Ik ben bezig in het boek 'De Bijenhoudster' (The Honey Bus) van Meredith May. Het is het waargebeurde verhaal van Meredith die, in de jaren zeventig, op haar vijfde samen met haar moeder en broertje bij haar opa en oma gaan wonen. Opa is bijenhouder en haar moeder wentelt zich na de scheiding in de slachtofferrol en komt nauwelijks haar bed uit. Meredith wordt door haar opa ingewijd in het houden van bijen.
Naast de familieperikelen die ik wel wat wijs vind geobserveerd door de ogen van een kind, ook al is het natuurlijk de volwassen Meredith die haar verhaal optekent, leren we als lezer ook veel over het wel en wee van de bijen en hoe ingenieus hun leven in elkaar steekt. Dat bijen en ook andere insecten belangrijk zijn voor de natuur en daardoor ook voor ons staat buiten kijf. Momenteel worden we met de neus op de feiten gedrukt, nu het slecht gaat met de bijen en andere insecten in de wereld.
U weet dat ik van mening ben dat de natuur alles goed heeft geregeld, en dat wij als mens er gewoon een onderdeel van zijn, niets meer, niets minder, maar dat de arrogantie van De Mens als zich voelende superieur het hele kaartenhuis in elkaar doet storten. Daarom viel mij deze zin in het boek op:
Moeder Natuur heeft een ontwerp waarin de dingen nauw met elkaar verweven zijn, als je één draad lostrekt kan de hele zaak uiteenvallen.
De basis van een goede relatie tussen mens en natuur (of in welke relatie dan ook) is wederkerigheid. Het wederzijdse besef dat de ander kostbaar is. Maar die balans is heden ten dage volledig zoek aan het raken, en ik denk dat de prijs voor de mens groot zal zijn. De natuur die herstelt zich wel, die heeft ons niet per se nodig, andersom is het een ander verhaal.
 |
| De originele uitgave met Meredith en haar opa op de omslag. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten