Toen was geluk... #168

Gisteren maakte ik, na een boodschappenbriefje gemaakt te hebben mezelf gereed om de deur uit te gaan; portemonnee, sleutels, briefje, karretje en ineens kwam in mijn hoofd: 'Boodschappen halen, 't is soms geen pretje. Je waait van de weg weg, je valt met je netje'. De dingen die er in je geheugen liggen opgeslagen, en dat het zo willekeurig plots naar boven komt. Mensen van mijn generatie zingen er uit volle borst natuurlijk achteraan: 'De SRV-man, de SRV-man, doordeweekse boodschappen dagelijks aan huis', want het komt van de reclamejingle van de SRV wagen, een winkel op wielen, die in het pre-online bestellen tijdperk met een grote wagen boodschappen door de wijk bracht, veel duurder dan in de winkel.

Maar waar mijn aandacht naar uitging was het netje waarmee je zou vallen. Een boodschappennetje. Ik heb het voor u opgezocht, ze zijn er nog steeds, maar wie gebruikt ze nog? Het is een klein frummeltje maar hoe meer je er indoet, hoe groter het netje wordt. Maar dientengevolge worden de gaten, het is immers een netje, ook steeds groter. Een rolletje drop zou ik er niet indoen ook een klein flesje koffiemelk schiet zo door de gaten heen. Ik zeg onhandig en ik had gedacht iets uit vroeger tijd, maar zoals gezegd, u kunt ze nog steeds aanschaffen, maar ik zie er nooit meer iemand mee.

Ik ben wel erg voor een eigen boodschappentas, dus geen plastic supermarkttasje, of je moet die steeds weer hergebruiken. In mijn tijd bij de supermarkt was er een klant die bijna elke dag kwam en ook elke dag een plastic tasje kocht. Ik moest op mijn lippen bijten om haar niet te vragen of ze haar huis nog wel in kon vanwege al die tasjes. Zelf heb ik al zeker ± vijftien jaar zo'n boomer boodschappenkarretje, ik ben al aan mijn tweede zelfs, vanwege dat zulks rugtechnisch beter is dan sjouwen.