Om op bovenstaande in te haken werd gisteren op de uitvaart van Nel na een mooie toespraak over haar leven besloten met: 'Als er meer Nellen op de wereld zouden zijn, zou het er voor mensen én dieren een betere plek zijn'. En ik die Nel gekend heb kan dat alleen maar onderschrijven. Liefdevol, trouw, betrokken en humor dat was Nel.
De weg erheen was voor mij alles op het nippertje. Nel zou erom gegierd hebben, en wie weet heeft ze dat ook wel gedaan vanaf haar wolkje. Ik had 's morgens een afspraak die lastig af te zeggen was, maar ik had al gezien dat, als alles meezat, ik precies op tijd zou zijn bij Nel. Het zat mee, doordat een trein wat vertraging had kon ik die juist wél nemen wat een kwartier winst gaf. Ik moest eruit bij het station waar ik ook uit zou moeten als ik bij haar op visite zou gaan, en de bus die ik moest nemen reed langs haar huis en later door de buurt waar ik ben opgegroeid. Ik hoef u niet te vertellen dat allerlei herinneringen dan over elkaar heen buitelen.
Voor het eerst sinds jaren kwam ik langs ziekenhuis Leyenburg, wat trouwens niet meer zo heet, en ik wist niet wat ik zag, een hele wijk met winkels en al is er voor gebouwd, daar waar vroeger enkel groen te zien was. Ik was dan ook niet verbaasd dat daar waar de plechtigheid plaatsvond, crematorium Ockenburgh, ook niets meer was zoals ik het kende. Alleen ik kon niet vinden waar de uitvaart van Nel was, zag wel andere namen van mensen van wie afscheid werd genomen. Bij navraag bleek ik op de verkeerde plek te zijn. Ockenburgh was een stukje verder. Met toch wel een flinke pas erin begaf ik me naar de juiste locatie, dat gewonnen kwartier had ik hard nodig, en Ockenburgh was gewoon nog zoals het altijd was, niet alles veranderd. Ik was gelukkig op tijd en zag meteen iemand van veertig jaar geleden van wie ik ook wel had verwacht dat ze er zou zijn, Roosje, die in die tijd op de administratie van de boeken in de stad werkte en ook nog steeds contact had met Nel.
Nel had gekozen voor een kist van gevlochten riet, helemaal Nel vond ik dat. Er werd mooi gesproken over haar jeugd als meisje in de oorlog, hoe ze met de pan soep die ze had gekregen in de hongerwinter was gevallen en er dus geen eten was, haar opleiding in de verpleging, haar huwelijk met Jan, haar tijd bij V&D en haar gouden jaren na haar pensionering. En naar voren kwam dus die vrouw met het grote hart, die altijd de zonnige kant inzag van dingen, nooit beren op de weg. Mens en dier konden altijd een beroep op haar doen.
De muziek was als haar leven. O.m. 'Imagine' van John Lennon, natuurlijk, haar inborst wás die tekst van John. En omdat ze vond dat de mensen niet verdrietig weg moesten gaan als laatste lied, terwijl we langs haar gevlochten rieten kist liepen voor écht een allerlaatste groet was, 'Always Look On The Bright Side Of Life' van Monty Python. Een geweldig mooi mens is niet meer.
Dag lieve Nel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten