1990-1996

Vandaag, 11 juli, is het Wereldbevolkingsdag. Waar was u op 11 juli 1987? Werd u of uw kind toen toevallig net geboren? Dan kan het goed zijn dat dat precies de 5 miljardste aardbewoner was! En nu bijna vier decennia later, hebben we er plots 7 miljard! 11 juli is, in herinnering aan die datum in 1987, uitgeroepen tot Wereldbevolkingsdag. Op deze dag staan we stil bij de enorme impact die ons absurd hoge bevolkingsaantal heeft op de planeet. 

Onlangs mijn dagboekje van 1990 t/m 1996 eens doorgelezen. Net als de voorgaande keer blijf ik me verbazen over de hoeveelheid van dingen waar ik mee bezig was, hoe druk ik het had met vrienden, familie, relaties, werk en wat ik daarnaast ook nog allemaal deed. Ik zou het nu niet meer op kunnen brengen. In februari 1991 ben ik bij V&D weggegaan omdat ik een carrière bij Holland Casino ambieerde. Dat heb ik een kleine maand volgehouden, dat was, heel mild uitgedrukt, niet één van mijn beste keuzes geweest. Na nog iets afschuwelijks uiteindelijk in mei van dat jaar weer teruggegaan naar V&D, met open armen ontvangen, en waar ik het, zoals bekend, tot aan het faillissement in 2016 heb volgehouden. 

In november 1991 ben ik voorgoed uit Den Haag weggegaan, 'Dag jeugd, hallo volwassen leven' staat daarover te lezen in mijn dagboekje. Ik ging samenwonen in Capelle aan den IJssel met m'n eerste verloofde. Als ik het met afstand en de wetenschap van nu allemaal doorlees was ik daar nog helemaal niet aan toe en verloofde ook niet. Ik liet me veel te veel aanleunen, en zag de rode vlaggen niet. Er waren plannen om weer te gaan verhuizen naar Rotterdam en terwijl dat gaande was heb ik tussen neus en lippen door ook nog de best wel zware opleiding voor het vakdiploma voor de boekenbranche gehaald. Er werd naar Rotterdam verhuisd, maar niet meer samen. Ik kwam in de Zwarte Paardenstraat terecht midden in de stad, in een duur één kamer appartement. Ik kon voor mijn gevoel, zo staat er te lezen en zo voelde ik het weer terwijl ik het las, weer ademhalen. Ik hoefde niet meer op m'n tenen te lopen, ik bloeide weer op. Veel gezeur wel met de nieuwe liefde van verloofde, dat had ik waarschijnlijk geblokt, maar in het dagboekje staat dat ik regelmatig en zelfs tot op mijn werk toe werd opgebeld door hem.

Na een half jaar Zwarte Paardenstraat kon ik door tussenkomst van mijn lieve voormalige schoonmoeder een maisonnettewoning betrekken in de Orchideestraat, wéér een verhuizing. Er brak een tijd aan van veel uitgaan met vrienden, feesten, partijen, kleine amourettes, en uiteindelijk in juni 1994 de tweede verloofde. Dat was veel te vroeg en ik heb het ook aan aankomende verloofde gelaten: Denk goed na wat JIJ wilt, niet wat ik wil of hij wil, want verloofde was nog gecommitteerd. Er werd voor mij gekozen met ook weer veel gedoe van gevolgd worden in de auto tot bezoeken op het werk, 'Er was een nogal opgewonden man met een baard voor jou', hoorde ik toen ik van lunchpauze kwam. Wat ik allemaal heb doorstaan! 

Maar ja, zoals je aan een verloofde komt, zo raak je die ook weer kwijt aan iemand in een tuinstoel op een verjaardag ergens in 1995. Toen in december van dat jaar de relatie eindigde, waren diens armen al gespreid en kon toenmalige verloofde zich daar naadloos in storten. En ze zijn nog steeds samen, dus het was een zegen in een vermomming. Al met al heeft het met tweede verloofde anderhalf jaar geduurd.

In 1996 had ik het heerlijke motto 'ik zie wel' voor het nieuwe jaar aangenomen, en misschien wel voor mijn verdere leven, staat er overmoedig in het dagboekje te lezen. Op 1 april van dat jaar ben ik van V&D Rijswijk overgeplaatst naar V&D Rotterdam Zuidplein. Ik woonde immers in Rotterdam en dat was qua reistijd en reiskostenvergoeding een betere optie. 

En dan lees ik natuurlijk over alle mensen die er toen nog waren, mijn ouders, tantes en ooms, vrienden van mijn leeftijd destijds die er nu niet meer zijn. Ik nam het toendertijd gewoon als vanzelfsprekend aan. Als ik nu lees over die heerlijke weekenden bij mijn ouders in Doetinchem, wat zou ik daar veel voor over hebben voor nog één keer zo'n weekend. Mijn zus Els, die weer naar Argentinië ging, en later weer terug zou komen en natuurlijk ook alle mensen van toen die nu nog onderdeel uitmaken van mijn leven. 

'Ik zie wel' was het motto, en dat is nu bijna 30 jaar later mijn motto eigenlijk nog, bedacht ik me, omdat die laissez-faire houding tenslotte het beste bij me past, dat wist ik eigenlijk toen al, het maakt me het gelukkigst. Ik wist toen in 1996 zeker: Geen verloofdes meer, ik word non, te veel gedoe, het staat er letterlijk. Dat is niet helemaal gelukt, er waren nog wat stenen waar deze ezel zich aan moest stoten, maar momenteel ben ik, zoals u wel vaker van mij hoort, een heel contente bewust alleenstaande. Ik weet wat het is om dat niet te zijn, maar constant iemand om mee heen, dat past niet zo goed bij me. Uiteindelijk komt alles altijd goed.

Ten tijde van het dagboekje, 1994, die taille! 😮 En dan dat overhemd in die broek.😆