die daarop volgde heb ik nog nooit meloenbolletjes geschept en de advocaatlepeltjes zijn niet één keer gebruikt. Toch bevinden ze zich nog steeds in de keukenla en zijn na het schoonmaken er gewoon weer in terug gegaan.
Vervolgens blijkt dat ik tien koffiemaatschepjes in mijn bezit heb. Tien! Nu behoor ik tot de minderheid die nog koffie schept, er zit er dus één in de koffievoorraadpot. De andere negen bevonden zich in de keukenla en hebben nu een ander plekje gekregen. Ja, ik kan ze ook weggooien maar daar ben ik niet zo heel goed in. Na mijn dood zal het één en ander hoofdschuddend bekeken worden en zal mij met terugwerkende kracht de term 'zonderling' ten deel vallen, voor zover men daar nu niet al over uit is, om vervolgens alles met een nonchalante zwaai in een grote gehuurde vuilcontainer te werpen.
Met verbazing viste ik ook een kinderbestekje uit de keukenla. Een kinderbestekje? In dit kinderloze huishouden? En nee, het was niet m'n eigen bestekje uit mijn kindertijd, ik had destijds een schuivertje, die is dan wel in de nevelen van de tijd verdwenen. Ik heb ook dat er maar weer in terug gelegd, wie weet komt er ooit een kind dineren. De kans lijkt me klein, echter, je weet maar nooit. En die laatste vier woorden zijn voor mij over het algemeen de reden om vrijwel niets weg te (durven) gooien. Vooral ook omdat het wel eens is voorgekomen dat ik eindelijk iets had weggedaan om het vervolgens na enige tijd 'nodig' te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten