De onvergetelijke generatie

Wij zijn nu 'de ouderen' maar.....

We zijn geboren in de jaren '50, '60 en '70 toen dingen gebouwd werden om lang mee te gaan. We groeiden op met de belofte: 'dit nooit weer' in de jaren '50, met protesten voor verandering in de jaren '60 en met grote dromen in de jaren '70. We zaten op school met krijtschoolborden in de jaren '60, maakten aantekeningen in de klas in de jaren '70 en typten op logge typmachines in de jaren '80. We werden verliefd, misschien wel meer dan eens, stichtten gezinnen of leefden vrij, ontdekten onszelf in de jaren '80 en '90. We dansten door de jaren '80 met cassettebandjes in onze zakken en grote dromen in ons hart. We leerden het rustiger aan te doen in de jaren '00. We werden wijzer in de jaren '10. En hier zijn we dan, nog steeds sterk in de jaren '20. Acht decennia. Twee verschillende eeuwen. Twee verschillende millennia.

We gingen van draaischijftelefoons naar FaceTime-gesprekken. Van vinylplaten naar muziek streamen vanuit onzichtbare wolken. Van handgeschreven liefdesbrieven naar sms'jes die in seconden de oceaan over vliegen. We zaten met gekruiste benen op een hoogpolig tapijt naar zwart-wittelevisie te kijken, toen kleurentelevisie, toen HD-televisie, en nu bingewatchen we Netflix. We herinneren ons de eerste computers, machines zo groot als kasten, en nu hebben we meer macht in de palm van onze hand. We droegen wat goed voelde: broeken met wijde pijpen, minirokken, jumpsuits, vredessjaals en Levi's. We hebben polio-angsten, mazelenuitbraken, varkensgriep en onlangs COVID-19 overleefd. We leerden fietsen op driewielers, toen fietsen, toen brommers, toen benzine slurpende auto's, en nu zweven we geluidloos in elektrische auto's. We speelden, knikkeren, touwtjespringen, verstoppertje, hinkelen, voordat spelletjes in een telefoonscherm pasten. We lazen. We stelden vragen. We gaven om anderen.

We dronken limonade uit glazen flessen en water rechtstreeks uit de kraan. We aten wat vers was, niet wat in plastic verpakt zat of thuisbezorgd werd. En door dit alles heen zagen we de wereld voor onze ogen veranderen. We zagen biologie veranderen van schetsen uit schoolboeken naar gentherapie en DNA-mapping. We zagen de mensheid naar de sterren reiken en op de maan landen. We zagen muren vallen en ideeën opkomen. We hebben echt "alles gezien". Onze generatie is een generatie die de grootste kloof in de geschiedenis heeft overbrugd, van analoge kindertijd naar digitale volwassenheid. We leerden ons aan te passen, te overleven, te evolueren. We worden niet alleen ouder, we zijn ervaren. 

Aan iedereen van deze buitengewone generatie: Maak een buiging. Jullie zijn de levende geschiedenis. Jullie zijn degenen die herinneren. En jullie zijn degenen die er nog steeds zijn, die nog steeds in ontwikkeling zijn. Op ons, de onvergetelijke generatie.

Leave the world behind

Van de week de film 'Leave The World Behind' gezien op Netflix. Het is een film uit 2023 mede geproduceerd door Barack en Michelle Obama middels hun Higher Ground Productions. Het is een film naar aanleiding van het boek van Rumaan Alam.

Het is een apocalyptische psychologische thriller met in de hoofdrollen Julia Roberts, Ethan Hawke. Mahershala Ali, Myha'la Herrold, Charlie Evans en Farrah Mackenzie. Amanda (Julia) en Clay (Ethan) gaan met hun kinderen Archie (Charlie) en Rose (Farrah) een weekend weg naar Long Island in een prachtig huis. Plots staat 's avonds de eigenaar G.H. (Mahershala) en zijn dochter Ruth (Myha'la) voor de deur, vanwege een stroomstoring in de stad kunnen ze nergens heen. Het gezin had al gemerkt dat er geen wi-fi is en ook de tv geeft storing aan, stroom hebben ze nog wel.

Na eerst wat aarzeling en argwaan, van met name van Amanda, blijven G.H. en Ruth ook in het huis en steeds meer vreemde gebeurtenissen volgen zich op, vliegtuigen die neerstorten, dieren die vreemd gedrag vertonen, en nog zo wat andere onverklaarbare zaken. Uiteindelijk stelt G.H. de hypothese dat het land zich in een militaire driefasencampagne bevindt, een gecoördineerde aanval gericht op destabilisatie van het land. Hij interpreteert de vreemde gebeurtenissen, zoals de stroomuitval, bizarre geluiden en verontrustend gedrag van de dieren als stappen in een plan om chaos te veroorzaken en uiteindelijk te leiden tot een staatsgreep of burgeroorlog. Kevin Bacon zet in de kleine rol van Danny de meest Amerikaanse Amerikaan neer die je je in zo'n situatie kunt voorstellen, en onderstreept daarmee de hypothese van G.H.

De film laat zien hoe een eventuele oorlog in het westen zou kunnen gaan verlopen, geen wapengekletter, maar volledige destabilisatie, waarbij de bevolking zelf tot waanzin gedreven zich onderling tegen elkaar keert. Ik raad de film ten zeerste aan, omdat in de huidige tijd het niet geheel ondenkbaar is dat op enig moment iets van deze strekking plaats zou kunnen gaan vinden. 

Ruth, G.H., Clay en Amanda.

Archie en Rose.

Kevin Bacon, Sam Esmail (regisseur), Ethan Hawke, Julia Roberts, Farrah Mackenzie, Charlie Evans, Mahershala Ali en Myha'la Herrold op de première in 2023.

Rust en Vreugd

Vandaag, 8 juli, is het Wereld Onthullingsdag. Gelooft u in de groene mannetjes? Dat complete randdebielen zoals Donald Trump vier jaar lang geheim kunnen houden dat er ergens in een Amerikaanse woestijn ooit een UFO is gecrasht? Denkt u dat de aliens onder ons zijn en dat er Belangrijke Mensen in de wereldorde proberen die informatie angstvallig bij u vandaan te houden? De aluminiumhoedjes van de Paradigm Research Group zijn er in ieder geval van overtuigd, en zij hebben daarom Wereld Onthullingsdag opgericht. Die dag is bedoeld om the truth eindelijk out there te laten komen.

Wereld Onthullingsdag ('World Disclosure Day') vindt jaarlijks plaats op 8 juli. De organisatie achter de dag vindt het vooral belangrijk dat overheden opener worden over hun reilen en zeilen, dat belangrijke informatie openbaar wordt gemaakt, en dat geheimen aan de hele mensheid kenbaar moeten worden gemaakt, maar in werkelijkheid gaat het vooral over de waarheid over buitenaards leven.

U heeft vast wel de tv serie over Hendrik Groen gezien met in de hoofdrollen o.m. Kees Hulst, André van Duin en Olga Zuiderhoek. De serie is gemaakt naar de boeken van Peter de Smet die onder pseudoniem van Hendrik Groen schrijft. De inmiddels 73 jarige  Peter wil coûte que coûte uit de publiciteit blijven, want: 'Ik heb geen zin in die heisa van bekendheid'. Prijzen die hij met de boeken en serie heeft behaald worden steevast door anderen opgehaald.

In de vier boeken over Hendrik Groen gaat het over een bejaarde man die in een verzorgingshuis zit en samen met een groep bewoners het strenge bewind tegengaat en leuke dingen gaat ondernemen, dit tot groot ongenoegen van de directie. In 2021 is het boek 'Rust en Vreugd' verschenen en dat speelt zich af op een volkstuinencomplex. Emma Quaadvliegh is weduwe geworden en vindt in de papieren van haar man een aanvraag van enkele jaren geleden voor een huisje op het complex 'Rust en Vreugd'. Ze besluit, nu ze boven aan de lijst van gegadigden staat, om een tuinhuisje te nemen.

Ik heb het boek gelezen en heb regelmatig hardop gelachen. Het complex is een soort mini samenleving met eigen wetten en regels, waar voor de één streng en voor de ander bijna niet bestaand mee omgesprongen wordt. De mede tuineigenaren die je leert kennen in het boek zijn voor iedereen bekende archetypen. Ik herkende meteen het type mensen waarmee ik te maken heb gehad in mijn tijd bij V&D, wat ook een soort eigen samenleving was en waar ik soms met verbazing naar heb gekeken, stripfiguren bijna.

In het boek gaan Emma en enkele andere tuineigenaren in tegen het Trumpiaanse schrikbewind van de voorzitter en de andere hielen likkende leden van het bestuur. Het leest heerlijk weg en ik raad u dit boek dan ook ten zeerste aan, mede ook vanwege de herkenbaarheid, er komen vast ook menstypen in voor die u vanuit uw nabijheid herkent. Ik zag dat er dit jaar een tweede deel is uitgekomen met de titel 'De slag om Rust en Vreugd'. Dat ga ik natuurlijk ook lezen.

Of er plannen zijn weet ik niet, maar ook dit verhaal is zeer geschikt om een tv-serie van te maken. Tijdens het lezen zag ik al verschillende acteurs voor me die bepaalde personages zouden kunnen spelen. 

Kinderlokkers

Vandaag, 7 juli, is het de Dag van de Zachte G. In Brabant en Limburg wordt met een zachte g gesproken, dat is een overeenkomst in de verder verschillende bevolkingsgroepen, die door anderen vaak, tot hun grote frustratie, onterecht op één hoop worden gegooid. De zacht g dus, ik als Hagenaar praat van nature met een nogal harde g. Ik ben door mijn 'Haagse tongval' ook afgewezen voor, als vrijwilligers werk (!), het voorlezen van boeken, en nee, ik klink niet als Jacobse en van Es. Voor alle Brabanders en Limburgers een hele fijne zachte G Dag. 

Paniek in de buurtapp, een buurvrouw had een zeer vervelende ervaring in het Kralingse Bos waar twee vrouwen ongevraagd haar kinderen optilde en met hen gingen schommelen. Dit lijkt onschuldig, maar lang verhaal kort, deze vrouwen hoorden bij een wit bestelbusje waar een man achter het stuur zat en waar de politie al melding van had gekregen dat de vrouwen spelende kinderen vragen om in het busje te komen 'Robloxen'. Ik als boomer moest even googelen wat dat is, het is een videospel. De buurt buitelde over elkaar heen in de app.

'Childtrafficking' en 'adrenochrome' werd er geroepen. Ik moest weer even googelen bij het laatste woord, de eerste snapte ik nog wel. Toen ik jong was werd ik door mijn moeder gewaarschuwd voor 'kinderlokkers', ik vond het een griezelig woord en dekte voor mij de lading volledig, hoewel niet werd duidelijk gemaakt wát die kinderlokkers dan wel of niet van plan waren met het eenmaal gelokte kind, begreep ik instinctief dat het niet veel goeds was. Nooit snoepjes aannemen, en nooit met vreemde mannen meegaan, dat was wat er op volgde in de tijd vóór de digitale wereld. Mannen ja, vrouwen waren boven elke verdenking verheven, want daar werd, in ieder geval bij mij, nooit over gesproken. Enkel mannen waren kinderlokkers. Inmiddels weten we wel beter, en ook het bovenstaande maakt duidelijk dat ook vrouwen zich ten opzichte van kinderen niet altijd als een oermoeder gedragen.

In deze tijd komt voor ouders met kinderen de kinderlok-dreiging niet enkel meer van het oude ambacht van het fysiek meelokken van kinderen op straat, maar ook via het wereld wijde web. Men vindt het heel gewoon dat kinderen net uit de baarmoeder meteen al een eigen account en mobiele telefoon hebben en daar loert heden ten dage ongelooflijk veel gevaar omdat kinderen van nature onbevangen, nieuwsgierig en goedgelovig zijn.

Zelf ben ik niet zo dol op kinderen, om met Annie Schmidt te spreken, ik zal ze niet slaan, maar gek met kinderen, nee. Kinderen lopen dan ook altijd met een grote boog om me heen, zeker nu ik als bejaarde ben veranderd in iets wat er nu eenmaal is, zoals een boom of een lantarenpaal, word ik toch al minder gezien als levend ademend mens, helemaal prima, de wet van de natuur, het gaat om jong zijn en om samen weer nieuw leven voort te kunnen brengen, daar hoort een oud mens niet meer bij, ik kan dat billijken. 

Maar nu ik twee keer per week op een puppy pas en met het dier ook wandelingetjes maak, ben ik plots een kindermagneet. Zelfs al zie ik er op hondoppasdagen ongeschoren, sans maquillage en haarstylingsproducten met een pet en zonnebril, gehuld in enkel in huis te dragen altmodische klamotten uit als de gecaste kinderlokker, drommen buurtkinderen zich om me heen en word ik, vanwege de pup, plots gezien en krijg ik allerlei vragen over de hond en of ze haar mogen aaien. Als ze me zonder hond zien, vragen ze: "Wanneer is het hondje er weer?"

Daarmee wil ik maar zeggen dat kinderen heel beïnvloedbaar en naïef zijn, dus ouders pas goed op, op witte bestelbusjes, op wat uw kind doet en ziet op het internet, en op mannen én vrouwen met puppy's die wel kwaad in de zin hebben. 

Tegeltjeswijsheid 520

Vandaag, 6 juli, is het Wereld Kusdag. Nou, wat let u, tuit de lippen en kus!

Ja Ja

Vandaag, 5 juli, is het, net zoals elke eerste zaterdag van juli, sinds 1923 (!) de Internationale Dag van de Coöperatieven. Coöperaties zijn overal nodig. Op economisch gebied, op regeringsvlak, in de internationale politiek. En dat is precies waar de International Co-operative Alliance voor gaat: Meer samenwerking tussen mensen, landen en bedrijven, omdat op die manier alles efficiënter zal kunnen verlopen.

Gemeente Capelle wil verspilling tegengaan, het is daarom dat vanaf 1 september er geen ongeadresseerde reclamefolders meer in de brievenbus worden bezorgd. Zo wil de gemeente papierverspilling voorkomen. Maar als je tóch reclamefolders wilt blijven ontvangen dien je een 'ja ja sticker' op de brievenbus te plakken die gratis af te halen is op het gemeentehuis of bij de bibliotheek.

Reclamefolders zijn de fundering onder mijn bestaan, ik baseer er mijn wekelijkse boodschappen op en ik ontdek er zaken in waarvan ik niet wist dat ik ze nodig had, en waar zonder mijn verdere leven zinloos zou zijn. Dus ik ben gisteren naar de bibliotheek gegaan voor de stickers. En ik ontdekte iets curieus.

Geen sticker plakken betekent dus vanaf 1 september geen folders maar wel huis-aan-huisbladen. Dan is er de nee-nee sticker dan krijg je beiden niet meer, en de ja-ja sticker dan krijg je beiden wel. Ik hoef persoonlijk die huis-aan-huisbladen niet zo heel erg, het lokale suffertje werp ik ongelezen weg, maar wél de reclamefolders, maar dat kan niet. Een gemiste kans lijkt mij, als je als gemeente dan papierverspilling wil tegengaan, doe het dan goed en niet half. Nu zou ik met stickertjes kunnen knippen en plakken, maar ik vermoed dat de bezorgers dat niet gewend zijn en het dan verkeerd gaan doen en ik mijn levenslijn, de reclamefolders, dan toch niet meer krijg als zijnde de enige woning met een costumized stickertje op de brievenbus. 

Ja, ik weet dat je reclamefolders ook online en op je telefoon kan inzien en dat heb ik ook geprobeerd, maar ik kan er niet aan wennen. Noem me ouderwets, maar ik wil gewoon met de papieren folders op schoot een boodschappenbriefje maken, dus ik heb gisteren de ja-ja sticker geplakt.

Toen was geluk... #166

Zoals u weet gaan mijn gedachten nog wel eens terug naar vervlogen tijden en van de week moest ik opeens denken aan de bekers met advocaatvla en bitterkoekjesvla die eind jaren zeventig/jaren tachtig in het zuivelschap van de supermarkt te vinden waren. Ze waren van het formaat waarin je nu halve liters kwark en pudding kunt kopen. Die van advocaatvla was donkergeel en die van bitterkoekjesvla was lichtgeel. Ik weet niet meer van welk merk ze waren, ik wil zeggen Mona, maar het zou ook zomaar Melkunie of Campina geweest kunnen zijn. 

Vanzelfsprekend heb ik het wereldwijde web afgezocht naar foto's ervan, maar niet gevonden. Vroeger jaren maakten we niet zoveel foto's en al helemaal niet van dit soort zaken. Er is destijds blijkbaar ook geen reclame voor gemaakt, anders was dat wel naar voren gekomen. Geruisloos zijn ze uit het supermarktassortiment verdwenen en worden nu niet meer gemaakt.

Bitterkoekjespudding kom je nog wel regelmatig tegen, maar pudding is geen vla. Tóch heb ik ontdekt dat er zeker nog vla van beide soorten te vinden is. Als u hier klikt ziet u dat deze firma advocaatvla als seizoensvla verkoopt, dus beperkte periode leverbaar, met advocaatsmaak. Dat had die van vroeger ook, advocaatsmaak, het was niet zo dat je na het eten van dit dessert laveloos op de bank hing. Ook zag ik dat ons aller Lidl rond Pasen advocaatvla heeft verkocht, dat is volledig langs me heen gegaan. Er acht op slaan dus volgend jaar!  Bitterkoekjesvla wordt door Campina gemaakt, in literverpakking, maar ook als seizoensvla in de winter. Kwestie dus van opletten en m'n slag slaan als het er is. 

Maar u begrijpt dat ik enorme zin heb gekregen in die vla's die vroeger gewoon het hele jaar verkrijgbaar waren. Ik heb nog een half flesje advocaat staan vanwege een dessert dat ik heb gemaakt een tijdje terug. Als ik dat nu van de week eens door vanillevla spatel, heb ik mijn eigen advocaatvla die wellicht wat sterker is dan die met advocaatsmaak. 

Het verhaal van de foto

Vandaag, 3 juli, is het Internationale Plastic-tassen-loze-dag. De duizelingwekkende opmars van de plastic tas begon in 1965 en als de wereld de productie niet helemaal stopzet, zal het gewicht van plastic zakken die in zeeën en oceanen worden gegooid, over 30 jaar groter zijn dan dat van alle wezens die erin leven. Dit probleem is elke dag de moeite waard om over na te denken, maar eens per jaar is er een speciale kans: Internationale Plastic Bag Free Day. Zelf maak ik nooit gebruik van plastic tassen, ik heb altijd een tasje bij me en als ik boodschappen doe heb ik zo'n boomer boodschappen kar. 

In 1975 ging ik voor het eerst naar het buitenland op vakantie: Parijs. Het was in deze periode, dus precies vijftig jaar geleden. Het was destijds ook een warme zomer, maar als kind ervaar je dat heel anders. Mijn ouders en ik gingen met de trein, er was nog geen sprake van de Thalys, dus we stapten in Den Haag op en deden er vijf uur over om voet te zetten op Parijse bodem. Daar wachtten oom Baan, tante Bes en hun kinderen Barbara en Gerard ons op. Met hen brachten we de vakantie in Parijs door. Oom Baan had er ooit gewoond en leidde ons rond.

Het was een aaneenschakeling van bezoek aan de Parijse bezienswaardigheden, noem ze, en we hebben het bezocht. Ik kan me herinneren dat we op Quatorze Julliet, de Franse nationale feestdag, 's avonds met een boot over de Seine zijn gegaan en vuurwerk hebben gezien en er een matrozenkoor aan het zingen was. Het was in de nadagen van de hippies en die bevonden zich op île de la Cité, waar ook De Boom stond en nog steeds staat. Er is daar bij die boom een foto genomen, en de keren daarna dat ik in Parijs ben geweest in 1990, 1998 en 2017 ben ik er steeds geweest, de laatste keer was een maand na het overlijden van mijn moeder, dat was voor mij een emotioneel moment. Daar heb ik al eens een blogjes over geschreven: blogje 1 en blogje 2 in 2017 was het een enorme boom geworden. En het spreekt voor zich dat mocht ik nog es in Parijs zijn dat De Boom steevast opgezocht zal gaan worden. 

Het hotel in 1975 was bij mijn weten Hotel Normandie vlakbij metrostation Duroc als ik me niet vergis. Het wereld wijde web laat nu een enorm hotel zien met die naam, maar dat was het toen niet. Gelegen in een zijstraat met een wenteltrap waarbij in de draai van de trap steeds een toilet was gesitueerd. Waarschijnlijk bestaat dat hotel van toen niet meer. Als kind had ik vaak hoofdpijn en dat had ik nu ook op de dag dat we naar Versailles zijn geweest, maar in de middag even slapen en het was weer over. 

Wel was er natuurlijk Het Incident. Geheel in de geest van die dagen had ik houten kleppers aan, maar bij het instappen van de metro schoot er één klepper onder. Ik in tranen: "Nu wordt mama boos", want mijn moeder kon over zoiets nogal heftig reageren. Maar tante Bes zei meteen: "Nee, daar is je moeder helemaal niet boos om, je doet het toch niet expres." En omdat tante Bes dat zo beslist had gezegd kon mijn moeder natuurlijk niet in woede ontsteken. Mijn vader is met oom Baan nog teruggegaan naar het station waar we ingestapt waren, maar de klepper lag heel gevaarlijk waar alle elektriciteit is dus heb ik de rest van de dag op blote voeten door Parijs gelopen. In 1975 keek niemand daar van op. Er moesten schoentjes gekocht worden, blijkbaar had ik alleen die kleppers mee, en die schoentjes kan ik me nog voor de geest halen, van geweven canvas met een rieten zool in blauw/rood. 

Wellicht ligt het feit dat ik in mijn jeugd barrevoets over straat heb gelopen er aan ten grondslag dat ik nu voor standaard begrippen buitensporig veel schoenen bezit, en op reis verschillende schoenen meeneem. De weerslag van een jeugdtrauma, wie zal het zeggen?

Tante Bes, Gerard, Barbara, oom Baan, ik en op de voorgrond mijn vader. Hier heb ik de
kleppers nog aan. Een ijsje eten en ik heb als enige weer een ander ijsje dan de rest.
Mijn moeder heeft de foto gemaakt van haar is die enorme groene tas.

VINH heeft me uitgeknipt op Montmartre. Ik weet nog dat het
5 Franc kostte, dat vonden we nogal een bedrag. "Weet je het zeker?"
vroegen mijn ouders. Ik wist het zeker. 

Dorstprikkel

Vandaag, 2 juli, is het Wereld UFO Dag. In 1947 werd door een piloot voor het eerst melding gemaakt van vijf vreemde, vliegende lichtballen, Onidentificeerbare Vliegende Objecten. Daar ligt ook de grondslag van deze dag, omdat dit eerste echte UFO-melding ooit was. Ook was dit jaar het jaar van de heilige graal onder UFO-jagers: Een UFO zou toen in de Amerikaanse staat Roswell zijn neergestort. Dat zou op 2 juli zijn gebeurd.

Het Nationaal Hitteplan is deze week weer actief, en ik vind dat een goed iets. Ik kan me ongebreideld vrolijk maken over de chronische boosmenschen onder ons die zich, ondanks de hitte, enorm opwinden over het feit dat er een hitteplan is. 'Ik weet zelluf wel wat ik wel en niet moet doen' en 'vroeger hoorde je daar nooit over en waren er ook hittegolven'. Nou, als we één ding van de coronapandemie hebben geleerd is het dat eigen verantwoordelijkheid bij een bepaalde groep mensen niet aanwezig is. Vroeger hebben we inderdaad ook hittegolven gehad en ook toen werden er op tv en in de kranten tips aangereikt om de warmte het hoofd te bieden, maar dat was het. Nu hebben we social media erbij en daar komen die tips via verschillende kanalen tot ons. En als je dan onder het bericht reageert dat je het onzin vindt met veel boze emoticons erbij, zorgt het algoritme ervoor dat je meer van dat soort berichtjes te zien krijgt en kom je in een vicieuze cirkel terecht, en tart je je bloeddruk door je er telkenmale over op te winden.

Door het hitteplan ben ik er achter gekomen dat ik als (bewust) alleenstaande oudere tot een risicogroep behoor, er moet naar me omgekeken worden. Nou, zolang u iedere dag een blogje van mij te zien krijgt ben ik er nog en ben ik niet bevangen door een hitteberoerte. Ook leerde ik dat ouderen geen dorstprikkel meer hebben. Dat herken ik, enkel ik heb mijn hele leven nooit dorstprikkels gehad. Ik ben als een kameel, ik kan goed zonder drinken. Althans, dat dénk ik, mijn lichaam geeft niet aan dat er vocht in moet, maar dat moet natuurlijk wel. Hoe vaak heb ik niet van vrienden gehoord die op dagjes uit met flesjes water in de weer waren: 'Moet jij niet wat drinken?' en 'Je drinkt veel te weinig, je nieren....'. Ook met uitgaan vroeger, kon ik de snelheid van drankjes niet bijhouden, ik bedankte er ook regelmatig voor en als ik een rondje gaf, nam ik zelf vaak niets, ik had het gevoel te verdrinken. Maar nu ik weet dat ik die prikkel dus blijkbaar ontbeer, heb ik deze dagen steeds een glas water binnen handbereik, als ik het zie staan neem ik af en toe een sip, meer als een soort 'medicijn' dan dat ik er voor mijn gevoel echt behoefte aan heb. Dus het hitteplan is voor mij al geslaagd, nu ik het woord 'dorstprikkel' heb geleerd.

Verder hou ik laag profiel, ik ben momenteel in de bevoorrechte positie dat ik werkloos ben, met deze hitte is dat niet erg. Elk nadeel heb se voordeel (sic), u weet toch. Ik heb maandagochtend vroeg boodschappen gedaan en zal me zeker tot en met woensdag in huis verschansen, donderdag schijnt deze hittegolf weer voorbij te zijn. Mijn huis is koel en ik kan hier lopen in kleding waarmee ik me, gezien mijn leeftijd en huidige fysiek, niet in het openbaar kan vertonen. Ook ben ik dus in de gelukkige omstandigheid dat ik (bewust) alleen woon, daardoor slaap ik als een blok met die hitte, ik kan diagonaal in bed liggen, want er is geen ander warm lichaam in de relatielijke sponde die nog meer warmte genereert. 

Je vooral niet druk maken over het bestaan van hitteplannen of overstuur raken als evenementen niet doorgaan vanwege de tropische temperaturen omdat de organisatie hun verantwoordelijkheid neemt en heel verbeten laten weten dat jíj wél gaat sporten, tuinieren, wandelen of andere activiteiten gaat ontplooien en in de zon gaat liggen zonder je in te smeren. Bij deze: je bent een bikkel, nog nooit is er iemand geweest die meer een bikkel is dan jij, noch zal er ooit iemand komen die meer een bikkel zal zijn dan jij, jij bent de grootste bikkel. 

Een buitengewoon gesprek

Vandaag, 1 juli, is het Keti Koti. Op deze dag herdenken we de afschaffing van de Nederlandse slavernij in Suriname en het Caribisch gebied. In het Surinaams betekent de term letterlijk 'ketenen gebroken'. In 1863 werden op deze dag zeker 45.000 tot slaaf gemaakten bevrijd. Keti Koti is bedoeld als herdenking van de slavernij. De dag is niet alleen voor de afstammelingen van tot slaaf gemaakten, maar ook voor witte mensen om eens stil te staan bij wat de slavernij betekent heeft voor ons, onze voorouders, onze geschiedenis, en ons huidige leven. De laatste jaren groeit de roep om Keti Koti uit te roepen tot nationale feestdag en ik ben daar een groot voorstander van. Het is een gezamenlijk verleden waarvan we met elkaar er over eens zijn dat het een donkere periode uit onze geschiedenis is, wat is dan mooier en fijner om deze belangrijke dag met elkaar te vieren?

De EO heeft een prachtig programmaformat met 'Een Buitengewoon Gesprek' waar ik met veel plezier en ontroering naar heb gekeken. Een groep mensen met een beperking bereidt zich voor op de komst van een bekende Nederlander en stelt hen vragen. Deze mensen zijn zo geweldig open, eerlijk en oprecht zonder filter en de vragen komen recht uit hun hart. Vragen die andere journalisten niet willen of durven stellen.

De serie is ten einde en Youp van 't Hek, Hanneke Groenteman, Jandino Asporaat, Rico Verhoeven, Frank Lammers en Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas waren de gasten die door de journalisten werden ondervraagd. Ik heb bij elk van de interviews een traantje weggepinkt, heb de interviewers in mijn hart gesloten en heb de geïnterviewden weer anders leren kennen. Geen van hen ken ik persoonlijk en zie alleen wat ze qua werk doen en hoe ze in de media worden neergezet, maar door dit programma met de onbevangen en ongedwongen sfeer zie je een heel andere kant van de geïnterviewden omdat van decorum geen sprake meer is.

Ik beken eerlijk dat Jandino en Caroline (Kèr'olai'n) in hun werk en wat ik van ze ken niet mijn kopje thee zijn, maar zoals ze hier met de journalisten omgingen en hun soms indringende vragen beantwoorden en er met wederzijds respect met elkaar werd omgegaan, ik toch weer een andere kijk heb gekregen op hen als mens. Met boksen heb ik ook niks, zie alleen dat Rico vitamientjes voor de ogen is, maar ook bij hem was het een prachtig en ontroerend interview omdat zonder omhaal uit oprechte interesse directe vragen werden gesteld.

Ik hoop van harte dat dit programma een vervolg krijgt. Mensen als Herman van Veen, Willeke Alberti of Richard Groenendijk lijken me ook heel fijne gasten. Zelf ken ik Jan-Simon Minkema en ik denk dat hij het ook heel leuk zou vinden om door deze groep geïnterviewd te worden. Journalist Otje doet graag aan stand up comedy en zou dat graag onder regie van Barrie Stevens doen en Milan is fan van Hugo de Jonge, hij draagt ook graag mooie schoenen, lap, weer twee gasten erbij. Trouwens, nu Caroline (Kèr'olai'n) als eerste politicus is geweest, wat ik heel stoer vind, lijkt het me geweldig als collega's haar voorbeeld volgen. Weg met de media training en het eigenbelang (Hallo Dilan Yeşilgöz), laat je maar eens ondervragen door mensen zonder dubbele agenda en alternatieve motieven. 

Mocht u de programma's willen terug zien of kennis willen maken met die geweldige journalisten, klik dan hier. Het is absoluut de moeite waard. 

De immer vrolijke en goedlachse Prince stelt een vraag aan Youp. 

Boedapest

Vandaag, 30 juni, is het Wereld Planetoïdendag. Deze dag is bedoeld om het grote publiek meer te laten leren over de kleine hemellichamen. De dag wordt ieder jaar op 30 juni gevierd, en is bedoeld om meer te weten te komen over de mogelijkheden én gevaren van planetoïden.

Hongarije zucht onder het dictatoriale bewind van de extreem rechtse Viktor Orbán. Dankzij een meerderheid in het parlement kan Victor en zijn partij Fidesz met nieuwe regels en wetten de rechterlijke macht inperken, het maatschappelijk middenveld buitenspel zetten, de vrije meningsuiting onderdrukken, minderheden zwartmaken en vluchtelingen en asielzoekers tegenhouden. Dit is de natte droom van Geert Wilders, geen wonder dat de twee grote vrienden zijn. 

Geen vluchtelingen en asielzoekers willen opnemen ook. Hoe snel vergeten we de Hongaarse vluchtelingen in 1956 die hun land ontvluchtten vanwege de Hongaarse Opstand tegen het communistische regime en de invloed van de Sovjet-Unie. Viktor dwarsboomt met veel energie elke sanctie tegen Rusland en dictator Vladimir Poetin. De pride-mars afgelopen zaterdag had Viktor ook verboden, want voor mensen uit de lhbti+ gemeenschap is geen plaats in zijn Hongarije. Er was gedreigd met boetes, arrestaties en om met gezichtsherkenning mensen naderhand te kunnen oppakken. De burgemeester van Boedapest, Gergely Karácsony, was geenszins van plan om de pride-mars af te blazen, sterker nog hij liep mee. Ook waren er vertegenwoordigers uit andere landen die mee liepen, uit Nederland waren dat o.m. de Nederlandse ambassadeur in Hongarije, Gergelys ambtsgenoot, Femke Halsema, de burgemeester van Amsterdam en een aantal Tweede Kamerleden van D66, GroenLinks/PvdA, Volt en VVD. Demissionair staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, Mariëlle Paul van de VVD was ook mee, maar ze besloot om niet met de pride-mars mee te lopen ondanks de oproep van de Tweede Kamer daartoe, ze was bang om opgepakt te worden. Blijf dan gewoon thuis, denk ik dan.

De pride-mars was een buitengewoon groot succes, het was de grootste mars ooit in Boedapest met tussen de 180.000 en 200.000 deelnemers. De mars verliep met dit ongelooflijk grote aantal deelnemers rustig en ondanks het verbod greep de politie niet in.  Er waren wel kleine groepjes extreemrechtse tegendemonstranten maar de politie hield hen weg van de pride-mars. Dit was niet enkel een mars voor de regenbooggemeenschap, zij namen het voortouw en iedereen die hen een hart onder de riem wilde steken en tevens tegen de extreem rechtse dictatuur van Viktor is deed mee, uit binnen- en buitenland. Ik zag het allemaal op het journaal en heb letterlijk in mijn handen geklapt van euforie. 

De lhbti+'ers doen het toch maar weer. Net zoals de Stonewall-rellen in 1969, waar de lhbti+ gemeenschap voor het eerst voor zichzelf opkwam en de vernedering, de arrestaties, het geslagen en uitgescholden worden niet meer pikte en de oorsprong is van van de pride-marsen over de hele wereld. En ook in 1985 was er de Lesbians and Gays Support the Miners-beweging. Waar de mijnwerkers in het Verenigd Koninkrijk van Margaret Thatcher, de Viktor Orbán van haar tijd, hulp kregen uit onverwachte hoek, die zij beantwoordden door op hun beurt weer op te komen voor de regenbooggemeenschap tegen Section 28 en mee te lopen in London Pride. Het werd beiden een groot succes.

Dus als ik nu hoor dat mensen uit de regenbooggemeenschap smalend worden bejegend als ze de genocide in Gaza veroordelen, met een 'ga maar met je regenboogvlag daar lopen', doelend op de afwijzende houding die er vanuit de moslimgemeenschap zou zijn op de lhbti+ gemeenschap. Denk ik enkel maar: je moest eens weten hoeveel (veer)kracht en dorzettingsvermogen er in minderheden zit. Je hoeft elkaars levenswijze niet volledig te begrijpen om te snappen dat ook zij het recht hebben om er te zijn en hun bestaan in te vullen zoals zij dat willen. Als je samen een gemeenschappelijke onderdrukker en discriminator gemeen hebt, kan de krachten bundelen tot ongekende prestaties en resultaten leiden.

Pride Boedapest 2025.

In het midden burgemeester van Amsterdam Femke Halsema en uiterst rechts burgemeester van Boedapest Gergely Karácsony.

Delft

Vandaag, 29 juni,  is het de Internationale Dag van de Tropen. Het gaat niet goed met de tropen. Ontbossing, klimaatverandering, en dat terwijl de tropische gebieden zo essentieel zijn voor de aarde. Ze hebben een groot en belangrijk ecosysteem, en zorgen dat mensen in de omgeving in leven kunnen blijven. Op 29 juni staan we stil bij het belang van het gebied, en kijken we naar hoe we dat in leven kunnen houden.

Nou, ik ben op een rol, want gisteren heb ik, na Den Haag, een dagje Delft gedaan. Ik had zin in de antiek- en curiosamarkt die er vanaf april t/m oktober op zaterdagen langs de grachten is. Ook omdat de temperaturen de dagen die komen gaan weer naar onprettige hoogtes zullen stijgen waardoor ik me niet buiten waag, dacht ik, ik neem het er nu nog maar van. Bij mijn laatste werkgever was het heerlijk koel altijd, dus vond ik het geen probleem om op tropische dagen te werken, maar nu, zoals gezegd, hou ik laag profiel. Het zijn volgens de vooruitzichten maar een paar dagen.

Delft dus, en omdat mijn moeder er geboren is voelt het ook als een oude bekende omdat we er wel eens kwamen, maar meer een oude bekende die je niet zo vaak ziet maar waar veel vertrouwd is. Allereerst langs de grachten de kramen bekeken met de koopwaar. Ik meen me te herinneren dat mijn moeders broer, oom Bertus, die altijd in Delft is blijven wonen, met zijn vrouw tante Riet, ook wel eens zo'n kraam hebben bemand en dat mijn ouders hen destijds hebben geholpen. Er is heel wat te zien, mijn moeder loopt dan altijd in gedachten mee, vooral omdat ik zoveel zie wat ik herken van vroeger, en haar stem als ik ergens over twijfel: "Kind, je kunt toch niet alles wat je moeder ooit heeft gehad ook weer kopen." Ik heb er deze keer naar geluisterd, want hoe geweldig die emaille broodtrommel van vroeger er ook uitzag, waar moet ik 'm in godsnaam neerzetten, en daarbij, ik heb brood in de vriezer. En €8- voor het lepeldoosje van toen vond ik wat veel. 

Natuurlijk wel weer even naar de Jozefstraat waar het gouden steentje met mama's initialen, JEFG, ligt. Na haar overlijden een herinnering aan waar het ooit begonnen is. Nog even door het pittoreske Delft gewandeld en mezelf getrakteerd op een softijsje, daar had ik zo'n zin in. Daarna naar de Markt waar vriend Hans al enige jaren met succes een souvenirwinkel uitbaat. Hans en ik gaan terug naar de jaren negentig van de vorige eeuw, waarin wij dezelfde muzikale passie hadden en nog hebben en we veel uit gingen. Deze keer was hij er en hij reageerde verrast op mijn 'kijk es wat de kat naar binnen sleept'. Hij zette meteen een stoel naast de zijne buiten en ik kreeg een lekker kopje koffie met een koek. Het is daar geweldig zitten op die hoek, lekker mensen kijken. Tussen de drukke bedrijven door, de winkel loopt goed, even wat bijgekletst. Dus bij deze meteen de tip: mocht u ooit het geweldige Delft willen bezoeken, en waarom zou u dat niet want het is een bijzonder mooie en leuke stad, ga dan vooral ook even langs Delft Souvenirshop tegenover het stadhuis op de Markt, er is van alles te vinden, nee is er niet te koop. 

Zo na drieën was het voor mij tijd om weer op huis aan te gaan na wederom een heerlijke dag. Deze, zoals ik het zie, pre-pensioen periode kom ik zo wel door. 

Hans en ik voor zijn winkel met links een bacheloretteparty van dames op leeftijd en de stoeltjes
waarop we zaten alles te bekijken. 

Mama's steentje in de Jozefstraat. 

Den Haag

Vandaag, 28 juni, is het zoals elke laatste zaterdag in juni Veteranendag. Deze dag is een eerbetoon aan alle ongeveer 120.000 veteranen die Nederland rijk is. Niet alleen Tweede Wereldoorlog veteranen worden op deze dag geëerd, maar alle veteranen van vredesmissies en conflicten die ooit 'in het belang van onze democratie en vrijheid' ons land hebben gediend.

Het was weer eens tijd voor Jan-Willem en mij om af te spreken. Deze keer reisde ik af naar Den Haag. We hadden om 16.00 afgesproken bij de bioscoop op het Buitenhof, maar ik heb er maar meteen een dagje van gemaakt.

Om iets na 12 uur zette ik voet op Haagsche bodem, en werd meteen, terecht, als een local aangezien door een jongeman die de weg naar een hotel wilde weten, die ik hem vervolgens wees. Lopend over de Herengracht, Korte- en Lange Poten richting binnenstad voelt het weer als vanouds, een lekkere ouwe jas die je aandoet; mijn eigen Den Haag.

Allereerst even langs de werkplek van vriendin Anke voor een spontaan bezoekje, maar ze was er niet. Beetje door de stad gewandeld en het huidige winkelaanbod met gemengde gevoelens bekeken. Tijd voor lunch bij de Bijenkorf met het prachtige monumentale trappenhuis met glas in lood ramen uit 1926.

Daarna in de vermaarde passage een voor mij onbekende winkel ontdekt en dus tóch weer wat gekocht, wat niet de bedoeling was, maar het was zo leuk allemaal. Daarna via het Noordeinde even op een bankje gezeten bij het werkpaleis van de koning. Langzaamaan tijd om richting bioscoop te gaan en daar even op een terrasje een kopje koffie gedronken in afwachting van Jan-Willem. 

Toen hij aankwam de bioscoop ingegaan voor de film 'The Salt Path', een film naar aanleiding van het biografische boek van Raynor Winn, waarin ze beschrijft hoe zij en haar man Moth alles kwijtraken en Moth wordt gediagnosticeerd met een zeldzame ziekte. Ze besluiten een wandeling te maken, de South West Coast Path van meer dan 1000 kilometer. Het is een prachtige film, met mooie beelden van de omgeving en het verhaal wat gelaagd wordt verteld met terugblikken waar nodig. Voor de rollen van dit waargebeurde verhaal waarvan de hoofdpersonen nog in leven zijn heb je natuurlijk acteurs van de buitencategorie nodig en dat zijn Gillian Anderson en Jason Isaacs als Raynor en Moth Winn. Een regelrechte aanrader, ondanks dat er in de film buitensporig veel wordt gezucht, maar ga er maar eens aanstaan, zo'n wandeling met gezondheidsproblemen op de koop toe, dan laat je wel eens een zucht lijkt me, ik doe het Raynor en Moth niet na. 

De volgorde eerst film en dan dineren blijft mijn voorkeur houden in plaats van andersom. Dineren deden we op de Plaats bij Jamey Bennett. Het is een 'kent-u-ons-concept' restaurant en het concept houdt in shared dining. Vier tot vijf kleine gerechtjes die je samen deelt, zeer smakelijk allemaal en fijne en gezellige bediening. Jan-Willem en ik hebben weer even bij kunnen praten over van alles. Kortom een dag voor in de boeken.

Passage in Den Haag.

Gillian Anderson en Jason Isaacs als Raynor en Moth Winn.

De echte Moth & Raynor Winn.

Het werkt weer

Vandaag, 27 juni, is het de Internationale Dag van de Zonnebril. Nou, ik zou zeggen maak de blits met een kekke zonnebril vandaag. 

Gisterochtend kwam de monteur voor de deurbel en hij belde aan..... Dus ik vroeg of het al gemaakt was, maar nee, hij had enkel aan de achterkant een connectie gemaakt zodat ik wist dat ie er was. Het was een echte Rotterdammer, die niet gauw ergens voor terugdeinst op werkgebied, daar waar zijn collega eerder uitriep dat het volledige bellenpaneel vervangen moest worden, deelde hij mee dat ie de knopjes van acht bellen ging vervangen die op één en hetzelfde blokje zijn aangesloten. Ik geloofde de man direct, a-technisch als ik ben.

Na verloop van tijd belde ie weer aan, nu met het knopje, maar hoorden we elkaar niet door de intercom. Ik moet eerlijk bekennen dat ik die ook nooit gebruik. Bij mij komen mensen nooit onverwachts, dus ik weet wie er voor de deur staat, en omdat het een videobel is kan ik het ook zien. Staat er iemand die ik niet ken druk ik de deur ook niet open. Maar nu hij er toch was....

We gingen in een soort klucht-modus. We hoorden elkaar dus niet en gingen de rollen omdraaien, hij in huis en ik naar buiten. Dat werkte in eerste instantie ook niet, maar twee tellen later wel. Dus als het goed is werkt het hele bel-intercom-beeld systeem nu weer, en zo niet, kan ik het altijd weer melden, zo zei hij.

Bent u daar nog?

Vandaag, 26 juni, is het de Internationale Dag van de Afkoeling. Ik dacht dat deze dag ging over de verzengende hitte die er weer aan zit te komen en hoe wij ons het beste koel kunnen houden, maar het is een dag bedoeld voor iets anders. Wereld Afkoelingsdag, of World Refrigeration Day, is een dag waarop we stilstaan bij hoe noodzakelijk het is om eten te kunnen afkoelen. Daardoor kunnen we ons voedsel langer goed en veilig houden. Tijdens deze dag wordt er hier aandacht voor gevraagd, maar focussen bedrijven zich bijvoorbeeld ook op hoe je een carrière in de afkoelindustrie kunt opbouwen, en wat de rol van die industrie is in de klimaatcrisis.

Nog steeds ben ik in de sollicitatiemodus en vorige week ben ik zelfs uitgenodigd voor een gesprek. Het ging om een vacature van 24-32 uur per week. Ik had een leuk gesprek met mijn eventueel toekomstig leidinggevende van het bedrijf, er was een klik en het gesprek liep soepel en organisch. Ik had er een goed gevoel over. 

Gisteren kwam de reactie op de sollicitatie en die was, om het heel mild te stellen, enigszins curieus. De mededeling was dat de vacature van 24-32 uur, waarmee werd geworven, was komen te vervallen en dat van hogerhand de keuze was gemaakt om voor een oproepkracht te gaan van minimaal twee dagen per week en dat de oproepkracht ook elders ingezet kon worden. Bent u daar nog? Dat is een volledig andere functie! De vraag was hoe ik hier over dacht. 

Vanzelfsprekend heb ik hier vriendelijk voor bedankt. De dame met wie ik had gesproken deelde mee dat ze het 'heel jammer' vond, want zoals gezegd de klik was er en ik vermoed dat zij het ook zag zitten, maar ja 'hogerhand', hè. Wie schetst mijn verbazing toen ik van HR van de organisatie een mail kreeg waarin stond dat ik had aangegeven elders een baan te hebben gevonden waardoor ik niet meer deelneem in de sollicitatieprocedure. Opnieuw; bent u daar nog?

In eerste instantie dacht ik: láááát, maar ik ben natuurlijk niet uit de poppenkast gevallen en wens ook niet zo behandeld te worden, dus heb er toch op gereageerd dat dit niet correct is, dat zij zelf de vacature waar ik op gesolliciteerd heb hebben doen vervallen en er een vacature op oproepbasis van hebben gemaakt. Dat ik daarvoor bedankt heb en dat het iets anders is dan een baan gevonden hebben. Tevens dat ik van mening ben dat het belangrijk is om in communicatie zaken zuiver te houden en conform de waarheid.

Hierop heeft HR de dame weer bericht die mij vervolgens mailde dat ze een aantal opties heeft qua afwijzing waar ze uit kan kiezen en dat daarbij ergens iets is misgegaan, waarvoor ze haar excuses maakte.

Iets in me zegt dat hoe leuk de functie in eerste instantie ook leek en hoe fijn het gesprek dat ik heb gehad ook was, er toch een gifbeker aan me voorbij is gegaan. Communicatie mensen! Als dat in het begin al zo ongelooflijk misgaat is dat geen goed teken. Ook ga je zo niet met (toekomstig) personeel om.

Het kan bij mij ook nooit gewoon, maar we geven de moed niet op en gaan gewoon door. 

Trrrinnggg

Vandaag, 25 juni, is het Wereld Vitiligodag. Vitiligo is een huidaandoening die voorkomt bij ongeveer één van procent van alle mensen. Dat lijkt niet veel, maar op 17 miljoen Nederlanders zijn dat er nog steeds maar liefst 170.000. De aandoening zorgt ervoor dat de huid geen pigment aanmaakt en dat er daarmee kleine witte plekjes op de huid ontstaan. Op 25 juni staan we stil bij die aandoening en wordt er aandacht gevraagd voor onderzoek daarnaar.

Trrrinnggg, of bliediebliep, de deurbel gaat, u kent dat geluid wel. Nou, ik niet, sinds drie weken doet de bel bij de ingang van het appartement waar ik woon het niet. Dat is ontstaan nadat een nieuw systeem voor de tagjes is geplaatst en er nieuwe tags zijn uitgereikt aan de bewoners. De dag dat het ging gebeuren zag ik, toen ik boodschappen ging doen, drie vertwijfelde mannen staan met het deurtje waar alle elektriek samenkomt open. Ze wisten niet goed hoe of wat. Later kwam ik terug van boodschappen doen en er stonden drie andere bewoners die met zowel het oude als het nieuwe tagje geen toegang meer kregen tot het gebouw. Eén van de mannen erbij gehaald die meteen zei: "Dat kan niet, het is net allemaal geprogrammeerd". Hij liet ons binnen en ik heb me er verder niet meer mee bemoeid, de tagjes werken nadien, maar de volgende dag kwam ik erachter dat de bel het niet meer deed. Eén en ander moet volgens mij met elkaar te maken hebben.

Een reparatieverzoek gedaan in de app van de woningbouw, ja, zo gaat dat heden ten dage, en ik werd gebeld en later die week zou er een monteur komen, die kwam ook om te constateren dat er zijns inziens niets meer te redden viel en er een heel nieuw bellenpaneel geplaatst zou moeten worden. En dan weet ik precies hoe het verder zal gaan, ik woon hier al 25 jaar. Er gebeurt niets als ik niet zelf vinger aan de pols houd, zeker niet als het zo'n grote reparatie betreft. Ik nam het voortouw en heb zelf de bewonersconsulent er over geïnformeerd wat de uitkomst was van het bezoek van de monteur. Zoals te verwachten geen reactie. Ik heb het, tegen beter weten in, even aangekeken omdat ik vind dat je hen ook wel de tijd en ruimte moet geven om verdere actie te ondernemen. Maar vanzelfsprekend gebeurde er niets. 

Vorige week een mail gestuurd naar de bewonersconsulent, die mij meedeelde dat de firma ermee bezig is maar dat ik ze ook zelf kon bellen. Let wel; ik húúr een woning, ik ga ervan uit dat de woningstichting dit soort zaken, wanneer aangegeven, regelt. Maar goed, maandag dus gebeld en uitgelegd wat er aan de hand was en wat de reactie van hun monteur was. Twee keer, want het was niet in één uitleg duidelijk. Ik zou worden teruggebeld. Dat geschiedde en mij werd meegedeeld dat, zoals ik al had gedacht, zij geen toestemming hadden gekregen voor het vervangen van het volledige bellenpaneel. Maar als ik niet had gebeld was er dus helemaal niets gebeurd. Nu komt er donderdag een monteur om het, naar mijn gevoel, houtje touwtje op te lossen. Van de week zag ik al een briefje van een buur bij hun bel geplakt dat de intercom bij hen het niet deed en of de bezorger bij een ander nummer wilde aanbellen. Kortom, het hele paneel is inderdaad aan vervanging toe, lijkt mij.

Ik krijg hier meneer Dekker vibes van. Meneer Dekker was de technische man van V&D Leyweg en die kwam steevast met een rol plakband aanzetten als je hem belde als er iets kapot was. Als ie heel rigoureus te werk ging was het een rol duct tape. We gaan het zien 

Blije berichtjes

In een wereld waarin de genocide plegende oorlogsmisdadiger Benjamin Netanyahu de veroordeelde crimineel Donald Trump 'een geweldige vriend' noemt vanwege bombardementen op Iran, de oorlogen die Israël is gestart tegen Iran en Gaza, de oorlog die dictator Vladimir Poetin is begonnen tegen Oekraïne plus andere brandhaarden in de wereld, en de manier waarop De Mens de natuur aan het slopen is en de waarschuwingen van de wetenschappers en Moeder Natuur zelf lacherig opzijschuift is het belangrijk om zo nu en dan te beseffen dat er ook genoeg mooie en lieve dingen gebeuren. Om u en mij monter te houden te midden van al de ellende zo nu en dan wat blije berichtjes.

Mooie zinnen

Vandaag, 23 juni, is het de Dag van de Overprikkeling. Dat is nog eens een dag voor mij. Vanwege mijn hoogevoeligheid ligt het ervaren van teveel prikkels altijd op de loer. Door bewust rustmomenten in te bouwen en drukte niet op te zoeken is er goed mee om te gaan. Vandaag dus een dag om er bij stil te staan dat niet iedereen zijn/haar/hen dagen zo vol plempt omdat men bang is iets te missen om pas dan het idee te hebben echt te leven.

Ik ben bezig in het boek 'De Bijenhoudster' (The Honey Bus) van Meredith May. Het is het waargebeurde verhaal van Meredith die, in de jaren zeventig, op haar vijfde samen met haar moeder en broertje bij haar opa en oma gaan wonen. Opa is bijenhouder en haar moeder wentelt zich na de scheiding in de slachtofferrol en komt nauwelijks haar bed uit. Meredith wordt door haar opa ingewijd in het houden van bijen.

Naast de familieperikelen die ik wel wat wijs vind geobserveerd door de ogen van een kind, ook al is het natuurlijk de volwassen Meredith die haar verhaal optekent, leren we als lezer ook veel over het wel en wee van de bijen en hoe ingenieus hun leven in elkaar steekt. Dat bijen en ook andere insecten belangrijk zijn voor de natuur en daardoor ook voor ons staat buiten kijf. Momenteel worden we met de neus op de feiten gedrukt, nu het slecht gaat met de bijen en andere insecten in de wereld.

U weet dat ik van mening ben dat de natuur alles goed heeft geregeld, en dat wij als mens er gewoon een onderdeel van zijn, niets meer, niets minder, maar dat de arrogantie van De Mens als zich voelende superieur het hele kaartenhuis in elkaar doet storten. Daarom viel mij deze zin in het boek op:

Moeder Natuur heeft een ontwerp waarin de dingen nauw met elkaar verweven zijn, als je één draad lostrekt kan de hele zaak uiteenvallen.

De basis van een goede relatie tussen mens en natuur (of in welke relatie dan ook) is wederkerigheid. Het wederzijdse besef dat de ander kostbaar is. Maar die balans is heden ten dage volledig zoek aan het raken, en ik denk dat de prijs voor de mens groot zal zijn. De natuur die herstelt zich wel, die heeft ons niet per se nodig, andersom is het een ander verhaal.

De originele uitgave met Meredith en haar opa op de omslag.

Herinnert U zich deze nog? #251

 

JESSE GREEN

'NICE AND SLOW'

1976

Aantal weken: 11

Hoogste positie: 1

Mocht de video niet te zien zijn klik hier.

Bij temperaturen als die we nu ervaren moet ik altijd denken aan de zomer van 1976, jawel, er komt een verhaal in de categorie 'opa vertelt'. In 1975 hadden we al de langste hittegolf ooit, op 29 juli van dat jaar begon een aaneengesloten reeks van achttien zomerse dagen, waarvan er zes tropisch waren. In 1976 was er een hittegolf van zeventien dagen waarvan er tien tropisch waren, maar vanaf mei was het al uitzonderlijk warm met dagen van meer dan 30 graden, zodat de hitte veel intenser was en de zomer van dat jaar bij iedereen die het mee heeft gemaakt in het geheugen gegrift staat. Hoewel door klimaatverandering de warmste jaren ooit gemeten in Nederland tot nog toe 2023 en 2024 zijn, blijft 1976 nog steeds het jaar met de warmste zomer ooit.

En bij de zomer horen natuurlijk zomerhits. In die legendarische zomer van 1976 komt natuurlijk meteen de single van Jesse Green bij me op, die met 'Nice And Slow' een enorme hit scoorde. Het nummer is geschreven door Ken Gibson en is in 1976 ook opgenomen door Shawn Elliot onder het pseudoniem Santiago, maar die flopte. Jesse had er de hit mee, naast dat het een lekker zomers nummer is waar je goed op kunt dansen, heeft de dame die zo uitbundig naast hem danst volgens mij ook te maken met het grote succes. Ik kan me herinneren dat men in de platenzaak vaak vroeg naar dat plaatje met de mooie danseres.

Jesse heeft zes albums uitgebracht, de laatste in 2009 en een hele rij singles, maar het succes van 'Nice And Slow' heeft hij nooit meer behaald. 5 Juli aanstaande hoopt hij 77 jaar geworden. Ik heb natuurlijk ook gezocht op het wereldwijde web wie die geweldige danseres is, maar daar is niets over bekend. 

ChatGTP deelde vol enthousiasme mee dat het 'niemand minder dan Penney de Jager' was. Een kleine biografie van Penney werd toegevoegd, met als laatste: 'Kortom, het is haar dans die je ongetwijfeld gezien hebt'. Op mijn opmerking dat het een dame van kleur betreft kwam ChatGTP met: 'Zeker is het niet Penney de Jager', en dat de naam van de daadwerkelijke danseres (nog) niet te achterhalen is omdat Toppop veel gebruik maakte van danseressen die zelden bij naam werden genoemd.

Bij het clipje op YouTube heeft iemand eronder gezet: 'That's my mum!' met een naam erbij, maar ik twijfel of dat wel zo is, want dat is gewoon een zangeres van nu. Dus vooralsnog blijft die dame anoniem. Meanwhile, heb ik u ook tussen neus en lippen door aangegeven nooit blind op ChatGTP en AI te vertrouwen. Doe er uw voordeel mee.

Walgelijk

Vandaag, 21 juni, is het de Dag van de Lange Mensen. Zelf ben ik 1.85 meter, gemiddeld dus en voel me oké met m'n lengte. De datum is gekozen omdat het ook de langste dag van het jaar is. Lange mensen hebben het niet altijd makkelijk. Goed, met concerten kijk je makkelijk over iedereen heen, maar dat weegt niet op tegen de krappe stoeltjes in de bus, de beenruimte die je mist in het vliegtuig, de constante vragen of het koud is daarboven... Lang zijn heeft zo zijn nadelen, en die problematiek staat vandaag centraal.

Vroeger in Den Haag woonde ik vlakbij het Zuiderpark en sinds ik in het bruisende Capelle woon, woon ik vlakbij het Schollebos. Voor mij is het meer een stadspark, bij een bos heb ik andere associaties, maar goed, een bos dus. Ik kom er niet vaak om het woord nooit niet te gebruiken. Twee werkgevers terug reed ik er elke werkdag doorheen op de fiets en dat had wel iets moet ik zeggen. De seizoenen van zo'n bos zie je dan aan je voorbij trekken. Op de harde manier heb ik ook geleerd dat er in een bos niet wordt gestrooid als er ijs ligt.

Sinds 29 april j.l. is het niet zo heel markante Schollebos steeds in het nieuws, landelijk zelfs, en niet op een positieve manier. Op die dag werd de eerste melding gedaan van een toegetakeld dood dier. Inmiddels staat de teller op achttien dieren die mishandeld en onthoofd zijn gevonden. Een haas, een kat, een halsbandparkiet, een eend, twee duiven en twaalf ganzen hebben tot nog toe dit afschuwelijke lot ondergaan.

Men vermoed dat er één dader achter zit en de politie surveilleert er extra, herkenbaar en onherkenbaar, en roept iedereen op om meteen 112 te bellen als men een dier ontdekt dat mogelijk op onnatuurlijk manier om het leven is gekomen. De politie en de gemeente geven hoge prioriteit aan het opsporen van de dader of misschien toch daders, zo zegt de burgemeester.

Walgelijk en ziek zijn de woorden die bij me op komen. En ik vermoed dat de dader er licht opgewonden van raakt dat zijn/haar/hen gruwelijkheden steeds in het nieuws verschijnen. En wat als dieren niet meer voldoen en hij/zij/hen de acties verschuift naar grotere dieren en uiteindelijk mensen, want het gevoel van 'de macht over iets of iemand hebben' wordt natuurlijk steeds onverzadigbaarder. 

Ik hoop dat de dader snel wordt getraceerd en berecht. 

Schollebos.