Joodse vrouw

Bevrijdingsdag. Iedereen kent de beelden wel van de mensen, uitzinnig van vreugde omdat de oorlog voorbij is. Er werd gedanst op straat, feest gevierd en de bevrijders werden onthaald. En van jongs af aan bekroop mij het gevoel dat ik in die situatie bang zou zijn dat het misschien niet waar zou zijn, dat de oorlog nog helemaal niet voorbij was. Te vroeg gejuicht dus. Ik zou me, vermoed ik, nog niet zo uitbundig op straat durven vertonen. Later vernam ik dat op 7 mei 1945 precies dat gebeurde in Amsterdam op de Dam, met als gevolg meer dan honderd gewonden en 32 doden. 

Een oorlog is niet zomaar van de één op de andere dag voorbij en iedereen gaat weer door met z'n leven. Er is teveel gebeurd, mensen hebben teveel ervaren en gezien, daar gaat iedereen anders mee om. Dat was toen zo en is nog zo met mensen die uit oorlogen zijn gevlucht. George Groot heeft op muziek van Ruut Weissman een prachtige tekst geschreven over hoe een mensenleven beïnvloed kan zijn door een oorlog. Ik heb het Jenny Arean in het theater zien voordragen. Als geen ander kan zij zo'n tekst interpreteren. 

Joodse Vrouw

Ik kom al jaren niet meer buiten en ik ben toch nog goed ter been

Ik zit al jaren op de bank hier met mijn verleden om me heen

 Ik ga beslist niet meer de straat op en helemaal niet op bezoek

Ik sterf al meer dan duizend doden die twintig meter naar de hoek

Moet ik echt alles vertellen, alle pijn en het verdriet

Ik zit soms zomaar wat te huilen en waarom ik weet het niet

Ik ben een kind van joodse ouders, toen de Duitsers kwamen was ik tien

Ik ben naar Friesland toegebracht, ik heb mijn ouders nooit meer gezien

Daar in het noorden, daar was ik veilig dat zei de illegaliteit

Maar ik bleef altijd op mijn hoede, op het ergste voorbereid

Wat een gruwelijke jaren zo alleen en onbemind

Tussen stugge boerenzonen bleef ik toch dat vreemde kind

's Avonds keek ik in de spiegel ik zag echt zelf 'k werd langzaam groot

Volle lippen, mooie borsten, maar in de schaduw van de dood

O mijn god ik wou niet sterven zonder de liefde van een man

Maar als de Duitsers me straks vonden nou, dan ging ik er dus aan

Om het toch één keer mee te maken heb ik de jongste boerenzoon verleid

Ik dacht dan kan ik daarna dood gaan, maar na een maand werden we bevrijd

En daar zat ik met mijn minnaar en nog wel één die mij aanbad

We trouwden omdat hij dat wilde, we trokken samen naar de stad

Wie ik hoopte daar te vinden, vader, moeder ome Daan

Die bleken na een half jaar wachten op de dodenlijst te staan

We zijn een kledingzaak begonnen, we hebben dag en nacht gewerkt

Misschien dat ik toen veel verdriet had maar ik heb er zelf niets van

gemerkt

Altijd maar werken in de winkel, nauwelijks vrienden ook geen kind

Altijd samen met die man die ik voor één keer had bemind

Het was niet zo dat ik hem haatte, nee het was een soort verbond

En soms streelde ik z'n haren zoals je lief bent voor een hond

Maar toen ineens acht jaar geleden kwam alsnog bij mij de klap

Het was de eerste week in mei, ik dorst de deur niet uit, geen stap

Als iemand in de verte schreeuwde was ik net een bevend riet

En ik voelde me verzuipen in een veel te groot verdriet

En mijn allergrootste angst was dat hij zou zeggen: dit kan niet thuis

Dat hij me heel ver weg zou brengen voor altijd naar een gekkenhuis

Maar in het diepst van mijn ellende zat hij naast me, keek me aan

En zei je mag me nooit verlaten alsof ik van hem weg zou gaan!

En zo bleven we maar zitten, op de bank zo met zijn twee

Ik heb dagen zitten huilen en hij huilde met me mee

En zo zitten we al jaren, ja, de winkel is verkocht

Nee, we hebben sinds die dagen geloof ik niemand meer bezocht

Hij zegt soms zomaar in een stilte zo ineens: dag lieve vrouw
Dat ik toch zó laat moest ontdekken dat ik zoveel van hem hou

© George Groot, Ruut Weissman, Jenny Arean