Het werkt weer

Vandaag, 27 juni, is het de Internationale Dag van de Zonnebril. Nou, ik zou zeggen maak de blits met een kekke zonnebril vandaag. 

Gisterochtend kwam de monteur voor de deurbel en hij belde aan..... Dus ik vroeg of het al gemaakt was, maar nee, hij had enkel aan de achterkant een connectie gemaakt zodat ik wist dat ie er was. Het was een echte Rotterdammer, die niet gauw ergens voor terugdeinst op werkgebied, daar waar zijn collega eerder uitriep dat het volledige bellenpaneel vervangen moest worden, deelde hij mee dat ie de knopjes van acht bellen ging vervangen die op één en hetzelfde blokje zijn aangesloten. Ik geloofde de man direct, a-technisch als ik ben.

Na verloop van tijd belde ie weer aan, nu met het knopje, maar hoorden we elkaar niet door de intercom. Ik moet eerlijk bekennen dat ik die ook nooit gebruik. Bij mij komen mensen nooit onverwachts, dus ik weet wie er voor de deur staat, en omdat het een videobel is kan ik het ook zien. Staat er iemand die ik niet ken druk ik de deur ook niet open. Maar nu hij er toch was....

We gingen in een soort klucht-modus. We hoorden elkaar dus niet en gingen de rollen omdraaien, hij in huis en ik naar buiten. Dat werkte in eerste instantie ook niet, maar twee tellen later wel. Dus als het goed is werkt het hele bel-intercom-beeld systeem nu weer, en zo niet, kan ik het altijd weer melden, zo zei hij.

Bent u daar nog?

Vandaag, 26 juni, is het de Internationale Dag van de Afkoeling. Ik dacht dat deze dag ging over de verzengende hitte die er weer aan zit te komen en hoe wij ons het beste koel kunnen houden, maar het is een dag bedoeld voor iets anders. Wereld Afkoelingsdag, of World Refrigeration Day, is een dag waarop we stilstaan bij hoe noodzakelijk het is om eten te kunnen afkoelen. Daardoor kunnen we ons voedsel langer goed en veilig houden. Tijdens deze dag wordt er hier aandacht voor gevraagd, maar focussen bedrijven zich bijvoorbeeld ook op hoe je een carrière in de afkoelindustrie kunt opbouwen, en wat de rol van die industrie is in de klimaatcrisis.

Nog steeds ben ik in de sollicitatiemodus en vorige week ben ik zelfs uitgenodigd voor een gesprek. Het ging om een vacature van 24-32 uur per week. Ik had een leuk gesprek met mijn eventueel toekomstig leidinggevende van het bedrijf, er was een klik en het gesprek liep soepel en organisch. Ik had er een goed gevoel over. 

Gisteren kwam de reactie op de sollicitatie en die was, om het heel mild te stellen, enigszins curieus. De mededeling was dat de vacature van 24-32 uur, waarmee werd geworven, was komen te vervallen en dat van hogerhand de keuze was gemaakt om voor een oproepkracht te gaan van minimaal twee dagen per week en dat de oproepkracht ook elders ingezet kon worden. Bent u daar nog? Dat is een volledig andere functie! De vraag was hoe ik hier over dacht. 

Vanzelfsprekend heb ik hier vriendelijk voor bedankt. De dame met wie ik had gesproken deelde mee dat ze het 'heel jammer' vond, want zoals gezegd de klik was er en ik vermoed dat zij het ook zag zitten, maar ja 'hogerhand', hè. Wie schetst mijn verbazing toen ik van HR van de organisatie een mail kreeg waarin stond dat ik had aangegeven elders een baan te hebben gevonden waardoor ik niet meer deelneem in de sollicitatieprocedure. Opnieuw; bent u daar nog?

In eerste instantie dacht ik: láááát, maar ik ben natuurlijk niet uit de poppenkast gevallen en wens ook niet zo behandeld te worden, dus heb er toch op gereageerd dat dit niet correct is, dat zij zelf de vacature waar ik op gesolliciteerd heb hebben doen vervallen en er een vacature op oproepbasis van hebben gemaakt. Dat ik daarvoor bedankt heb en dat het iets anders is dan een baan gevonden hebben. Tevens dat ik van mening ben dat het belangrijk is om in communicatie zaken zuiver te houden en conform de waarheid.

Hierop heeft HR de dame weer bericht die mij vervolgens mailde dat ze een aantal opties heeft qua afwijzing waar ze uit kan kiezen en dat daarbij ergens iets is misgegaan, waarvoor ze haar excuses maakte.

Iets in me zegt dat hoe leuk de functie in eerste instantie ook leek en hoe fijn het gesprek dat ik heb gehad ook was, er toch een gifbeker aan me voorbij is gegaan. Communicatie mensen! Als dat in het begin al zo ongelooflijk misgaat is dat geen goed teken. Ook ga je zo niet met (toekomstig) personeel om.

Het kan bij mij ook nooit gewoon, maar we geven de moed niet op en gaan gewoon door. 

Trrrinnggg

Vandaag, 25 juni, is het Wereld Vitiligodag. Vitiligo is een huidaandoening die voorkomt bij ongeveer één van procent van alle mensen. Dat lijkt niet veel, maar op 17 miljoen Nederlanders zijn dat er nog steeds maar liefst 170.000. De aandoening zorgt ervoor dat de huid geen pigment aanmaakt en dat er daarmee kleine witte plekjes op de huid ontstaan. Op 25 juni staan we stil bij die aandoening en wordt er aandacht gevraagd voor onderzoek daarnaar.

Trrrinnggg, of bliediebliep, de deurbel gaat, u kent dat geluid wel. Nou, ik niet, sinds drie weken doet de bel bij de ingang van het appartement waar ik woon het niet. Dat is ontstaan nadat een nieuw systeem voor de tagjes is geplaatst en er nieuwe tags zijn uitgereikt aan de bewoners. De dag dat het ging gebeuren zag ik, toen ik boodschappen ging doen, drie vertwijfelde mannen staan met het deurtje waar alle elektriek samenkomt open. Ze wisten niet goed hoe of wat. Later kwam ik terug van boodschappen doen en er stonden drie andere bewoners die met zowel het oude als het nieuwe tagje geen toegang meer kregen tot het gebouw. Eén van de mannen erbij gehaald die meteen zei: "Dat kan niet, het is net allemaal geprogrammeerd". Hij liet ons binnen en ik heb me er verder niet meer mee bemoeid, de tagjes werken nadien, maar de volgende dag kwam ik erachter dat de bel het niet meer deed. Eén en ander moet volgens mij met elkaar te maken hebben.

Een reparatieverzoek gedaan in de app van de woningbouw, ja, zo gaat dat heden ten dage, en ik werd gebeld en later die week zou er een monteur komen, die kwam ook om te constateren dat er zijns inziens niets meer te redden viel en er een heel nieuw bellenpaneel geplaatst zou moeten worden. En dan weet ik precies hoe het verder zal gaan, ik woon hier al 25 jaar. Er gebeurt niets als ik niet zelf vinger aan de pols houd, zeker niet als het zo'n grote reparatie betreft. Ik nam het voortouw en heb zelf de bewonersconsulent er over geïnformeerd wat de uitkomst was van het bezoek van de monteur. Zoals te verwachten geen reactie. Ik heb het, tegen beter weten in, even aangekeken omdat ik vind dat je hen ook wel de tijd en ruimte moet geven om verdere actie te ondernemen. Maar vanzelfsprekend gebeurde er niets. 

Vorige week een mail gestuurd naar de bewonersconsulent, die mij meedeelde dat de firma ermee bezig is maar dat ik ze ook zelf kon bellen. Let wel; ik húúr een woning, ik ga ervan uit dat de woningstichting dit soort zaken, wanneer aangegeven, regelt. Maar goed, maandag dus gebeld en uitgelegd wat er aan de hand was en wat de reactie van hun monteur was. Twee keer, want het was niet in één uitleg duidelijk. Ik zou worden teruggebeld. Dat geschiedde en mij werd meegedeeld dat, zoals ik al had gedacht, zij geen toestemming hadden gekregen voor het vervangen van het volledige bellenpaneel. Maar als ik niet had gebeld was er dus helemaal niets gebeurd. Nu komt er donderdag een monteur om het, naar mijn gevoel, houtje touwtje op te lossen. Van de week zag ik al een briefje van een buur bij hun bel geplakt dat de intercom bij hen het niet deed en of de bezorger bij een ander nummer wilde aanbellen. Kortom, het hele paneel is inderdaad aan vervanging toe, lijkt mij.

Ik krijg hier meneer Dekker vibes van. Meneer Dekker was de technische man van V&D Leyweg en die kwam steevast met een rol plakband aanzetten als je hem belde als er iets kapot was. Als ie heel rigoureus te werk ging was het een rol duct tape. We gaan het zien