In loving memory: Palle Huld (1912 - 2010)

Vandaag, 18 juni, is het Internationale Sushi Dag. Dit kan maar één ding betekenen, u gaat lekker sushi eten vanavond.

In 1928 won de destijds 15 jarige Palle Huld een prijsvraag van de Deense krant 'Politiken' voor de herdenking van de honderdste geboortedag van Jules Verne waaraan enkel tienerjongens mochten meedoen. De prijs was een solotrip rond de wereld in minder dan tachtig dagen zonder een vliegtuig te gebruiken. Het lukte Palle in vierenveertig dagen.

De media wereldwijd genoot ervan, kranten volgden zijn reis op de voet, waar hij ook aankwam werd hij begroet als een beroemdheid. Hij was de held van schooljongens over de hele wereld die met open mond zijn avonturen tot zich namen. Bij zijn terugkomst in Kopenhagen werd hij onthaald als een nationale held. Zo'n 20.000 mensen wachtten hem op het station op.

De roodharige Palle was gekleed naar de mode van die dagen in een plusfour en een jaar later introduceerde Hergé stipheld Kuifje, de nieuwsgierige jonge reporter met eveneens rood haar en tevens steevast gekleed in een plusfour met een hang naar reizen en een hart vol hoop. Hergé heeft het nooit met zoveel worden toegegeven, maar velen denken dat hij uit het verhaal van Palle zijn inspiratie voor Kuifje heeft gehaald. Beide jongens hebben die mix van nieuwgierigheid, bescheidenheid en vrijmoedigheid.

Palle heeft na zijn wereldreis in Canada gestudeerd en is in 1932 een acteursopleiding gaan volgen aan het Koninklijk Theater van Denemarken. in 1934 maakte hij zijn debuut op het toneel en tot 2000 speelde hij in veertig Deense films. Na zijn reis heeft Palle in 1929 een boek geschreven 'De Wereld Rond In 44 Dagen' en in 1992 een autobiografie; 'Zover Ik Me Kan Herinneren'.

Palle is 98 jaar geworden.

Palle tijdens zijn wereldreis op het Rode Plein in Moskou - Kuifje

Palle bij zijn terugkomst in Kopenhagen.

Palle op latere leeftijd met zijn boek uit 1929.

Herinnert U zich deze nog? #250

Vandaag, 17 juni, is het de Internationale Dag voor de Bestrijding van Woestijnvorming en Droogte. Woestijnvorming is een risico voor mensen die in het gebied wonen. Droogte betekent een gebrek aan water, en dat is vaak toch wel handig als je ergens wilt leven. De Verenigde Naties hebben daarom allerlei initiatieven opgezet om woestijnvorming tegen te gaan. Tijdens deze dag kunt u wereldwijd allerlei rapporten verwachten die de huidige staat van 's werelds droogte weergeven, en acties die erop gericht zijn woestijnvorming te voorkomen. 

BZN

'SWEET SILVER ANNY'

1973

Aantal weken 5

Hoogste positie 15

BZN kent u allemaal van die olijke Jan Keizer met de wat introverte Annie Schilder die in 1976 de nummer 1 positie bereikte met het in schoolfrans gezongen 'Mon Amour'. Het was het startsein voor een hele succesvolle periode die tot 2007 zou duren met in 1984 een andere zangeres. Maar voor die grote doorbraak bestond BZN al sinds 1966. Jan Tuijp (basgitaar), Cees Tol (gitaar) en Jan Veerman (zang) richtten samen met twee anderen een band op die, omdat ze geen naam konden verzinnen, BZN werd genoemd. Band Zonder Naam, er was al jarenlang een zangeres die ook geen naam mocht hebben met een aardige carrière. 

Er waren wat personele wisselingen maar 1969 kwamen Thomas Tol (toetsenist) en Jan Keizer (drums) erbij. Tussen 1968 en 1976 brachten ze 16 singles uit in het (hard)rock repertoire. Sommigen ervan werden kleine hitjes. Bovenstaande single was een aardig succes in 1973 met de zang van de onlangs overleden Jan Veerman. Het is geschreven door Hans Bouwens onder pseudoniem van Ricardo, en ja, dat is de Hans Bouwens die als George Baker zijn eigen band had.

In 1974 trad Lida Bond toe als zangeres van die band en de George Baker Selection had een jaar later hun grootste (wereld)hit met 'Paloma Blanca'. De heren van BZN stonden rond die tijd op een kantelpunt; doorgaan met BZN terwijl ze er allemaal nog een baan naast hadden om rond te kunnen komen, stoppen, of het over een hele andere boeg te gooien qua muziek en ook een zangeres aan te trekken, dat werd in tweede instantie Annie Schilder, nadat Marietje Kwakman (de latere Maribelle), die de demoversie van 'Mon Amour' had ingezongen, met haar 15 jaar te jong werd bevonden door haar ouders om zangeres van een band te worden. En de rest is geschiedenis.

Zelf heb ik altijd gedacht dat het succes van de George Baker Selection nadat Lida was toegetreden, die trouwens met Jan Keizer ooit nog in de band Q Tips heeft gezeten, reden voor de mannen van BZN was om ook met een zangeres verder te gaan. Maar vandaag dus dit lied, met wellicht een vooruitziende blik van Hans/George en vanzelfsprekend ter nagedachtenis aan de eerst zanger van BZN Jan Veerman. 

Jongens waren we

Vandaag, 16 juni, is het de Internationale Dag van de Zeeschildpad. Zes van de zeven soorten zeeschildpadden worden met uitsterven bedreigd. Er wordt geschat dat slechts 1 op de 1000 zeeschildpadden de volwassen leeftijd zal halen. En als stranden bezaaid zijn met zwerfafval, kan het voorkomen dat jongen de zee überhaupt nooit bereiken. Acht miljoen ton aan plastic wat jaarlijks in de oceanen wordt gedumpt werkt ook niet echt mee. Deze dag is dan ook broodnodig. Op deze dag vragen natuurclubs, zoals het Wereld Natuurfonds, dan ook aandacht voor het dier en kunt u bijvoorbeeld informatie krijgen op internet of fysiek in de dierentuinen of aquaria.

Jongens waren we, maar aardige jongens. Al zeg ik 't zelf. We zijn nu veel wijzer.

Nee, ik ga hier niet het hele verhaal van Nescio's 'Titaantjes' plaatsen, maar het waren wel de eerste woorden die me te binnenschoten toen vriend Remco afgelopen week verjaarde en ik zondag bij hem op de koffie met taartjes werd uitgenodigd, om het heugelijke feit te vieren dat hij 55 jaar werd. 55 jaar. Gisteren waren we nog in de twintig en ik knipperde even met m'n ogen en boem! We zijn ruim dertig jaar verder en zal hij binnenkort de paarse enveloppe gaan ontvangen.

Wij leerden elkaar kennen toen we beiden bij V&D Rijswijk werkten begin jaren negentig, ja, in de vorige eeuw. We werkten op verschillende afdelingen, maar in de pauzes zaten we bij elkaar aan tafel in de kantine. En sinds die tijd hebben we, met zo hier en daar een pauze, altijd contact gehouden. Het feit dat we nu als middelbare mannen nog steeds vriendschap hebben spreekt voor zich. Verjaardagen, oud en nieuw, stappen, weekendjes en dagjes weg, etentjes, bioscoop, theater, concerten, helpen bij verhuizingen het heeft allemaal de revue gepasseerd in die jaren. Remco is één van de weinigen die nog in mijn eerste flatje in Den Haag is geweest, net zoals ik de Haagse Menkemastraat, waar hij zijn eerste woning had nog voor de geest kan halen. Beide huizen bestaan niet meer. 

Nu zijn we beiden geland in het leven, hij met zijn Pieter en ik met mezelf. Het is leuk om mensen als vrienden te hebben met wie je lang teruggaat, er is zoveel gezamenlijke geschiedenis, vaak hebben we aan een half woord genoeg en kunnen we ons de plekken van toen in het Haagse waar we gingen stappen, die er nu niet meer zijn, nog levendig voor de geest halen. Het is fijn met elkaar even langs Memory Lane te gaan zo nu en dan, dan zijn we weer even die jongens, die aardige jongens, maar nu zoveel wijzer.

Aardige jongens op 13 augustus 1994. 

Aardige mannen op 31 maart 2024.

Bloedhitte

Vandaag, 15 juni, is het de Internationale Dag van de Wind. Deze dag gaat over de kracht van windenergie. Duurzaamheid, daar draait het om. Groene stroom, milieuvriendelijke energie. En daar is windenergie perfect voor.

Daarop inhakend, afgelopen vrijdag was ik dolblij met een windje. Het was 32 graden of daaromtrent met voor mij een gevoelstemperatuur van 51 graden. U weet, ik ben niet van de warmte, en ben dan maar het liefste thuis en binnen. Ik heb een koel huis, wat een zegen is. Maar ik had, enige tijd geleden, afgesproken met vrienden om op die dag naar Intratuin te gaan voor planten en andere dingen, voor hen, niet voor mij, ik heb geen tuin. Ik had natuurlijk af kunnen zeggen vanwege de onmenselijke temperaturen, maar het is de eerste bloedhittedag van het jaar, om dan meteen al verstek te laten gaan, daarnaast is een dagje met vrienden altijd leuk.

Voor de gelegenheid had ik me in een korte broek gestoken, wat ik, gezien mijn gevorderde leeftijd, enkel doe in uitzonderlijke gevallen. Ik heb iemand gekend van nu bijna 70 die een soort korte broek fetisj heeft voor zichzelf gecomplementeerd met de artrosevoeten gestoken in teenslippers. Daar wordt niemand blij van. Voor deze keer vond ik het geoorloofd voor mezelf, minus de teenslippers natuurlijk, er zijn grenzen. De auto heeft gelukkig airconditioning en in het lunchgedeelte van Intratuin was het goed toeven. De rest van de winkel niet, omdat het een glazen dak heeft. Maar de vrienden hadden vrij snel gevonden wat ze nodig hadden.

Vervolgens zijn we op weg naar de tuin gegaan, waar ik zo ongeveer bevangen werd door de hitte en me zo rustig mogelijk hield, terwijl zij zich op het tuinieren wierpen. Wat later hadden we net buiten het territorium van de eigen tuin een koel plekje gevonden onder de bomen, waar we de tafel en stoelen heen brachten en waar dat zo gewenste windje af en toe waaide. Het maakte weer duidelijk hoe belangrijk bomen zijn, ook, of misschien wel juist, in stedelijk gebied, voor de broodnodige afkoeling nu de zomers steeds warmer worden. 

Later haakte er nog een vriend aan die had moeten werken en we gingen pizza's bestellen, waarbij ons geduld enigszins op de proef werd gesteld, zeker toen de bezorger ook nog de weg kwijt was geraakt. Maar met bloedhitte maak je je niet zo gauw druk om dingen, dus we gingen mee met de flow. En het wachten werd beloond want het waren heerlijke pizza's. Na zo'n warme dag kom ik pas weer langzaam tot leven als de zon weggaat en de avond invalt, hoewel het lang warm bleef. Eén voordeel voor mij is dat ik met die warmte slaap als een blok. Daar waar ik van anderen hoor dat de hitte hen juist belemmert goed te slapen, ben ik zo loom en moe van die warmte dat zodra ik het kussen raak in een diepe slaap val. 

U begrijpt, voor mij was dit wel al genoeg tropische zomer voor dit jaar, zo tot een graad of 22, 23 is meer dan genoeg. En nee, het is geen klagen, maar gewoon een weergave hoe ik het onderga. Het weer komt zoals het komt, daar hebben we gewoon mee te dealen, en zo goed en zo kwaad als het kan doe ik dat ook. 

Blije berichtjes

Vandaag, 14 juni, is het Wereld Poppendag. Deze dag, op elke tweede zaterdag van juni, bestaat al sinds 1986. Deze dag ook is een mooi moment om u te verdiepen in de verrassend rijke geschiedenis van poppen, of om naar een lokaal poppenmuseum te gaan waar op deze dag vaak speciale exposities te zien zijn. 

Het nieuws maakt niet altijd vrolijk in deze steeds bozer wordende wereld, maar onderstaande berichtjes maken me blij. 

In Memoriam: Nel den Boer

Van de week bedacht ik me dat ik binnenkort weer eens op koffievisite wilde gaan bij mijn oud collega Nel den Boer. De laatste keer was afgelopen 2 april, waar ze na een gezellige dag afscheid nam met de woorden: 'Van de zomer kom je weer, hè, dan gaan we lekker in de tuin zitten.' Met mijn verjaardag vorige maand kreeg ik een appje van haar met felicitaties die ze beëindigde met 'Groetjes van de ouwe taart'.

Nel ten voeten uit.

Gisteren ging de telefoon en het was Nel, ze was me dus voor voor een afspraak. 'Hè Nel', zei ik, maar het was Nel niet, het was haar goede vriendin Corry die me vertelde dat Nel de dag ervoor was overleden aan een hartstilstand. Corry was er (gelukkig) bij en ze zaten aan tafel. Het bericht kwam als een schok. Nel was dan wel 89 jaar, maar nog zo vief en bij de tijd.

Het was vier jaar geleden dat ik in Den Haag was en ineens het gekke idee kreeg om bij Nel aan te bellen, we hadden elkaar ruim dertig jaar niet gezien. Het werd een leuke middag en deze bezoekjes maakte ik sindsdien een paar keer per jaar. Het was altijd reuze gezellig en we praatten honderduit.

In de jaren tachtig van de vorige eeuw werkte ik samen met haar op de boekenafdeling van V&D op de Leyweg in Den Haag, maar we waren meer dan collega's. Regelmatig gingen we dagjes uit met een groepje van het werk. Het was een mooie tijd en natuurlijk hadden we het daar ook over als we nu samen waren. 

Nou, zo werd een zonnige zomerse dag gisteren toch een ook een verdrietige dag. Nel was een fijn mens met veel humor en wat koester ik de momenten die ik de laatste jaren met haar heb doorgebracht. Rust zacht. lieve, lieve Nel.

Nel en ik op ons werk in de jaren tachtig.

Nel en ik bij mijn eerste spontane bezoek in 2021.

100 jaar

Vandaag, 12 juni, is het de Internationale Dag van de Gerechtsdeurwaarder. Tijdens deze dag kunt u zich bij verschillende gerechtsdeurwaarders aanmelden om een dagje mee te lopen. Zo kunt u zien wat de deurwaarders daadwerkelijk doen. De Koninklijke Beroepsorganisatie van Gerechtsdeurwaarders helpt daar in Nederland bij mee: "Erover vertellen komt niet altijd goed aan, beter is het om anderen te laten zien wat het vak inhoudt". Zo komen ze niet alleen met een busje alle meubels uit een huis halen, ze praten ook met rechters en schuldhulpverleners en de politie en proberen op die manier mensen met schulden verder te helpen.

Vandaag zou ze 100 jaar zijn geworden, mijn tante Jopie, de zus van mijn moeder. Zij die mijn blogjes al langer lezen hebben tante Jopie al wat vaker voorbij zien komen. Vooral haar eigen relaas over de tijd die zij en mijn moeder hebben doorgebracht in Roermond tijdens de oorlog die ik hier in een feuilleton vorm heb geplaatst blijft indrukwekkend om te lezen. Mocht u het niet kennen als u hier klikt vindt u de linkjes naar de blogjes met haar verhaal.

Voor mij was tante Jopie er natuurlijk mijn hele leven. Ze was getrouwd met oom Ton en ze kregen twee zoons, Ton(ny) en André. Heel vaag kan ik me nog herinneren dat ze op de Marktweg in Den Haag woonden, maar in, ik meen, 1970 verhuisden ze naar Zoetermeer. Ik kan me nog herinneren dat we samen met hen en mijn ouders zijn gaan kijken voordat ze er gingen wonen. Het was een eengezinswoning die ze konden betrekken omdat oom Ton bij Azivo werkte, volgens mij bestaat dat niet meer. Na zijn pensionering kwamen ze weer terug naar Den Haag en gingen in een mooie aanleunwoning wonen in Loosduinen. 

De herinneringen aan tante Jopie zijn natuurlijk talloos, ze buitelen over elkaar heen, en wat zijn ze me dierbaar. We hebben uitstapjes gemaakt met elkaar, feest- en verjaardagen gevierd, logeerpartijen. Ik nam het allemaal voor vanzelfsprekend aan, pas nu die hele generatie van tante Jopie er niet meer is komt het besef hoe bijzonder en fijn het allemaal was. Toen ze in 2016 op 91 jarige leeftijd overleed, was zij de laatste tante, er was sindsdien niemand meer tegen wie ik tante of oom hoefde te zeggen. En toen mijn moeder negen maanden later, als laatste van die generatie overleed, zei haar zoon Ton: "Nu zijn wij de buitenste kring". 

Tante Jopie was een nuchtere vrouw die zeer ad rem was in haar opmerkingen en gewoon zei wat ze dacht. Zo hing ze boven de wieg waar ik in lag als een soort buitenmaatse muis, want een maand te vroeg geboren en net uit de couveuse, en zei: "Ach, dat trekt nog wel bij". Ze was ook iemand voor wie niets te veel was, als ze je kon helpen deed ze het, daar was geen twijfel over. Toen ze in de jaren tachtig weer in Den Haag kwamen wonen, woonde ze niet zo ver bij mij vandaan en bood ze aan om eens in de twee weken mijn twee kamerappartementje schoon te maken. Nou, ik kan u zeggen mijn huis heeft er nooit meer zo schoon uitgezien als in die periode. Tante Jopie was van de oude stempel, dingen werden van z'n plaats geschoven en er werd overal tussen, achter en onder gestoft, gezogen en gedweild. Oom Ton moest er ook aan geloven als er iets (beter) moest worden opgehangen werd hij door haar ontboden om met de boormachine te komen. 

Zoals ik al zei, zoveel herinneringen, ik koester ze met heel mijn hart. Vandaag denk ik extra aan haar met dit blogje en wat foto's door de jaren heen.

Tante Jopie als jonge vrouw.

Tante Jopie samen met haar broer, mijn oom Bertus, op een feest.

Tante Jopie samen met haar zus Netty, mijn moeder, alle twee dezelfde jas.

Tante Jopie en ik in de Efteling.

Oom Bertus zijn vrouw tante Riet, tante Jopie en haar man oom Ton.

De zusjes Jopie en Netty op latere leeftijd.

De enige kinderfoto die er
van tante Jopie is. 

Waterkers of geen waterkers, dat is de vraag.

Vandaag, 11 juni, is het Landelijke Buitenspeeldag. Deze dag wordt gehouden op elke tweede woensdag in juni. Vandaag worden kinderen gestimuleerd om buiten te gaan spelen en te sporten. Op de buitenspeeldag zijn in heel Nederland tal van activiteiten georganiseerd om de kinderen op Buitenspeeldag te amuseren.

Tweede Pinksterdag kwamen vrienden Rick en Chris langs voor een gezellig samenzijn en weer even bijkletsen over van alles. Het was zelfs zulk lekker weer dat we in de namiddag op de lanai konden zitten met een wijntje en knabbeltjes. Ze bleven ook voor het diner en ik had me verdiept in de stapel menuboekjes waar ik al eens eerder over heb geschreven, een hele serie boekjes uit de jaren negentig met hele leuke en lekkere recepten. 

Deze keer had ik gekozen voor waterkerssalade met rookvlees en appel als voorgerecht, gehaktballetjes in olijvensaus met pittige couscous en komkommersalade voor het hoofdgerecht, het dessert werd verzorgd door meneer Heijn, mango-passievrucht macarons met koffie/thee. Het voorgerecht had ik gekozen omdat we bij het diner na de oratie van Chris waterkerssoep kregen. Ik had nooit zo'n beeld bij waterkers hoe het zou smaken, maar die soep was heerlijk. Ik had via het wijde web gezien dat Albert Heijn waterkers verkocht, maar eenmaal in de winkel bleek het niet in het assortiment te zitten, dus heb ik het voorgerecht gemaakt met een andere sla, was net zo lekker, hoewel dat weten we natuurlijk niet écht.

Chris en Rick vonden het heel smakelijk en Chris heeft zelfs een foto gemaakt van de receptjes, zodat ze het zelf ook eens konden maken, en wie weet vinden zij wel ergens waterkers. En ook u zal ik deze keer verblijden met de recepten, kijk maar wat u ermee doet. Het is niet heel ingewikkeld, ik ben niet een echte keukenprins, dus het moet voor mij allemaal niet te moeilijk zijn. Eenvoudig en toch smakelijk is mijn devies. De recepten zijn voor twee personen. 

We zijn er altijd al geweest...

Vandaag, 10 juni, is het de Internationale Dag van de Spoorwegovergang. Gelukkig staakt de NS, dus kunt u op uw gemak zo'n spoorwegovergang eens goed bekijken.

Old friends

Afgelopen weekend was een feest. Longtime (28 jaar) friend Robert kwam samen met zijn vriend naar Nederland om elkaar eindelijk weer eens te zien. De laatste keer was twee en een half jaar geleden, dus het was weer eens tijd. Hij is erg druk als professor gespecialiseerd in prostaatkanker met het reizen over de wereld om zijn kennis te delen vanuit Manchester waar hij woont en ook werkt. Maar een paar weken terug kreeg ik het bericht dat ze vrijdag 6 t/m zondag 8 juni zouden komen. Vrijdag zouden we gaan eten, maar het vliegverkeer gooide roet in het eten door vertraging, zodat we de plannen om hebben gebogen, omdat ze veel later pas aankwamen.

Zaterdag ontmoetten we elkaar om 9.00 uur voor ontbijt bij Harvest Café & Bakery aan de Glashaven. Ik kende het niet en er is ook niet heel veel keus omdat we in Nederland, jammer genoeg, ook niet zo'n buiten de deur ontbijtcultuur hebben. Het was geweldig leuk en lekker. Zeker om elkaar te zien en bij te praten. Robbie en ik hebben de bijzondere band dat als we elkaar lang niet hebben gezien, zoals nu twee en een half jaar, we vanaf moment één de draad weer oppakken alsof we vorige week nog bij elkaar zijn geweest. Het weer zat in eerste instantie niet zo mee, en hij zat met z'n heup waar ie erg last van heeft (daar wordt aan gewerkt), maar we hebben er een geweldig weekend van gemaakt. 

Zij hebben na het ontbijt paraplu's gescoord omdat ze die van henzelf in het hotel hadden laten liggen, ik had de mijne natuurlijk wel bij me.  Het Depot van Boijmans van Beuningen bezocht, het nieuwe museum Fenix, waar ik onlangs ben geweest, maar het is écht een museum om trots op te zijn en anderen mee kennis te laten maken. Ook even Delfshaven, maar vanwege het weer hebben we er enkel wat gedronken, met natúúrlijk bitterballen voor de buitenlandse gasten. In de namiddag zijn zij naar het hotel gegaan en ik naar huis om even te relaxen. 's Avonds zijn ze naar mij gekomen voor een drankje en gedineerd hebben we bij het geweldige Jofel aan de IJssel.

Zondag lunch bij Dudok voor Robert een nostalgische plek wat nagenoeg hetzelfde is gebleven als toen hij hier twee jaar heeft gewoond eind jaren negentig. We hebben besloten om, ook vanwege de heup, er een relaxte middag van te maken. Beetje door de stad gelopen, Bijenkorf, Kubuswoningen, Markthal, dat surfgedoe wat er sinds kort in de stad is. Ik voelde me een soort toerist in (semi) eigen stad. Het begon plots te hozen dus hebben we een wijntje gedronken in de bar van het nhow Hotel waar zij verbleven. Geweldig leuk om eens in een hotel in Rotterdam te komen, dat doe je niet zo snel. Mooi uitzicht over de Maas en de Erasmusbrug. In de namiddag was het tijd om weer afscheid te nemen, zij gingen richting Schiphol, nu wél met de trein, en ik richting huis. Het was een heerlijk weekend met elkaar en we hebben afgesproken er nu geen twee en een half jaar tussen een volgend samenzijn te laten zijn. Tenslotte worden we er ook niet jonger op. En de onsterfelijke Liza Minnelli zong het al:

Most friends fade

Or they don't make the grade

New ones are quickly made

And in a pinch

Sure, they'll do

But us, old friend

What's to discuss, old friend

Here's to us, who's like us

Damn few

Tegeltjeswijsheid 518

Vandaag, 8 juni, is het Wereld Oceanendag. 71% van onze aardkloot is vergeven aan oceanen. Het is een mooi initiatief om eens te bedenken wat oceanen precies toevoegen aan onze aarde. Want dat ze hard nodig zijn, is een feit.

Nutteloze weetjes

Vandaag, 7 juni, is het de Internationale Dag van het Bordspel. Deze dag is opgericht door een Amerikaanse vereniging van bordspelspelers, en wordt aangegrepen om wereldwijd aan de gang te gaan met deze goedkope maar leuke bron van vermaak. Wat u zelf kunt doen op de dag spreekt voor zich: nodig uw vrienden of familie uit voor een avondje spelen. U heeft vast nog wel wat op zolder liggen, of anders kunt u een nieuw spel proberen. Hartstikke gezellig!

In Barrow in Alaska gaat de zon op 18 november onder, om pas op 23 januari weer

op te komen. Zevenenzestig dagen is het er dus donker.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Onderzoek heeft aangetoond dat meer dan achtduizend stappen per dag zetten goed is voor je hartconditie en het verminderd de kans op chronische ziektes en het 

halveert het risico op vroegtijdig overlijden. (i'm doomed)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In Kroatië vloog een ooievaar, met de naam Klepetan, elk jaar 13000 kilometer van

Zuid Afrika om weer terug te komen bij zijn vrouwtje, Malena, die niet kon vliegen.

In 19 jaar heeft het paar zo'n 66 kinderen gekregen. Een lokale bewoner zorgde voor

Malena als Klepetan er niet was. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De dinosauriërs zijn zo'n 66 miljoen jaar geleden uitgestorven. Maar, vergist u

zich niet, ze hebben zo'n 120 miljoen jaar op de aarde rondgelopen. Opmerkelijk

wellicht; de stegosaurus was al 80 miljoen jaar uitgestorven voordat de T-rex kwam. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Toen het beroemde Flatiron Building in New York was voltooid, geloofden velen dat

het zou instorten door de luchtstromen langs het gebouw die ontstonden door de 

scherpe driehoekige vorm. Dat gebeurde niet, wel wat anders. Door de valwinden

waaiden de rokken van vrouwen omhoog en dat trok glurende mannen aan. Daarom

dat er in de straten rondom het gebouw meer politieagenten werden ingezet.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Er is het café La Petite Syrah in Nice dat €7 voor een kop koffie rekent als je 

onbeschoft bent tegen het personeel en €1,40 als je je gewoon gedraagt. Het begon

als een grap van de eigenaar, maar er was een verandering te zien van hoe de

clientèle zich ging gedragen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het fossiel van de grootste duizendpoot ooit, zo groot als een auto, is gevonden

op een strand in noord Engeland. Het fossiel, Arthropleura genaamd, komt uit het 

Carboon tijdperk.

Arthropleura.

Flatiron Building.

La Petite Syrah. 

Helaas, maar....

Vandaag, 6 juni, is het Nationale Spijbeldag voor Volwassenen. Deze dag vindt plaats op elke eerste vrijdag in juni. De spijbeldag is bedoeld voor iedereen die eens een dagje wil ontstressen. Daarbij maakt het niet uit of je het te druk hebt of er eigenlijk 'geen tijd' voor hebt. Die tijd heb je wel, iedere dag krijg je 1.440 nieuwe minuten. Het is aan jou hoe je die invult. Het is een perfecte moment om eens van een afstandje naar je leven te kijken. Ook niet geheel toevallig: de dag valt op een vrijdag, en dat betekent een lekker lang weekend

Sinds enige maanden ben ik, zoals u weet, werkloos. Dat was ik tien jaar geleden ook al eens, dus het is voor mij een herhaling van stappen. Niet veel nieuws onder de zon, behalve dat ik ook weer tien jaar ouder ben en deze keer niet een sportschoolabonnement heb genomen en derhalve elke dag in de sportschool te vinden ben. Ik zag er qua figuur prachtig uit destijds, maar ik heb er, om met een populaire zanger te spreken, de kracht niet meer voor. 

Vanzelfsprekend ben ik weer aangemeld bij mijn vrienden van het UWV en daar is alles hetzelfde als toen, solliciteren en dat doorgeven. Wat wel is veranderd is de afwijzingsbrievengenerator van de werkgevers, daar waar de afwijzingen de vorige keer steeds meldden: 'u past niet in het profiel', is dat nu: 'We zijn inmiddels begonnen met de volgende ronde van de sollicitatieprocedure en je sollicitatie is helaas niet geselecteerd.' Het is hetzelfde, maar net anders geformuleerd. 

Ik vind het prima, u weet dat ik niet, als best veel anderen, mijn bestaansrecht ontleen aan werk. Ik wil graag weer wat gaan doen voor 24-32 uur per week, maar zoals bekend zijn mijn mogelijkheden beperkt en moet een werkgever wel zin hebben in iemand wiens leeftijd kan betekenen dat ie dood neer zou kunnen vallen op de werkvloer, dat wil niet iedereen en dat is begrijpelijk. Aan de andere kant als ik er ben, bén ik er ook voor 100%, maar ja, dat komen ze natuurlijk nooit te weten op deze manier.

Daar waar van de sollicitant de perfecte brief en/of motivatie wordt verwacht (ik heb er zelfs een webinar voor gevolgd van het UWV), schieten de afwijzingen ernstig tekort, vol met krom, rommelig en ook gewoon foutief taalgebruik inclusief taal- en stijlfouten. Mijn naam is zelfs een keer verkeerd geschreven. De werkelijke reden; te oud, te dik, te dom, te wit, te gay, te man, staat er nooit in, want o God, géén discriminatie, terwijl dat natuurlijk gewoon vaak wel het geval is. Het zijn nietszeggende standaardbrieven met vaak een soort cirkelredenering: 'U krijgt de baan niet, aangezien u de baan niet krijgt', maar dan verpakt in eerder genoemde zinnen als 'past niet in het profiel' en 'sollicitatieprocedure is gestart, maar niet met u'. 

Soms krijg ik ook helemaal geen antwoord terug. Dat vind ik van een ongekende onbeschoftheid en het laat zien dat er een gifbeker aan me voorbij is gegaan, want zo'n bedrijf kan nooit goed omgaan met hun personeel. Het meest duidelijke antwoord kreeg ik op een open sollicitatie bij een bedrijf: 'Op dit moment zijn er helaas geen vacatures, en op korte termijn ook niet te verwachten'. Dat is helder, en ik moest ook wel lachen om die laatste toevoeging, 'probeer het in godsnaam niet nog es', lees ik erin.

Ik ga gewoon stug door met rondkijken en solliciteren, maar niet maniakaal en onderwijl verveel ik me niet, hoor. Ik zit al helemaal in de pre-pensioenmodus voor over een paar jaar. Kan alles op m'n gemak doen en pas twee keer per week op de hond van een vriendin, wat natuurlijk ophoudt als ik weer werk vind, maar voor nu is het prima. 

Regenbooggemeenschap

Vandaag, 5 juni, is het de Internationale Dag van het Milieu. Het gaat niet goed met het milieu. Klimaatverandering en de politiek die daar weinig aan doet, de bergen plastic in de oceaan, uitstervende diersoorten, illegale houtkap... We worden omringd met milieuproblemen, maar de Verenigde Naties dragen hun steentje aan de oplossing bij door er een dag over te houden. De Internationale Dag van het Milieu moet mensen bewust maken van de problemen, omdat het journaal het blijkbaar niet genoeg doet. 

Juni is het ook Pridemaand, de maand waarin mensen van de regenbooggemeenschap met trots en vreugde vieren dat ze zijn we ze zijn en van wie ze houden. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar dat is het lang niet altijd en zeker niet overal. De maand juni is gekozen vanwege de Stonewall opstand in 1969, daar heb ik ooit een column over geschreven voor de radio. Bill Clinton heeft in 1999, dertig jaar na dato in een officiële presidentiële proclamatie verklaard dat vanaf dat moment juni Pridemonth zou worden.

Nu Donald Trump de scepter zwaait worden mensen uit de regenbooggemeenschap in de Verenigde Staten weer teruggebracht naar de tweederangs burgers die hij en zijn kiezers vinden dat ze zijn. Minderwaardig vergeleken met de superieure witte heteroman en in mindere mate met de witte heterovrouw, want in de beleving van extreem rechts zijn vrouwen natuurlijk ondergeschikt aan de man. De, door mij regelmatig aangehaalde, rechtse wind die over de globe waait betekent voor mensen uit de regenbooggemeenschap niet veel goeds. Ik merk, en u dus ook, dat ik de laatste tijd daardoor meer van me laat horen over dit onderwerp, waar ik vroeger niet zo uitgesproken was. In de eerder genoemde column over de Stonewall rellen kunt u lezen:  'Ik ben niet iemand om op de barricade te gaan staan, maar tot het uiterste getergd weet ik niet wat ik zou doen'. Ik laat me de mond niet (meer) snoeren en kom op voor de regenbooggemeenschap nu de zwaar bevochten verworvenheden steeds minder vanzelfsprekend lijken te worden. 

Ook u, of u nou wel of niet tot de regenbooggemeenschap behoort, kunt het verschil maken. Ik zag een commercial gemaakt in het kader van Oslo Pride Month, Als u hier klikt kunt u het zien, het duurt maar twee minuten. Het ontroerde me zeer, nu zitten mijn tranen de laatste tijd erg hoog, maar toch.

Net als vrouwen zijn mensen uit de regenbooggemeenschap altijd op hun hoede, geloof me maar. Altijd in de gaten houden waar je, zeker als het donker is, loopt en vooral ook wie er nog meer lopen. Zelf ga ik, als ik het donkere stuk van de metro naar mijn huis moet lopen, en er loopt een vrouw voor me, altijd aan de ándere kant lopen en ik zorg dat ik haar inhaal zodat ik voor haar loop en ze me kan zien, zodat ze zich niet ongemakkelijk voelt omdat er een man vlak achter haar loopt. Nu ben ik de laatste van wie die dame iets te vrezen heeft, maar dat weet zij niet. Dit is trouwens meteen een tip voor alle mannelijke lezers. En als er in mijn ogen iets te uitgelaten jongemannen lopen ben ik op mijn beurt weer op m'n qui-vive. 

Die ogenschijnlijk kleine onopvallende gebaren in de commercial betekenen veel, regenboogmensen letten van nature al op van alles omdat een blik, een gebaar of een woord van een ander kan betekenen dat jouw zijn niet gewenst is. Zelf heb ik op Paarse Vrijdag in december altijd iets paars aan. Het is de dag voor scholieren en studenten om solidariteit te tonen met de regenbooggemeenschap op hun scholen en universiteiten. Jonge mensen dus, die vaak het kwetsbaarste zijn. Al is er maar één die ziet dat deze bejaarde man een bondgenoot van hen is, is mijn missie al geslaagd. Afgelopen december werkte ik nog en had paarse sneakers en een paars shirt aan waarvan een klein stukje te zien was onder mijn uniform. De dame die de kerstversieringen kwam aanbrengen vroeg of dat was vanwege Paarse Vrijdag. Op mijn bevestiging antwoordde ze: "Wat goed! En als ik het zie zien anderen het vast ook". En zo is het. 

Oh, how the mighty have fallen

Vandaag, 4 juni, is het de Internationale Dag voor Kinderen die Slachtoffer zijn van Agressie. U kunt zelf wel de vele triestigheden en verschrikkingen inbeelden die daar onder vallen.

Het is u niet ontgaan, de incompetente regering die in de tijd dat ze, en ik gebruik de term losjes, regeerden, helemaal niets voor elkaar heeft gekregen en enkel maar met elkaar aan het bakkeleien waren als ze niet op X-het-voormalige-Twitter hun racisme en xenofobie ventileerden en anderen voor rotte vis uitmaakten is gevallen, na elf maanden.

Ik vind dat lang, ik had het zo voor de kerst al verwacht, omdat een kind kon zien dat het bestond uit vrijwel enkel incapabele mensen. Er werd veel geroepen wat er allemaal zou gaan gebeuren, maar heel veel van die dingen kónden gewoon helemaal niet, omdat er wetten zijn die het niet toe laten. Het waren vier partijen, PVV, VVD, NSC en BBB, die een rechtse wind wilden laten waaien door het land. Dus geen of weinig oog voor klimaat, stikstof en natuur en volop inzetten op het tegengaan van migratie en asielbeleid, dat zou het strengste ooit worden volgens Frau Faber. Kinderen een uitje naar de Efteling misgunnen, het lintjesdebacle en van een gezin dat zich in een kerk heeft verschanst omdat ze zouden worden uitgezet, terwijl die kinderen hier geboren zijn zeggen: "Ooit komen ze er uit", waren haar meest in het oog lopende wapenfeiten. In de bange jaren 40-45 zouden ze gezegd hebben: "Nou, nou, moet dat zo hardvochtig?" Maar ze stelde: "Ik bén beleid". Niet zo'n goed beleid, want bij alles waar ze mee kwam zeiden haar ambtenaren en de Raad van State dat het wettelijk niet kon, maar daar trok Frau zich niets van aan.

Mona Keijzer, ook zo'n gezellige, trekt zich wel aan van wat de Raad van State zegt over de door Geert Wilders met veel bombarie aangekondigde huurbevriezing voor sociale huurwoningen, vooral omdat ze het zelf van meet af aan al niet zag zitten. Het was óók niet goed berekend en uitgedacht en gaat nu dus niet door. Geert voelde die bui al hangen en kwam vorige week met een persconferentie waarin ie zijn racistische en xenofobische onderbuik leeg liet lopen om zo de aandacht van die mislukte huurbevriezing af te leiden. Ondertekenen, anders zou ie opstappen, dat had ie in die elf maanden al zo ongeveer zeven keer geroepen, dus niemand nam hem serieus. Nou ja, u heeft zelf tot u kunnen nemen gisteren waartoe dat geleid heeft. Hij is inderdaad opgestapt en het Schoofhondje heeft het ontslag ingediend van de PVV bewindslieden. Waarmee het kabinet dan gelukkig eindelijk is gevallen. Ruim anderhalf jaar naar een treinwrak kijken is best lang.

Ja, maar nu wordt er niets aan alle belangrijke zaken gedaan omdat verkiezingen pas in het najaar zijn, zult u zeggen. Maar er is door dit kabinet ook helemaal niets gedaan, dus daar verandert niet veel aan. Verder dan twee en een halve kilometer snelweg waar men 230 km per uur mag rijden en zeven marechaussees grensbewaking op een landsgrens van 1027 kilometer zijn ze niet gekomen. NSC en BBB zullen de volgende verkiezingen geminimaliseerd worden, want die zijn vanwege verregaande onkunde ernstig door de mand gevallen. Met PVV lees: Geert Wilders, het enige lid, wil geen weldenkend mens meer regeren of op stemmen. Maar nu zijn PVV-kiezers over het algemeen niet de felste lampjes uit de doos, ik las dat 79% nog steeds achter Geert staat. Hoe dan?, vraag ik me net als u af. 

VVD zal met de minste kleerscheuren ervanaf komen vermoed ik, hoewel ik persoonlijk vind dat die partij zich ook wel heeft laten kennen als onbetrouwbaar. Laten we vooral niet vergeten dat de val van het vorige kabinet door misinformatie van VVD leider Dilan Yeşilgöz kwam, die nu over Geerts keuze spreekt als: "Hoe kun je Nederland dit aandoen?". Boter op haar hoofd en niet zo weinig ook. Maar ja, in de politiek, wie is er te vertrouwen? Door de hond of door de kat maar we worden gebeten, dichtte Annie M.G. Schmidt ooit. Ik hoop dat er nu een regering komt die zich meer naar het midden begeeft en ik denk zomaar dat VVD daar gewoon weer onderdeel van zal uit gaan maken. We gaan het zien.

Grappig vind ik wel dat Geert waarschijnlijk dacht dat ie met de NAVO top eind deze maand, z'n bek wel een douw kon geven omdat je als organiserend land met een demissionaire regering wel een beetje voor gek staat, maar die vlieger is dus niet opgegaan. Liever voor gek staan dan nog verder door modderen met deze polder-Trump heeft men blijkbaar gedacht. 

Maar dit alles valt natuurlijk in het niet bij welke dag het vandaag is en waar ik het blogje mee ben begonnen; de Internationale Dag voor Kinderen die Slachtoffer zijn van Agressie. Gisteren zag ik op het journaal iets wat ik niet van me af kan zetten. De genocide van Israël op de bevolking van Gaza gaat nu zover dat ze schieten op de mensen die in de rij staan bij de voedseluitdeelpunten. Op het journaal zag ik een jongetje wiens moeder was doodgeschoten terwijl ze in de rij stond voor eten. Hij zat bij de zak waarin zijn doodgeschoten moeder lag, terwijl hij huilend riep: "Mama, mama, kom toch bij me terug!" Dat is dus de wereld waar we momenteel in leven. 

U ziet dat de eenheid er ook van af spatte. Dit was in het begin. Ik zou deze foto:
'Tot Elkaar Veroordeeld' willen noemen. 

William Hanson

Vandaag, 3 juni, is het Wereldfietsdag. Hier in Nederland als fietsland is het allemaal wel goed geregeld voor fietsers, maar in autocentrische landen, zoals bijvoorbeeld de Verenigde Staten, is dat heel anders. Ik zou zeggen; maak vandaag maar es een fietstochtje.

Onlangs heb ik kennis gemaakt met William Hanson, en ik ben meteen een fan. William is een Britse zelfbenoemde etiquette-expert. Hij heeft verschillende boeken op zijn naam staan betreffende etiquette en er zijn korte filmpjes, vaak niet meer dan dertig seconden, op het wereld wijde web te vinden waarop hij de do's en don'ts uitlegt van de (Britse) etiquette regels betreffende kleding, gedrag en tafelmanieren. Ook was hij aangetrokken als etiquettecoach voor de succesvolle film 'Red, White & Royal Blue'.

William is 35 jaar maar heeft een gevoelsleeftijd van 52. Hij is een combinatie van Wilberforce Humphries, Hyacinth Bucket en een vroegere vriend van mij die inmiddels is geëmigreerd.  In prachtig Queen's English met natuurlijk de onderkoelde Britse tongue in cheek legt hij bijvoorbeeld uit dat als iemand naar je gezondheid vraagt, je altijd antwoordt: "Goed, dank je wel", zelfs als je nog maar een paar dagen te leven hebt. Hij leert ons hoe we op de juiste manier een broodje eten, en zelfs een banaan eet je niet met je handen. Door hem weet ik nu dat 'club' in clubsandwich de afkorting is van chicken, lattuce under bacon. Ook qua kleding geeft hij advies. Een derde knoopje van je overhemd doe je enkel open als je een gigolo bent, een gentleman zet binnen altíjd zijn hoofdeksel af, ook al is het een baseballpet, behalve als hij door een warenhuis loopt, een hotellobby of zich in een lift bevindt, en nooit zal hij zijn colbertje uitdoen.

Het is de manier waarop William het brengt wat ik zo geweldig leuk vind, en hij gaat best ook met z'n tijd mee, dat zult u zien als u meer filmpjes van hem bekijkt. Samen met Jordan North, ook 35 jaar, maar een gevoelsleeftijd van 20, presenteert William sinds 2018 een podcast waarin ze elkaar uitdagen en vragen van luisteraars beantwoorden die in netelige situaties terecht zijn gekomen. Ook daar zijn korte filmpjes van en net zo vermakelijk omdat William en Jordan naast goede vrienden ook twee tegenpolen zijn. Ik zal hieronder wat filmpjes plaatsten ter kennismaking, en dan kunt u indien gewenst zelf de vele andere filmpjes bekijken. Ik vind ze informatief en hilarisch. 

William Hanson en Jordan North.

Als de video niet te zien is klik hier.

Als de video niet te zien is klik hier.

Als de video niet te zien is klik hier.

Bloemenkind

Vandaag, 2 juni, is het Wereld Eetstoornisdag. Op deze dag staan mensen centraal die op wat voor manier dan ook problemen hebben met hun eetgedrag. Maar de dag is niet alleen bedoeld voor mensen die zelf zo'n stoornis hebben; het kan ook gaan om professionals die ermee werken, of om vrienden of familie die worstelen met de problemen van een geliefde. 

Een te laat geboren bloemenkind, zo zie ik mezelf, hoewel te laat, ik ben geboren en heb mijn eerste levensjaren doorgebracht in een tijd dat die wind van love, peace en happiness over de wereld waaide. In 'The Summer Of Love' was ik twee, ik was er dus wel, maar heb het niet bewust meegemaakt. Ik vermoed dat er destijds iets in de lucht hing waardoor ik mezelf verwant voel met de idealen van die tijd, maar ja, het was maar een korte periode, wellicht als voorbode voor het watermantijdperk dat er aan zat te komen. Adèle Bloemendaal zong in haar lied over die jaren 'De jaren zestig en wat kwam er van terecht? Misschien niet veel als je het kritisch gaat beschouwen, want mensen kunnen niet zolang van elkaar houden'. De hele tekst heb ik al eens geplaatst, als u hier klikt kunt u het lezen.

Maar toch, als ik lees over die periode, de muziek hoor of films en documentaires zie, voel ik de hoop en het vertrouwen die de bloemenkinderen toen hadden dat het allemaal anders zou worden, beter zou gaan met mens, maatschappij en natuur. En in deze boze tijd waarin de verandering naar het watermantijdperk duidelijk begonnen is zouden we wel wat van die zachte revolutie van toen kunnen gebruiken.

Halverwege de jaren zestig is de hippiebeweging ontstaan in Haight-Ashbury in San Franciso. Het waren jongeren veelal afkomstig uit de intellectuele middle- en upperclass van de Amerikaanse samenleving, waarvan zij de heersende waarden en normen afwezen. Ze noemden zich 'hip' in tegenstelling tot 'square', de burgerman met strikt respect voor de geijkte maatschappelijke regels van de welvaartstaat, en veroverden de Verenigde Staten en vervolgens waaide het over naar de meeste West Europese landen. Ze voelden zich betrokken bij de oorspronkelijke bewoners van Amerika en zochten ook inspiratie in oosterse levensfilosofieën. Er werd naar het Oosten afgereisd, met name naar Kathmandu, op zoek naar oosterse mystiek. In Amerika verlieten ze de steden om in communes op het platte land te leven. Er werden destijds zo'n 3000 landelijke communes opgericht in de VS. 

Zo'n commune bood ruimte voor communicatie en samen delen. Leuzen als 'make love not war', 'flowerpower'en 'small is beautiful' symboliseren het in wezen apolitieke en intimistische karakter van de hippiebeweging. Het love-peace-music festvial in Woodstock en de musical 'Hair' zijn onmiskenbaar historische hoogtepunten te noemen. Ik hoorde nog niet zolang geleden Bill van Dijk, die in Nederland in de musical 'Hair' heeft gespeeld, zeggen dat iedereen die ooit waar ook ter wereld in die musical heeft gespeeld, en dat zijn er veel omdat 'Hair' nog steeds wordt opgevoerd, een soort familie is van elkaar. "Voor 'Haircollega's' zal de deur altijd open staan, waar dan ook, al ken je elkaar niet." aldus Bill. Dat ontroerde me, dat is precies waar het hele hippiegebeuren voor staat. 

Directe aanleiding voor de opkomst van de hippies en make love not war was natuurlijk de oorlog in Vietnam. Dagelijks werden er apocalyptische beelden getoond met Amerikaanse militairen, Vietcongstrijders, napalm, dood en geweld als hoofdingrediënten. Terwijl de VS er in eigen land niet in slaagden om de rassenproblematiek op te lossen en om met alle burgers een redelijk deel van de welvaart te delen, maar de jacht naar steeds meer materieel comfort blindelings voort te zetten. 

U ziet toch ook de parallellen met nu, er wordt, godbetert, in Gaza een heel volk van de kaart geveegd door genocide, er is een jarenlange oorlog gaande in het door Rusland binnengevallen Oekraïne en zo zijn er nog wel wat brandhaarden in de wereld. Daarbovenop hebben de VS nu een geestelijk invalide als president die de meest idiote dingen zegt en doet en mensen tegen elkaar opzet en minderheden discrimineert. En ook nu, of liever gezegd júist nu, met alle communicatiemogelijkheden die er zijn kunnen we al die verschrikkingen bijna live meemaken. En er gebeurt helemaal niets. 

In ons land gebeurt al anderhalf jaar niks, omdat we een incapabele xenofobische regering hebben met Trumpiaanse sympathieën en een enorm misplaats schuldgevoel naar het huidige Israël, maar wij, de bevolking, ondergaan het ook allemaal apathisch. We uiten ons ongenoegen op de socials, of zoals ik in een blogje, en dat is het. Of sommigen doen en zeggen helemaal niks vanwege maatschappelijke positie en de angst die te verliezen en vinden degenen die wél actie ondernemen de huidige variant van het in de jaren zestig gebezigde 'langharig werkschuw tuig'. "Het leven is nu eenmaal geen Kumbaya zingen rond een kampvuur met elkaar" vinden ze. Nee, maar zij doen tenminste wel iets om in ieder geval te probéren het tij te keren.

Maar wat me nog het meest doet ijzen zijn de mensen die het eigenlijk wel oké vinden zoals het nu gaat, die extreem rechtse wind die door de wereld waait en al het afschuwelijks wat dat met zich meebrengt, daar kunnen ze zich helemaal in vinden. Ze zullen op den duur het onderspit delven, omdat de veranderende wereld, waar zij zich zo duidelijk tegen verzetten, waarin de verhoudingen tussen mensen onderling en de harmonie met de natuur zal moeten worden herzien al begonnen is. Toch zal die nieuwe wereld er komen, maar zover is het nog lang niet, dit is slechts het begin en er staat ons nog een hoop zwaar weer te wachten. In het bijzonder voor minderheidsgroeperingen en de natuur in breedste zin.  

Ik ben een zestigjarig te laat geboren bloemenkind, mijn tijd zal het wel uitdienen, ik leef al tien jaar in extra tijd. Maar voor de jonge mensen van nu en in de nabije toekomst wens ik love, peace en happiness met Kumbaya zingen rond een kampvuur op het strand. Ooit zal dat de norm (weer) zijn.