The naked gun

In 1982 was er de tv serie 'Police Squad' wat maar één seizoen heeft gelopen met in de hoofdrol Leslie Nielsen als Frank Drebin. In 1988, 1991 en 1994 kwamen er drie films gebaseerd op die serie onder de naam 'The Naked Gun'. Leslie herhaalde zijn rol als Frank en naast hem speelden George Kennedy. O.J. Simpson, Ed Williams en Priscilla Presley in alle drie de films mee. 

De films kenmerken zich door de absurde, soms flauwe humor,  woordgrappen en bijna slapstickachtige scènes waarin de schijnbaar onhandige Frank toch, bijna toevallig, zaken weet op te lossen. Ik had gelezen dat er een nieuwe film is uitgekomen met in de hoofdrollen Liam Neeson als Frank jr. de zoon van Frank en Pamela Anderson. Ik had me er verder niet in verdiept dus wist niet of het een remake zou zijn of een heel nieuwe film toen Chris voorstelde om deze film te gaan zien in Cinerama, de Rotterdamse bioscoop met de jaren 70 vibe, die, als ik het goed heb begrepen, gelukkig, van sloop is gered, want ik vind het een fijne bios en ook op een goed bereikbare locatie.

Het blijkt dus een volledig nieuw verhaal, met de vertrouwde ingrediënten en ik vind het een heel vermakelijke film. De oudgedienden worden allemaal nog even aangestipt en Priscilla Presley komt zelfs nog kort in beeld. Je moet er van houden, die bijna Laurel & Hardy achtige scènes en ook zaken die helemaal niet kunnen met soms wat cheesy dialogen, maar zoals gezegd ik heb ervan genoten. En als u de eerdere Naked Gun films met plezier hebt bekeken, raad ik deze zeker aan.

Liam Neeson in actie als Frank Jr.

Pamela Anderson is geweldig als Beth, zoals zij 
jazz zingt is nog nooit gehoord. 

Je bent er nog

Vandaag, 1 augustus, is het de Internationale Dag van het Bier. Zelf heb ik niks met bier, ik vind het niet te drinken, maar als ik iets geleerd heb van mijn tijd bij de supermarkt is het dat bier een belangrijk onderdeel is van menig bestaan. Deze dag is er om die aardige barmannen die u van bier voorzien te bedanken. De bierbrouwers natuurlijk, die dit alcoholische goedje voor u beschikbaar stelt. En bovendien leent deze dag zich perfect om een keer een rondje te geven. Tot slot spoort deze dag u aan ook eens een nieuw biertje te proberen. Eén speciale, of van een andere "cultuur". Doe er uw voordeel mee, zou ik zeggen, zelf sla ik even over.

Het is alweer anderhalve maand geleden dat we afscheid hebben genomen van lieve Nel, mijn voormalige collega van de boekhandel op de Leyweg in Den Haag, en bij wie ik de laatste jaren een paar keer per jaar op bezoek ging en we een geweldig leuke dag hadden met elkaar.  

Haar uitvaart was 's middags op de dag dat ik 's morgens een sollicitatie had bij een boekhandel, wat niets is geworden en het bedankkaartje lag in de bus op de dag dat ik mijn contract en andere zaken van mijn nieuwe werkgever, óók in de boeken, ontving. Toeval? Wellicht, maar ik ken Nel en zie haar ervoor aan dat als ze zou weten dat mijn aanstaande baan veel leuker is dan die in de boekhandel en als ze de mogelijkheid zou hebben om daar van 'gene zijde' invloed op uit te oefenen, ze het niet zou laten. Oh, wat zou ik haar het graag vertellen: "Nel, ik keer weer terug in de boeken!" Wat zou ze dat geweldig hebben gevonden, maar zoals ik al voorspiegelde, misschien......je weet maar nooit.

Het bedankkaartje zorgde weer voor traantjes, want daar staat Nel met haar Jan en hun hondje Funny op de foto, zoals ik ze ook gekend heb. Ook twee roodborstjes. Op de rouwkaart van Nel stond één roodborstje, sinds het overlijden van Jan kreeg Nel steeds bezoek van een roodborstje in haar tuin, die heel dichtbij kwam. Voor haar was er geen twijfel mogelijk: Jan liet haar weten dat het oké was. Die twee roodborstjes op dit kaartje zijn zo mooi symbolisch.

Ook de tekst op het kaartje is precies zoals het was en zoals het is. Nel is bij mij nog steeds in mijn gedachten en in gedachten heb ik het natuurlijk tegen haar 'gezegd': "Hoe vind je dát nu, Nel, ik ga weer werken met boeken!" Dus ja, het is zoals het kaartje zegt, Nel is er nog, ze zit in elk van ons die haar gekend heeft. 

Seniorenmoment

Vandaag, 31 juli, is het de Internationale Dag van de Boswachter. Hier in Nederland is een boswachter vooral een veredelde parkbeheerder. Niet dat je geen werk hebt aan de aangeharkte boomperken die in ons land voor bos doorgaan, maar in veel landen zoals in Afrika zijn boswachters niet alleen essentiële ecobeheerders maar ook dierenbeschermers. Op deze dag staat niet alleen het werk van deze beroepsgroep centraal, maar ook de slachtoffers die in dit soms toch best gevaarlijke werk vallen.

Bij het bereiken van de grote zes nul had ik al vermeld dat seniorenmomentjes vanaf dat moment zich vast wat vaker voor zouden gaan doen, en afgelopen dinsdag had ik een major seniorenmoment. Voorop wil ik verteld hebben dat na een update van de laptop, ik me bij alle sites die normaal open staan opnieuw moest inloggen, even gedoe, maar geen punt want ik heb dat allemaal keurig geregistreerd. 

Dat in ogenschouw nemend dacht ik, toen ik iets wilde uitprinten, dat die update mijn printer er ook meteen maar had uitgegooid, omdat ik die niet meer zag op de laptop. Vervelend, maar ik ben niet voor één gat te vangen, ik sla aan het googelen en bedacht me, toen Chris deze laptop gebruiksklaar maakte, hij de printer via de website van het merk kon installeren. Dat lukte nu ook niet.

Dan de oplossing waar men altijd mee komt, alles afsluiten en de router uit- en weer aanzetten, geen soelaas. Nog maar es naar die site van Canon, nog steeds niet bekend. Dan ben ik door mijn 'selluf doen' mogelijkheden heen en heb ik Chris, mijn steun en toeverlaat betreffende dit soort technische zaken, geappt dat er een situatie is. Na uitleg kwam Chris met wat mogelijkheden om alles weer werkend te krijgen, maar vond ie het wel vreemd dat die hele printer nergens meer voorkwam. Die vermaledijde update, dacht ik nog steeds, totdat ik er achter kwam dat de stekker van de printer naar de laptop er niet inzat, wel die 'm van stroom voorziet, dus lampjes brandden wel. 

Suffer kan het natuurlijk niet worden. Ik heb hardop gelachen in m'n eentje over zoveel onnozelheid. Een duidelijk seniorenmoment, maar wel met verzachtende omstandigheid zo wil ik mezelf en ook u graag doen geloven, vanwege die update en dat ik overal uit was.

Lunch

Vandaag, 30 juli, is het de Internationale Dag van de Vriendschap. In 2011 ingesteld door de Verenigde Naties. 

Daarover gesproken, gisteren had ik een lunchafspraak met mijn eerste verloofde. Wij gaan 38 jaar terug. Kinderen waren we. Vanwege mijn nieuw verworven baan was de gezamenlijke lunch een cadeautje voor mij om het te vieren. Onderwijl konden we fijn bijkletsen over nu en terugkijken naar toen en hoe we het destijds wellicht anders hadden moeten doen, maar geen verwijten, gewoon met de blik van de bezadigde senioren die we nu zijn en thans weten wat we toen niet wisten. 

Voormalig verloofde is alweer jaren gelukkig in de liefde en ik ben uiteindelijk ook daar gekomen waar ik me het meest senang voel. Het was heel gezellig en fijn ook om het over de mensen te hebben die we beiden gekend hebben en niet meer onder ons zijn, als wij over hen spreken zijn ze nog niet vergeten.

Van mijn aanstaande werkgever heb ik gisterochtend middels mail allerlei informatie gekregen en ook het contract om even door te lezen. Vandaag ga ik er langs met mijn legitimatie en bankpas, dat ik wel ben die ik zeg te zijn en dat zij weten waar ze mijn loon op kunnen uitbetalen, dan ligt op mijn eerste werkdag het contract voor mij klaar om te ondertekenen.

Het was een fijne dag waar het oude en het nieuwe elkaar aanraakten.

Kebinkebonkebinkebonkebink...

Vandaag, 29 juli, is het de Internationale Dag van de Tijger. Deze dag vindt zijn oorsprong bij de Saint Petersberg Tiger Summit in 2010. Op dat moment stonden wilde tijgers op het punt van uitsterven. Dierenorganisaties pleitten toen om deze dieren te helpen door geld beschikbaar te stellen en internationale samenwerkingen aan te gaan. Het beschermen en het uitbreiding van hun habitat is daarvoor belangrijk. Inmiddels gaat het weer een klein stukje beter met de tijger.

 ....mijn ome Daan, zullen mensen van mijn generatie er achteraan willen roepen, naar de hit van Adèle Bloemendaal uit 1972, maar dat was 'dinkedonke' en bij mij gaat het van 'binkebonke', een miniem maar belangrijk verschil. 

Ik meen dat het binkebonke is gestart ergens nadat ik een nieuwe boiler heb gekregen, en eerst sloeg ik er niet zo'n acht op, nieuwigheid, zo dacht ik. Maar het werd iets structureels en ook soms 's nachts. Ik heb het over een bonkend geluid wat naar mijn onprofessionele mening van de waterleiding komt. Geen stampende discobeat en ook niet constant, maar random tikachtige bonkgeluiden. Ik heb het gegoogeld en het is niet zo heel alarmerend, er zit waarschijnlijk lucht in de leidingen, enkel zou het zomaar kunnen dat door het bonken er dingen los gaan trillen, met alle gevolgen van dien, zelfs lekkage.

Daar sloeg ik op aan, want hoe snel vergeten we het lekkagedebacle van de badkamer enkele jaren geleden, wat me uiteindelijk wel een volledig nieuwe badkamer opleverde, maar vooral ook heel veel ellende. Dus maakte ik een repartieopdracht aan in de app van de woningbouw. Daarop kreeg ik antwoord dat het verzoek was geregistreerd en dat er contact met mij opgenomen zou worden.

Dat is nu tien dagen geleden en net zoals bij de kapotte deurbel ben ik er weer zelf achteraan gegaan, en net zoals bij de kapotte deurbel kreeg ik als antwoord dat het reparatieverzoek niet goed is binnengekomen en dat het alsnog is doorgezet naar de aannemer. Iets vertelt me dat die app niet zo heel goed functioneert. De volgende keer mail ik wel meteen naar de bewonersconsulent en laat ik de app links liggen. 

Nu ben ik dus in afwachting van de aannemer, ik hoop deze week nog, want volgende week ben ik in Frankrijk en daarna weer aan het werk met daardoor beperkte mogelijkheden wanneer ik de monteur kan ontvangen. Wordt vast nog vervolgd.

Tegeltjeswijsheid 522

Vandaag, 28 juli, is het Wereld Hepatitisdag. Op de Internationale Dag tegen Hepatitis wordt een vuist gemaakt tegen de chronische Hepatitis ziekte. Vooral in Amerika, gezien er daar ruim 1,25 miljoen inwoners aan deze ziekte lijden. Maar ook in de rest van de wereld wil de organisatie veel aandacht vragen voor de seksueel overdraagbare ziekte.

 

Blije berichtjes

Vandaag maar weer eens een blogje met blije berichtjes. Voor mij is het noodzakelijk dat ik dit soort berichtjes tot me neem. Zo heb ik ook met veel plezier gekeken naar het vierdelige programma '010- De Mensen Die Rotterdam Kleur Geven', omdat daar een aantal mensen werden belicht die met het hart op de goede plaats op onopvallende manier van grote betekenis zijn voor anderen. Hartverwarmend om te zien.

De laatste tijd weer regelmatig het niet droog kunnen houden bij berichtgeving uit Gaza. Er is totale onbegrip van mijn kant hoe de Nederlandse regering hierin staat als een soort onmondige slappe hap. Nee, dan de koning van België, die was vrij duidelijk over wat hij van de situatie vond, en ja natuurlijk heeft dat land zich grofstoffelijk misdragen in Congo destijds, maar in voormalig Nederlands Indië heeft Nederland ook aardig huis gehouden. Je zou denken dat van deze afschuwelijke geschiedenis iets geleerd zou zijn.

Maar niks hoor, je zou het haast over nazi-Israël gaan hebben als je de genocide in ogenschouw neemt dat het land voor de ogen van de gehele wereld pleegt op de bevolking van Gaza en en passant ook nog bommen werpt op Syrië, Libanon en Iran. Israël is een klein land, half zo groot als Nederland maar het gedraagt zich als een soort valse chihuahua in de regio. Maar vergist u zich niet, niet alle Israëliërs en Joden zijn het eens met de koers die de Israëlische regering vaart, er is onder hen genoeg protest, maar dictator Benjamin Netanyahu heeft er voor zichzelf helemaal geen belang bij om de afschuwelijke moordpartijen te stoppen. Er is natuurlijk een internationaal arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd door het Internationaal Strafhof, maar zolang hij zittend staatshoofd is willen sommige landen zich er niet aan branden en geldt voor hem immuniteit.

En dan de comedyshow wat de Amerikaanse regering heet, met de volledig waanzinnige Donald Trump, die het neuken van minderjarige meisjes destijds met zijn goede vriend Jeffrey Epstein nu uit alle macht onder het tapijt wil schuiven en zich in de, zelfs voor hem, meest vreemde bochten wringt. Ook zijn onbekwaamheid als president van het machtigste land van de wereld wordt door de ganse wereldbevolking gade geslagen. Ik moet denken aan de tekst van Henk T. en Henk W., 'En wat Amerika betreft, dat land bestaat niet echt...' en neig er steeds meer naar dat het zomaar eens waar kan zijn. 

Dus in deze tijd met Natanyahu's, Trumpen, Putins, Wildersen, Meloni's, Orbáns, Erdoğans, Le Pennen en nog zo wat fascisten met hun kritiekloze achterbannen is het voor mij heel belangrijk om te lezen, te zien en te horen dat er ook tegenstand is en dat er door mensen onderling heel veel fijns en goeds gebeurt. Blije berichtjes.

In Memoriam: Chiel Montagne

Met het gevaar dat mijn blog meer op een necrologie gaat lijken dan op een verzameling schrijfsels over allerhande, al dan niet persoonlijke, gebeurtenissen vandaag weer een 'in memoriam'. Zoals u gemerkt zult hebben in de loop der jaren schrijf ik niet een in memoriam-blog over elk bekend persoon die het tijdelijke met het eeuwige verwisselt, als ik het doe zijn het mensen die mij op een of andere manier hebben geraakt. Daarom kan ik niet om Chiel Montagne heen, hij is in mijn jeugd jarenlang een gast geweest in onze huiskamer met zijn programma's 'Op Losse Groeven' (1971-1978) en de opvolger 'Op Volle Toeren' (1978-1990). 

Daar kwamen Nederlandstalige artiesten, van smartlap tot nederpop en van kleinkunst tot carnavalsschlager, hun grote hits van dat moment en hun nieuwste plaatjes al playbackend promoten voor een immer inhakend en meeklappend publiek. Dit alles onder de bezielende presentatie van Chiel, die de Nederlandstalige muziek oprecht een warm hart toe droeg en door wiens inspanningen menig artiest een grote hit te pakken kreeg. Wat ik, achteraf gezien, heel grappig vond is dat Chiel, ik dacht in de 'Op Losse Groeven'-jaren de artiest aankondigde op zijn kenmerkende manier: "Dan is hier het nummer drie geluid van onze Tros top 5, Adèle Bloemendaal met 'Wat Heb Je Gedaan Daan'" en dan zag je hem met een pick-up de naald op een draaiend singletje zetten. Ik heb intens genoten als opgroeiend kind van die programma's want bij ons thuis kon het Nederlandse lied op warme belangstelling rekenen.

Chiel Montagne was het pseudoniem van Bert van Rheenen en hij begon op 19 jarige leeftijd als diskjockey bij de zeezender Radio Veronica. Vanaf 1971 tot 1990 dus de bovengenoemde muziekprogramma's op tv, maar hij bleef ook steeds radio maken, naast het produceren en regisseren van muziekspecials. Ook had hij een eigen geluidsstudio en een artiestenmanagement- en boekingsbureau, tevens schreef hij teksten voor Nederlandstalige artiesten.

Hij was getrouwd met Tilly, die hij in 1966 heeft leren kennen en zij kregen twee zoons, Casper en Emiel. Chiel en Tilly zijn opa en oma van zeven kleinkinderen. 24 juli j.l. overleed Chiel op 80 jarige leeftijd aan de gevolgen van COPD.

Chiel in zijn begintijd als diskjockey bij Radio Veronica.

In Memoriam: George Kooymans

Vandaag, 25 juli, is het, zoals elke laatste vrijdag in juli, de Dag van de Systeembeheerder. Systeembeheerders hebben het zwaar. Vergis u niet. Na jarenlange scholing en ervaring, hele weekenden weggooien om kleine programmaatjes te schrijven op donkere zolders en duizenden bladzijden lezen in handboeken zijn de systeembeheerders vloeiend geworden in HTML, Perl, Java, Python, C, C++ en Unix. En vervolgens vallen wij ze lastig als we de stekker niet in onze PC hebben gestopt. Dat moet heel frustrerend voor ze zijn, en daar mogen we ze best eens voor in het zonnetje zetten. Want waar zou u zijn als u niet meer kon mailen of chatten of filmpjes kijken in uw pauze? Precies. Nergens.

George Kooymans woonde in de Hulshorststraat in Den Haag, waar hij op 13 jarige leeftijd samen met buurjongen Rinus Gerritsen uit de Terletstraat en andere vrienden uit de buurt een band oprichtte. De band werd Golden Earrings genoemd en in 1965 beleefden ze hun doorbraak. In de loop der jaren waren er wat personele wisselingen en schrapten ze in 1969 de 's' en gingen ze verder als Golden Earring. Maar George en Rinus bleven de constante factor. Hits in binnen- en buitenland tot zelfs in Amerika aan toe volgden elkaar op en wij als Hagenaars waren maar wat trots op deze band.

Naast schrijven, componeren en optreden met Golden Earring, schreef hij ook voor andere artiesten, o.m. Earth & Fire, Patricia Paay, Hearts Of Soul tot aan Henk Westbroek en Kinderen voor Kinderen toe namen allemaal composities op van George. Samen met bandlid Barry Hay ontdekte hij Anouk Teeuwe wat voor haar een start was van een glansrijke carrière. George maakte ook twee soloalbums, 'JoJo' in 1971 en 'Solo' in 1987. Samen met Henny Vrienten en Boudewijn de Groot vormde George vanaf 2016 de gelegenheidsformatie Vreemde Kostgangers en ze brachten drie albums uit.

Op 5 februari 2021 bracht George naar buiten dat hij met de spierziekte ALS was gediagnostiseerd. Optreden ging niet meer. Hij was sinds 1969 getrouwd met Melanie Gerritsen, inderdaad, de zus van Rinus, en zij hebben twee kinderen. Op 22 juli is George overleden hij is 77 jaar geworden. Een geweldige, talentvolle, markante Hagenaar is niet meer.

Terug naar de basis

Zo op de achtergrond terwijl ik mijn blogjes schrijf ben ik natuurlijk ook steeds blijven solliciteren, maar daar schrijf ik enkel over als het de moeite waard is om er iets over te ventileren of anderzijds iets opzienbarends wat een mens meemaakt als uitkeringsgerechtigde. Maar nu kan ik u melden dat deze heer op leeftijd toch nog emplooi heeft gevonden, en wel in mijn oude metier: boeken!

U weet dat ik vijfendertig jaar op de boekhandel van V&D gewerkt heb, en dat mijn insteek nu steeds was om toch voor die laatste jaren terug te keren in het boekenvak, zodat de cirkel rond zou zijn en ik eindig waar ik ooit ben begonnen. Dat is geen sinecure, er is niet zoveel aanbod in het boekenvak en open sollicitaties in die richting waren niet succesvol. Daarnaast heb ik ook op functies in andere branches gesolliciteerd, ook die waren niet lonend. Maar in mijn hoofd bleef rondzingen dat ik toch het liefste terug zou willen keren in de boeken.

En dat is nu gebeurd, na de sollicitatie een telefoongesprek en een persoonlijk onderhoud gehad, en gisteren heb ik een ochtend meegelopen waar het voor mij voelde als thuiskomen: boeken! Het deed me meer dan ik van te voren had gedacht. Het is een online bedrijf dat handelt in tweedehandsboeken, en terwijl ik er zo bezig was kwam mijn hele boekenleven voorbij in titels van ooit. Ik kon en passant nog even aankomende collega's advies geven over een bepaalde titel met een mapje erbij en uitleggen waarvoor dat was. Ze hadden geen idee. Ik was terug!

Lang verhaal kort, 11 augustus ga ik er beginnen. 32 uur per week, een vast rooster met een vaste vrije dag in de week en geen avonden en weekenden. Dat laatste lijkt vrij gangbaar, maar voor iemand met een retailachtergrond is het een godsgeschenk. Daarnaast kan ik voor het eerst in zevenendertig jaar na uniformen, bedrijfsshirts en schorten mijn eigen kleding aan naar het werk. Ook heel fijn voor iemand met goed gevulde paxkasten.

Dus na mijn weekje Frankrijk begin ik uitgerust en wel aan een (semi) nieuw avontuur. 

Hier gaat mijn hart van open.

In Memoriam: Malcolm-Jamal Warner

Vandaag, 23 juli. is het Wereld Sjögrendag. De ziekte van Sjögren is een chronische auto immuunziekte waarbij de witte bloedcellen de vochtopwekkende klieren aanvallen. Dat zorgt voor vermoeidheid, pijn aan de gewrichten, droge ogen en een droge mond, maar ook serieuzere problemen zoals lever- of nierfalen.

Malcolm-Jamal Warner werd op zijn veertiende in één keer wereldberoemd door zijn rol van Theo Huxtable, de enige zoon in het gezin van Cliff en Clair Huxtable in 'The Cosby Show'. Hij heeft die rol in alle acht seizoenen tot en met 1992 gespeeld. 

Daarna heeft hij in talloze films, tv-films en series gespeeld, in een vaste-, terugkerende- of gastrol. Maar hier in Nederland zullen we hem altijd blijven zien als Theo. Ook maakte hij muziek gecombineerd met poëzie en regisseerde hij afleveringen van o.m. 'The Cosby Show' en 'The Fresh Prince Of Bel-Air'

Na een aantal relaties met actrices trouwde hij en kreeg een dochter, maar hij heeft hen en hun namen altijd uit de publiciteit gehouden. Afgelopen maandag, 20 juli, is Malcolm-Jamal tijdens een vakantie op Costa Rica, toen hij aan het zwemmen was, verrast door een sterke stroming van de zee die hem meezoog de diepte in waardoor hij is verdronken.

Malcolm-Jamal is slechts 54 jaar mogen worden.

Toen was geluk... #168

Gisteren maakte ik, na een boodschappenbriefje gemaakt te hebben mezelf gereed om de deur uit te gaan; portemonnee, sleutels, briefje, karretje en ineens kwam in mijn hoofd: 'Boodschappen halen, 't is soms geen pretje. Je waait van de weg weg, je valt met je netje'. De dingen die er in je geheugen liggen opgeslagen, en dat het zo willekeurig plots naar boven komt. Mensen van mijn generatie zingen er uit volle borst natuurlijk achteraan: 'De SRV-man, de SRV-man, doordeweekse boodschappen dagelijks aan huis', want het komt van de reclamejingle van de SRV wagen, een winkel op wielen, die in het pre-online bestellen tijdperk met een grote wagen boodschappen door de wijk bracht, veel duurder dan in de winkel.

Maar waar mijn aandacht naar uitging was het netje waarmee je zou vallen. Een boodschappennetje. Ik heb het voor u opgezocht, ze zijn er nog steeds, maar wie gebruikt ze nog? Het is een klein frummeltje maar hoe meer je er indoet, hoe groter het netje wordt. Maar dientengevolge worden de gaten, het is immers een netje, ook steeds groter. Een rolletje drop zou ik er niet indoen ook een klein flesje koffiemelk schiet zo door de gaten heen. Ik zeg onhandig en ik had gedacht iets uit vroeger tijd, maar zoals gezegd, u kunt ze nog steeds aanschaffen, maar ik zie er nooit meer iemand mee.

Ik ben wel erg voor een eigen boodschappentas, dus geen plastic supermarkttasje, of je moet die steeds weer hergebruiken. In mijn tijd bij de supermarkt was er een klant die bijna elke dag kwam en ook elke dag een plastic tasje kocht. Ik moest op mijn lippen bijten om haar niet te vragen of ze haar huis nog wel in kon vanwege al die tasjes. Zelf heb ik al zeker ± vijftien jaar zo'n boomer boodschappenkarretje, ik ben al aan mijn tweede zelfs, vanwege dat zulks rugtechnisch beter is dan sjouwen. 

Herinnert U zich deze nog? #252

LIZA MINNELLI

'THE DAY AFTER THAT'

1993

Geen hitnotering

 

Als de video niet te zien is klik hier.

Zangeres en actrice Judy Garland (1922-1969), de moeder van Liza Minnelli, was een gay icon nog voordat die benaming een begrip was. Haar iconische rol van Dorothy Gale in de musicalfilm 'The Wizard Of Oz' uit 1939 zorgde ervoor dat onder homoseksuele mannen de uitdrukking 'a friend of Dorothy' in zwang raakte, een soort geheimtaal om aan elkaar te laten weten dat het oké en veilig was, want het moest in vroeger tijden allemaal stiekem en onder de radar blijven. 

Liza erfde die status van gay icon van haar moeder en aanvaarde die rol met verve. Altijd heeft zij zich als voorvechtster opgesteld voor acceptatie en omarmt ze tot op de dag van vandaag haar wereldwijde schare van fans uit de lhbti+ gemeenschap. In 1993 nam ze het bovenstaande nummer op en doneerde de opbrengsten aan AIDS-onderzoek. 

Oorspronkelijk komt het lied, geschreven door Fred Ebb en John Kander, uit de musical 'Kiss Of The Spider Woman', waar het in een heel andere context en met voor een groot gedeelte andere tekst wordt gezongen. Liza nam het dus op om destijds de gay community een hart onder de riem te steken dat alles uiteindelijk goed zal komen. Dat is voor een groot gedeelte gelukt, AIDS betekent niet meer automatisch een doodsvonnis. Maar het lied is op verschillende manieren te interpreteren.

Zelf vind ik het in de huidige tijd weer een zeer actueel lied. Daar waar extreem rechtse of religieuze winden waaien is het voor de lhbti+ gemeenschap niet meer vanzelfsprekend dat zij mogen zijn wie ze zijn. U kent de reacties van de boosmensen wel: 'Het wordt door onze strot geduwd', wat ze eigenlijk zeggen is: 'Ik vond het beter toen ze onzichtbaar waren en ik kon doen alsof ze niet bestonden'. Het enige wat de regenbooggemeenschap nastreeft is gelijke rechten zoals iedereen, anderen leveren er niets voor in. Nu alles, en dus ook alles wat met lhbti+ te maken heeft, veel zichtbaarder is vanwege social media lijkt het er op dat een bepaalde luide groep mensen wil dat mensen behorende tot de regenbooggemeenschap weer tot tweederangs burgers worden gedegradeerd, dat willen ze ook voor vluchtelingen, mensen van kleur en asielzoekers, kortom iedereen die niet aan het eendimensionale kleine wereldbeeld voldoet waarin zij zich wanen. 

In dit lied wordt Liza ondersteunt door het New York Gay Men's Choir, Newark Boy's Choir, Singers Forum en Women Of The St. Cecilia Chorus. Het lied heeft ze ook in Frans en Spaans opgenomen met vertaling van respectievelijk Charles Aznavour en Gloria Estefan. De strijd voor lhbti+ rechten blijkt nog niet gestreden, ooit behaalde resultaten zijn dus geen garantie voor het heden en de toekomst, maar met de inmiddels 79 jarige bondgenoot Liza voorop zullen we alert moeten blijven en desnoods de barricaden weer op moeten gaan. Het is zoals Liza zegt: "Dit is een lied van hoop", want uiteindelijk komt er een tijd dat iedereen mag iedereen zijn wie hij/zij/hen wil zijn, zonder in angst te hoeven leven.

'And the world that gives us pain
That fills our lives with fear
On the day after that, will disappear'

Tuinfeest

Vandaag, 20 juli, is het de Internationale Dag van het Schaken. Schaken is een van de oudste en meest universele spellen ter wereld. Vandaag staat het spel met pionnen en lopers centraal, maar meer dan dat staat ook centraal waar schaken allemaal voor staat. Het simplistische en tegelijk ingewikkelde, de denksport erachter, het verbindende karakter dat spelers over de hele wereld met elkaar in contact brengt, en het educatieve aspect ervan wordt op deze dag ook belicht. De dag wordt jaarlijks op 20 juli gevierd, omdat dat de oprichtingsdatum is van de Internationale Schaak Federatie of de FIDE in 1924 in Parijs.

Gisteren was het een warme, zelfs wat benauwde dag en met een groep vrienden hadden we afgesproken om met elkaar op de tuin van een van hen een gezellige namiddag met barbecue door te brengen. Letitia en David wonen vlakbij me, dus boden aan me op te halen. Parkeren bij het complex is vrijwel onmogelijk, maar in het nabijgelegen bos is plek genoeg, alleen is er maar wel één ingang het bos in voor auto's en die zat nou net aan de heel andere kant dan wij opreden. Een gratis rondje bos dus, maar uiteindelijk kwamen we aan op plaats van bestemming.

Andere gasten hadden exact hetzelfde gedaan, maar nu weten we voor de volgende keer hoe we in één keer goed kunnen rijden. Lekker bij kunnen kletsen met elkaar onder het genot van hapjes en drankjes, er kwam onweer en regen, wat zeer welkom was voor de nodige afkoeling en we konden droog zitten onder de pergola, dus we namen onze drankjes mee daarheen en gingen er gerieflijk zitten en verder babbelen. Toen het tijd was om de barbecue te ontsteken was het alweer droog. Zelf ben ik niet zo van met de barbecue in de weer zijn, maar anderen vinden het weer het summum, dus dat komt dan altijd wel goed. 

We hebben heerlijk gesmuld met koffie en lekkers na. Een welbestede middag en avond zo met elkaar. 

Tegeltjeswijsheid 521

 

In Memoriam: Connie Francis

Vandaag, 18 juli, is het Internationale Mandeladag. Het gebeurt niet vaak dat individuele personen een eigen dag krijgen. Daar moet je een speciaal iemand voor zijn, maar bij Nelson Mandela is daar weinig twijfel over. Mandela streed 67 jaar lang voor gelijkheid van zwarte Zuid-Afrikanen en leverde daarmee een onmiskenbaar belangrijke bijdrage aan de bestrijding van racisme en discriminatie. Zijn werk is nog lang niet klaar, en daar staan we op deze dag bij stil.

Gisteren kwam tot ons dat zangeres Connie Francis is overleden. Ik moet u bekennen dat ik dacht dat ze al niet meer onder ons was. Niet dat haar muziek geen plekje heeft in mijn muziekcollectie. 107 verschillende nummers van haar heb ik in m'n bezit, waaronder ook haar grote Duitstalige hits, Connie heeft in maar liefst vijftien verschillende talen gezongen ook in het Nederlands. 

Ze was de dochter van een Italiaans immigrantengezin en werd geboren als Concetta Rose Maria Franconero, maar nam Connie Francis als artiestennaam aan. Al in 1955 sloot ze als 18 jarige een platencontract af en in 1958 scoorde ze haar eerste grote hit met 'Who's Sorry Now'. Eind jaren vijftig tot halverwege de jaren zestig was ze de populairste popzangeres van de wereld. Zij was het die als eerste het Duitstalige 'Paradiso' opnam in 1962 voordat onze Anneke Grönloh er een hit mee scoorde met de Nederlandse versie. Ook de grote hit 'De Winter Was Lang' van Willeke Alberti was oorspronkelijk door Connie opgenomen als 'Blue Winter'. In de jaren zestig heeft ze tevens in vier muzikale films gespeeld.

Op 8 november 1974 overkwam Connie iets afschuwelijks, ze is onder bedreiging van een mes verkracht en vastgebonden aan een stoel. Bijna was ze gestikt door het zware matras wat de dader op haar had gegooid. Dit ongelofelijke drama is ze nooit helemaal te boven gekomen. Ze heeft daarna vaker een comeback gemaakt, maar rampspoed achtervolgde haar steeds. In 1978 is ze haar stem kwijt geraakt door een neusoperatie om pas vier operaties later in 1981 weer te kunnen zingen. In datzelfde jaar werd haar broer vermoord door de mafia. In 1984 ondernam ze een zelfmoordpoging en ze is meerdere malen opgenomen geweest in psychiatrische instellingen. Na zo nu en dan weer muziek maken en optreden is ze in 2018 met pensioen gegaan. 

Dit jaar ging een liedje van haar uit 1962, een b-kant van een singletje, 'Pretty Little Baby', viraal op Tik Tok. Toen haar om een reactie werd gevraagd, antwoordde ze dat ze het hele nummer was vergeten, maar dat ze het geweldig vond dat dit lieve liedje door een nieuw jong publiek werd omarmd. Ze zou deze maand, vanwege hernieuwde interesse in haar, haar opwachting maken bij een evenement, maar dat ging niet door vanwege ziekenhuisopname. Daar is ze overleden op 87 jarige leeftijd. 

Zelf zei ze ooit: "Ik wil niet zozeer herinnerd worden om de hoogtes die ik heb bereikt, maar om de dieptes waaruit ik ben opgeklommen. Ik hoop dat ik het goed heb gedaan."

Weet je nog wel, oudje

Vandaag, 17 juli, is het Wereld Emojidag. De kleine tekentjes die ooit begonnen als smileys 😊 zijn inmiddels uitgegroeid tot een bonte verzameling van emoties, plaatsen, kleuren, vormen en voorwerpen. Voor ieder onderwerp is wel een passende emoji te bedenken. Daarmee leuken ze tekst op, maar kunnen ze ook iets dat taalkundig uniek is: met één gebaar een hele emotie of tekst vastleggen. Sinds 2014 vieren we jaarlijks Wereld Emojidag. 

Het was in de jaren negentig van de vorige eeuw dat Hans en ik van alles ondernamen. We hebben elkaar leren kennen, via via, door onze gezamenlijke bewondering voor Shirley Bassey. In de muziek vonden we elkaar. Veelal the American Songbook en iedereen die zich daarmee bezig hield, van Bassey tot Streisand en Sinatra tot Manilow, maar ook dance/disco muziek uit de jaren zeventig en tachtig kon en kan ons bekoren. Daarnaast gingen we vaak met een zich steeds uitbreidende groep uit, meestal in Den Haag en Leiden. Hele weekenden waren we op stap tot in de vroege uurtjes, dansen en natuurlijk kijken of er wat te scoren viel. Niets menselijks was ons vreemd. Ook vierden we verjaardagen en feestdagen met vrienden uit de groep.

Die jaren liggen achter ons, ik moet er niet meer aan denken om 's nachts met veel te veel mensen in het lawaai te staan. Ik ga nu in het weekend te bedde op de de tijd dat ik vroeger gepikt en gedreven mezelf in het nachtleven stortte. Buiten dat het uitgaansleven door de opkomst van de moderne communicatiemiddelen totaal is veranderd, om het over de muziek van nu nog maar niet te hebben, is het ook voor niemand leuk om bejaarde mannen hijgend hip te zien doen. Ik weet nog dat in de dagen dat wij de stad rood verfden, er oude mannen langs de kant stonden die gerust nog een groen blaadje wilden en dat ik het altijd zo'n trieste aanblik vond. Wij hebben toen tegen elkaar gezegd: 'Sla me in m'n gezicht als ik op die leeftijd nog in disco's rondhang.' Gelukkig hoeft dat niet en zorgt de natuur, als het goed is, ervoor dat je er de kracht niet meer voor hebt en het ook gewoon niet meer wil. 

Gisteren kwam Hans op visite en hebben we lekker onder de parasol op de lanai gezeten met drankjes en lekkers onderwijl pratend over van alles en nog wat en ook zijn we natuurlijk even langs memory lane gegaan. De plaatsen en mensen van toen ze zijn allemaal de revue gepasseerd, terwijl wij als een soort Statler en Waldorf het bezagen met de milde blik van de oudere mensch die met een glimlach om de mond terugkijkt op de jonge jaren waarin we menig etablissement oplichtte met onze bruisende jeugdige aanwezigheid en bijna letterlijk dansten tot de zon weer opkwam. 

Hans en ik in de 90's.

The office

Vandaag, 16 juli, is het de Internationale Dag van de Slang. Er zijn meer dan 3000 soorten slangen en de meeste mensen zijn er bang voor. Slangen zijn echter vaker banger voor mensen dan andersom. Wist u dat er meer mensen doodgaan aan bijen en wespen dan aan slangen? Nou, dan weet u het nu.  Slechts 375 soorten van alle slangen zijn giftig en de meeste daarvan wonen in Azië en Australië. 

Sinds enige tijd kijk ik op Netflix naar de serie 'The Office', De Amerikaanse versie welteverstaan, de originele is van Britse makelij en kent twee seizoenen met veertien afleveringen. De Amerikaanse versie heeft negen seizoenen gelopen van 2005 t/m 2013. Ik heb het destijds nooit op tv gezien, maar haal het nu dus in. Ik moet eerlijk bekennen dat ik een hele tijd terug twee afleveringen heb gezien en niet meer verder gekeken heb, ik kon er niet zo inkomen, maar na onlangs nog een poging kijk ik bijna iedere avond wel. Het is een zogenaamde 'mockumentary', een sitcom waarbij de vierde wand wordt doorbroken. De personages richten zich met enige regelmaat tot de kijkers. Later werd dat in 'Modern Family' ook gedaan.

In 'The Office' kijken de personages soms met een blik van verstandhouding in de camera naar de kijkers. Jim Halpert, gespeeld door John Krasinski doet dat het vaakst en is daar een meester in, zijn blikken zijn hilarisch. Ik herken me er ook in, in gedachten maak ik vrij vaak een 'Jim-face'. Ook leggen de personages, net als bij 'Modern Family' één op één met de camera bepaalde zaken uit. Het verhaal speelt zich af, zoals de titel al weggeeft, op een kantoor van een bedrijf dat handelt in papierwaren. De volledig incapabele baas, Michael Scott, is een magistrale rol van Steve Carell. En ja, ook in deze serie zie ik heel sterke gelijkenissen met collega's van vijfendertig jaar V&D. Niet Michael, die is zoals Donald Trump zich manifesteert, zichzelf totaal overschattend, fout op fout maken, de verkeerde dingen zeggen, steeds anderen de schuld geven van zijn eigen falen, kortom regelmatig kromme tenen van wat hij allemaal zegt en doet. Ook benoemt ie vaak dat hij De Baas is, nou zo'n leidinggevende heb ik dan wel ooit gehad, als iemand dat steeds moet benoemen getuigt dat natuurlijk niet van enige leiderschapskwaliteiten. 

Dwight Schrute, gespeeld door Rainn Wilson, daarvan heb ik er wel een paar van bij V&D zien rondlopen. De Woefdram van het kantoor, zichzelf belangrijker voordoen dan ie is en zich als gelijke voelen met de boven hem gestelden, terwijl die en ook zijn collega's hem door zijn gedrag helemaal niet moeten. Bij V&D hadden we een leidinggevende die als de bedrijfsleider zijn maandagochtendpraatje hield het steevast halverwege overnam, wij hadden daar de grootste lol om. Ook zat ze als de bedrijfsleider er niet was luid en duidelijk met de deur open te telefoneren op zijn kantoor. Kostelijk dat soort mensen. Of toen er net zaktelefoons aan de leidinggevenden waren uitgereikt was er één bij die de hele dag op de roltrap stond, van beneden naar boven en vice versa omdat hij daar, zoals ie zei, het beste bereik had. Hij was het ook die steeds om de drie zinnen zei: 'Ik ben de baas', om zijn beweringen kracht bij te zetten. Als hij vrij was belde ie om 17.40 uur op of we er nog wel waren, de winkel ging om 17.30 uur dicht, maar we moesten tot 17.45 uur blijven. En wee je gebeente als je er niet was, we hadden veel pret om die man, niet mee te werken. Dwight is dus het prototype van dat soort collega's, die in elk bedrijf rondlopen.

Ik denk dat die herkenning en de bijna één op één karaktereigenschappen van Donald Trump die te herkennen zijn in Steve's Michael het, voor mij, een geweldig leuke serie maakt om te kijken. Onlangs heb ik de aflevering gezien, de eerste van seizoen drie, 'Gay Witch Hunt' waarbij Oscar Martinez, gespeeld door Oscar Nunez ongewild door Michael uit de kast wordt geduwd. Alles wat je niet moet doen in zo'n situatie wordt natuurlijk met voeten getreden. Ik heb regelmatig plaatsvervangend beschaamd 'nee! nee!' geroepen naar de tv, te ongemakkelijk voor woorden. Ik raad 'm aan, hoor deze serie. Negen seizoenen, dus u heeft dan wat te gaan.

De acteurs van 'The Office'.

John Krasinski als Jim Halpert en zijn 'Jim-face'. 

Steve Carell als Michael Scott. 

(Geen) werk en vakantie

Vandaag, 15 juli, is het de Internationale Dag van de Jongerenvaardigheden. Met een goede opleiding kun je ver komen in het leven. Toch is dat voor lang niet iedereen een gegeven. Hier in het westen hebben we te maken met een leenstelsel, maar zelfs dat onzalige plan is nog erg effectief vergeleken met wat er voor mensen uit derdewereldlanden vaak mogelijk is. Op 15 juli vieren we de Internationale Dag voor de Jongerenvaardigheden, waarbij we stilstaan bij hoe belangrijk een praktische opleiding is voor jongeren om het in de grote wereld te redden.

Op deze dag voortbordurend, ik ben voor de jeugd van thans het afschrikwekkende voorbeeld om toch vooral jezelf te educeren. Ik heb, door omstandigheden die voornamelijk met mezelf te maken hadden, nooit doorgeleerd wat nu, laat in mijn leven, in m'n gezicht ontploft. Werkloos zijn op zestigjarige leeftijd met beperkte mogelijkheden is in de huidige maatschappij geen sinecure. Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik de zaken neem zoals ze komen en dientengevolge niet in een diepe depressie ervan raak. Het is wat het is. Ik ben van de zilveren lijntjes, weet u nog wel. 

In het half jaar dat ik nu tijdelijk uitkeringsgerechtigde ben, leef ik op de interne klok. Het betekent dat nu ik niet ergens op een bepaalde tijd wordt verwacht, op organisch natuurlijke wijze ontwaak, dat is tussen acht en negen uur 's morgens. Ik heb ooit gezegd dat de wekker zetten voor werk of weet ik wat iets tegennatuurlijks is, je moet, terwijl je lichaam het nog niet aangeeft, in de benen. Ik weet dat wij dat in de westerse wereld met elkaar hebben afgesproken, maar toch. 

Uitslapen tot elf of zelfs twaalf uur wat ik vroeger deed, kan ik niet meer. Negen uur is de max, ook lig ik er 's avonds vroeger in. De leeftijd wellicht, en dan, een mens verandert ook gedurende zijn/haar/hen leven. Als ik op de hond pas, dan moet ik wel de wekker zetten, want om half acht komt het dier vrolijk springend haar dag hier doorbrengen. Daardoor hou ik er feeling mee als ik straks, mocht God het willen, emplooi heb en weer op onchristelijke tijden wordt verwacht.

Enige tijd terug vroegen Chris en Rick of ik met hen meewilde voor een weekje naar hun huis in Frankrijk. Dat leek me, mede omdat ik er al eens ben geweest en het dus ken, geweldig leuk! "Moet je wel doorgeven aan het UWV", zei Chris. Ik wist dat niet, maar ben even op de site gaan kijken, en ja, warempel. Sterker nog, je hebt, terwijl je niet werkt, tóch recht op vier weken vakantie! Totale verbazing aan mijn kant, nooit geweten, ik ging ervan uit dat als je niks doet je niet ook nog 'recht' op vakantie hebt, ik heb daar de vorige keer ook nooit gebruik van gemaakt. Maar goed, ik heb dat dus keurig doorgegeven en het is goed bevonden.

Vorige week nog een telefonisch onderhoud gehad met mijn adviseur werk, dat is, in tegenstelling tot de vorige keer, nu steeds dezelfde. Ze vroeg hoe het ging en was ook met stomheid geslagen over mijn avontuur met de vacature van 24-32 uur die, na het sollicitatiegesprek, plots veranderde in die voor een oproepkracht. Leuk weetje is dat de vacature nu weer uitstaat, maar dan nu wél als vacature voor oproepkracht, niemand van de geïnterviewden vond die onverwachte verandering dus een goed idee. "Nee, natuurlijk niet" reageerde mijn UWV vriendin. Ze vroeg hoe ik mijn dagen doorkom, omdat er natuurlijk mensen zijn die zich geen raad weten en in een soort zwart gat vallen. Daar heb ik geen last van, ik vermaak me prima, kan alles wat ik normaal in één vrije dag prop nu op m'n gemak doen. Verder ben ik actief op zoek naar werk en dat is helemaal oké volgens haar. Ze vond het een heel goed plan om een weekje er tussenuit te gaan. Wel wordt ik nu als, ik vermoed, zwaar geval, geschoven naar Maatwerk, voor oude mensen die aan het werk geholpen moeten worden. Zij nemen binnenkort contact met me op. 

Ik wacht het af, de vorige keer was er een soort cursus, vanuit de overheid, voor oude mensen die aan het werk moeten/willen, maar die werd toen voor het laatst gegeven, was leuk, maar veel oude wijn in niet eens zulke nieuwe zakken. Misschien is er nu iets nieuws. We gaan het zien.

"Non non rien n'a changé"

Vijfentwintig weken stonden ze ermee in de hitparade in de nazomer van 1971, het Franse jongenskoor Les Poppys met hun nummer één hit 'Non Non Rien N'a Changé'. Over de leadzanger Bruno Polius, heb ik 12 jaar geleden al een Toen en Nu blogje geschreven. Onlangs hoorde ik dit lied weer en het blijkt angstig actueel, welhaast een profetie gezongen door Bruno en zijn vrienden van het koor. Heb er een hertaling van gemaakt: 

Nee Nee Er Is Niets Veranderd

Dit is het verhaal van een wapenstilstand
Waar ik om had gevraagd
Dit is het verhaal van een zon
Waar ik op had gehoopt
Dit is het verhaal van een liefde
Waarvan ik dacht dat het nog bestond
Dit is het verhaal van een mooie dag
Waarop ik, als klein kind,
gelukkig wilde zijn
Samen met de hele wereld
Ik wilde, ik hoopte
Dat vrede zou heersen
Op deze kerstavond
Maar alles ging door
Maar alles ging door
Maar alles ging door

Nee, nee er is niets veranderd
Alles, alles is doorgegaan
Hé! Hé! Hé! Hé! 

En toch vele mensen
Zongen met ons mee
En toch vele mensen
Ze knielden neer
Om te bidden, ja om te bidden
Om te bidden, ja om te bidden
Maar ik zag elke dag
Op televisie
Zelfs op kerstavond
Geweren, kanonnen
Ik huilde, ja ik huilde
Ik huilde, ja ik huilde
Wie kan mij dat uitleggen

Nee, nee, er is niets veranderd
Alles, alles is doorgegaan
Hé! Hé! Hé! Hé!

 
Ik denk aan het kind
Omringd door soldaten
Ik denk aan het kind
Dat zich afvraagt waarom
Altijd, ja altijd
Altijd, ja altijd
Ik denk aan dit alles
Maar dat zou ik niet moeten doen
Al deze dingen
Gaan mij niet aan
En toch, ja en toch
En toch zing ik, zing ik

Nee, nee, er is niets veranderd
Alles, alles is doorgegaan
Hé! Hé! Hé! Hé!

Blije berichtjes

Om in/van deze boze wereld niet helemaal moedeloos te worden een aantal blije berichtjes waarin u kunt zien dat de mensheid nog niet helemaal verloren is:

Toen was geluk... #167

Weet u het nog? 1 januari 2002, we gingen over op de euro. Onze geesten werden er rijp voor gemaakt met 'ding flof bips', De eerste letters van de landen die gezamenlijk op 1 januari de euro invoerden, Duitsland, Italië, Nederland, Griekenland, Frankrijk, Luxemburg, Oostenrijk, Finland, België, Ierland, Portugal en Spanje. Dit ezelsbruggetje is bedacht door Pim Gerrits van reclamebureau Publics. Hoe zou dat zijn gegaan in die meetings, is Pim veelvuldig op de schouders geslagen en heeft hij promotie gekregen? Dat hij drie landen was vergeten die ook de euro op die datum invoerden (Monaco, San Marino en Vaticaan), dat laten we maar even buiten beschouwing. In Nederland kregen we in december 2001 een gratis kennismakingssetje met euromuntjes.

Ik weet nog dat we in de winkel alle artikelen dubbel moesten prijzen, ik heb mijn hele boekenafdeling handmatig van europrijzen voorzien, ik weet nog de omrekenkoers, 1 euro was 2,20371 gulden. U moet voor de grap vandaag de dag eens terugrekenen naar guldens, een lichte apoplexie is niet uitgesloten, al is het natuurlijk na bijna 25 jaar niet meer realistisch. Ik geloof dat ik het n.a.v. lijsten deed en dat het voor een bepaalde tijd dubbel geprijsd moest blijven. 

Het was even wennen omdat guldens voor Europa een uniek kenmerk hadden, het stelsel was verdeeld in kwarten, in plaats van kwintielen, wat gebruikelijker was in de ons omliggende landen. De euro had dat ook, dus €0,20, 2, 20 en 200 i.p.v. ƒ0.25. 2,50, 25 en 250. Daarnaast kwam de in 1983 afgeschafte cent weer terug en ook een muntje van twee cent. Finland was al heel snel klaar met die één en twee cent muntjes en Nederland stopte er in 2004 mee, alles werd afgerond op vijf cent. De muntjes zijn nog wel geldig, maar wie heeft ze nog? In sommige landen worden ze nog gebruikt, dus daar kunt u ze nog ontvangen, maar meestentijds gebruiken we contant geld niet meer zo vaak.

Men had een maand de tijd, van 2 januari tot 28 januari 2002, om zowel met guldens als met euro's te betalen. Daarna werden enkel nog euro's geaccepteerd. Op de kassa kon je destijds beide aanslaan als men ermee betaalde, maar het wisselgeld werd in euro's teruggegeven, dat rekende de kassa uit. 

Ik weet nog dat we het toen uitriepen als we een euromunt uit een ander land in de kassa kregen: "Ik heb er één uit Spanje!" "Oh, laat es zien!" Er kwamen ook speciale mappen in de handel waarbij je alle muntjes uit de twaalf landen kon sparen. De vader van mijn collega Rijnie deed dat dus. In die beginperiode letten we goed op, tot het moment dat Rijnie zei dat ie alles compleet had. Maar ja, Monaco, San Marino en Vaticaan dus, het zijn en waren geen EU landen maar mochten wel als enige niet EU landen eigen euromunten slaan en deden dat ook. Daar voorzag de map niet in en de munten daar geslagen zijn heel moeilijk aan te komen en daardoor ook vrij kostbaar. De Monegaskische twee euromunt van Grace Kelly wordt aangeboden voor €1000 en voor die van Fort Monaco zelfs tussen de €2000 en €4000 euro.

Inmiddels kijkt denk ik niemand meer naar waar de muntjes vandaan komen, en zijn Slovenië (2007), Cyprus, Malta (2008), Slowakije (2009), Estland (2011), Andorra (2013), Letland (2014) Litouwen (2015) en Kroatië (2023) toegevoegd aan de rij landen waar de euro een wettig betaalmiddel is. Andorra gebruikte al sinds het begin in 2002 de euro als betaalmiddel, maar in 2013 heeft het land voor het eerst eigen munten geslagen.

Er is nu dus een hele generatie opgegroeid voor wie de gulden en ons zo mooie gekleurde Nederlandse papiergeld (buitenlandse vrienden vonden het net Monopolygeld) niet hebben meegemaakt. 

De verzamelmap voor euromuntjes

Het kennismakingssetje. 

1990-1996

Vandaag, 11 juli, is het Wereldbevolkingsdag. Waar was u op 11 juli 1987? Werd u of uw kind toen toevallig net geboren? Dan kan het goed zijn dat dat precies de 5 miljardste aardbewoner was! En nu bijna vier decennia later, hebben we er plots 7 miljard! 11 juli is, in herinnering aan die datum in 1987, uitgeroepen tot Wereldbevolkingsdag. Op deze dag staan we stil bij de enorme impact die ons absurd hoge bevolkingsaantal heeft op de planeet. 

Onlangs mijn dagboekje van 1990 t/m 1996 eens doorgelezen. Net als de voorgaande keer blijf ik me verbazen over de hoeveelheid van dingen waar ik mee bezig was, hoe druk ik het had met vrienden, familie, relaties, werk en wat ik daarnaast ook nog allemaal deed. Ik zou het nu niet meer op kunnen brengen. In februari 1991 ben ik bij V&D weggegaan omdat ik een carrière bij Holland Casino ambieerde. Dat heb ik een kleine maand volgehouden, dat was, heel mild uitgedrukt, niet één van mijn beste keuzes geweest. Na nog iets afschuwelijks uiteindelijk in mei van dat jaar weer teruggegaan naar V&D, met open armen ontvangen, en waar ik het, zoals bekend, tot aan het faillissement in 2016 heb volgehouden. 

In november 1991 ben ik voorgoed uit Den Haag weggegaan, 'Dag jeugd, hallo volwassen leven' staat daarover te lezen in mijn dagboekje. Ik ging samenwonen in Capelle aan den IJssel met m'n eerste verloofde. Als ik het met afstand en de wetenschap van nu allemaal doorlees was ik daar nog helemaal niet aan toe en verloofde ook niet. Ik liet me veel te veel aanleunen, en zag de rode vlaggen niet. Er waren plannen om weer te gaan verhuizen naar Rotterdam en terwijl dat gaande was heb ik tussen neus en lippen door ook nog de best wel zware opleiding voor het vakdiploma voor de boekenbranche gehaald. Er werd naar Rotterdam verhuisd, maar niet meer samen. Ik kwam in de Zwarte Paardenstraat terecht midden in de stad, in een duur één kamer appartement. Ik kon voor mijn gevoel, zo staat er te lezen en zo voelde ik het weer terwijl ik het las, weer ademhalen. Ik hoefde niet meer op m'n tenen te lopen, ik bloeide weer op. Veel gezeur wel met de nieuwe liefde van verloofde, dat had ik waarschijnlijk geblokt, maar in het dagboekje staat dat ik regelmatig en zelfs tot op mijn werk toe werd opgebeld door hem.

Na een half jaar Zwarte Paardenstraat kon ik door tussenkomst van mijn lieve voormalige schoonmoeder een maisonnettewoning betrekken in de Orchideestraat, wéér een verhuizing. Er brak een tijd aan van veel uitgaan met vrienden, feesten, partijen, kleine amourettes, en uiteindelijk in juni 1994 de tweede verloofde. Dat was veel te vroeg en ik heb het ook aan aankomende verloofde gelaten: Denk goed na wat JIJ wilt, niet wat ik wil of hij wil, want verloofde was nog gecommitteerd. Er werd voor mij gekozen met ook weer veel gedoe van gevolgd worden in de auto tot bezoeken op het werk, 'Er was een nogal opgewonden man met een baard voor jou', hoorde ik toen ik van lunchpauze kwam. Wat ik allemaal heb doorstaan! 

Maar ja, zoals je aan een verloofde komt, zo raak je die ook weer kwijt aan iemand in een tuinstoel op een verjaardag ergens in 1995. Toen in december van dat jaar de relatie eindigde, waren diens armen al gespreid en kon toenmalige verloofde zich daar naadloos in storten. En ze zijn nog steeds samen, dus het was een zegen in een vermomming. Al met al heeft het met tweede verloofde anderhalf jaar geduurd.

In 1996 had ik het heerlijke motto 'ik zie wel' voor het nieuwe jaar aangenomen, en misschien wel voor mijn verdere leven, staat er overmoedig in het dagboekje te lezen. Op 1 april van dat jaar ben ik van V&D Rijswijk overgeplaatst naar V&D Rotterdam Zuidplein. Ik woonde immers in Rotterdam en dat was qua reistijd en reiskostenvergoeding een betere optie. 

En dan lees ik natuurlijk over alle mensen die er toen nog waren, mijn ouders, tantes en ooms, vrienden van mijn leeftijd destijds die er nu niet meer zijn. Ik nam het toendertijd gewoon als vanzelfsprekend aan. Als ik nu lees over die heerlijke weekenden bij mijn ouders in Doetinchem, wat zou ik daar veel voor over hebben voor nog één keer zo'n weekend. Mijn zus Els, die weer naar Argentinië ging, en later weer terug zou komen en natuurlijk ook alle mensen van toen die nu nog onderdeel uitmaken van mijn leven. 

'Ik zie wel' was het motto, en dat is nu bijna 30 jaar later mijn motto eigenlijk nog, bedacht ik me, omdat die laissez-faire houding tenslotte het beste bij me past, dat wist ik eigenlijk toen al, het maakt me het gelukkigst. Ik wist toen in 1996 zeker: Geen verloofdes meer, ik word non, te veel gedoe, het staat er letterlijk. Dat is niet helemaal gelukt, er waren nog wat stenen waar deze ezel zich aan moest stoten, maar momenteel ben ik, zoals u wel vaker van mij hoort, een heel contente bewust alleenstaande. Ik weet wat het is om dat niet te zijn, maar constant iemand om mee heen, dat past niet zo goed bij me. Uiteindelijk komt alles altijd goed.

Ten tijde van het dagboekje, 1994, die taille! 😮 En dan dat overhemd in die broek.😆

 

De onvergetelijke generatie

Wij zijn nu 'de ouderen' maar.....

We zijn geboren in de jaren '50, '60 en '70 toen dingen gebouwd werden om lang mee te gaan. We groeiden op met de belofte: 'dit nooit weer' in de jaren '50, met protesten voor verandering in de jaren '60 en met grote dromen in de jaren '70. We zaten op school met krijtschoolborden in de jaren '60, maakten aantekeningen in de klas in de jaren '70 en typten op logge typmachines in de jaren '80. We werden verliefd, misschien wel meer dan eens, stichtten gezinnen of leefden vrij, ontdekten onszelf in de jaren '80 en '90. We dansten door de jaren '80 met cassettebandjes in onze zakken en grote dromen in ons hart. We leerden het rustiger aan te doen in de jaren '00. We werden wijzer in de jaren '10. En hier zijn we dan, nog steeds sterk in de jaren '20. Acht decennia. Twee verschillende eeuwen. Twee verschillende millennia.

We gingen van draaischijftelefoons naar FaceTime-gesprekken. Van vinylplaten naar muziek streamen vanuit onzichtbare wolken. Van handgeschreven liefdesbrieven naar sms'jes die in seconden de oceaan over vliegen. We zaten met gekruiste benen op een hoogpolig tapijt naar zwart-wittelevisie te kijken, toen kleurentelevisie, toen HD-televisie, en nu bingewatchen we Netflix. We herinneren ons de eerste computers, machines zo groot als kasten, en nu hebben we meer macht in de palm van onze hand. We droegen wat goed voelde: broeken met wijde pijpen, minirokken, jumpsuits, vredessjaals en Levi's. We hebben polio-angsten, mazelenuitbraken, varkensgriep en onlangs COVID-19 overleefd. We leerden fietsen op driewielers, toen fietsen, toen brommers, toen benzine slurpende auto's, en nu zweven we geluidloos in elektrische auto's. We speelden, knikkeren, touwtjespringen, verstoppertje, hinkelen, voordat spelletjes in een telefoonscherm pasten. We lazen. We stelden vragen. We gaven om anderen.

We dronken limonade uit glazen flessen en water rechtstreeks uit de kraan. We aten wat vers was, niet wat in plastic verpakt zat of thuisbezorgd werd. En door dit alles heen zagen we de wereld voor onze ogen veranderen. We zagen biologie veranderen van schetsen uit schoolboeken naar gentherapie en DNA-mapping. We zagen de mensheid naar de sterren reiken en op de maan landen. We zagen muren vallen en ideeën opkomen. We hebben echt "alles gezien". Onze generatie is een generatie die de grootste kloof in de geschiedenis heeft overbrugd, van analoge kindertijd naar digitale volwassenheid. We leerden ons aan te passen, te overleven, te evolueren. We worden niet alleen ouder, we zijn ervaren. 

Aan iedereen van deze buitengewone generatie: Maak een buiging. Jullie zijn de levende geschiedenis. Jullie zijn degenen die herinneren. En jullie zijn degenen die er nog steeds zijn, die nog steeds in ontwikkeling zijn. Op ons, de onvergetelijke generatie.