Money talks

Gisteren een bedragje naar de Belastingdienst overgemaakt, een bedragje waar ik volgens de huidige maatstaven van mijn 24-urige werkweek zo'n kleine zeven weken boodschapjes van had kunnen doen. Voor alle duidelijkheid: het is slechts een constatering, geen klaagzang. Ik wist ook gewoon dat het er aan zat te komen, dat is namelijk eenvoudig uit te rekenen. Ik snap niet dat er mensen zijn die verrast zijn door aanslagen of teruggaven van de belasting. Met een beetje overzicht over je financiën weet je het van te voren zo om en nabij, het kan een paar tientjes verschillen. Wantrouw ook mensen die op hoge toon met verontwaardiging verkondigen dat ze een enorme aanslag hebben gehad, dan hebben ze er ook naar verdiend, zo simpel is het. Het is geen hogere wiskunde.

En hoewel ik het prima vind om het verschuldigde bedrag aan de belasting te betalen, vind ik het tevens bijzonder dat bedrijven als Shell, AkzoNobel, Philips en waarschijnlijk zo nog wat andere firma's geen winstbelasting hoeven te betalen in Nederland, en dan praten we niet over zeven weken boodschapjes, maar over miljarden waar de staat dus een fiscaal vriendelijke regeling voor heeft als deze multinationals een hoofdkantoor in ons land hebben. Ze ontduiken of ontwijken niets, maar maken simpelweg gebruik van de mogelijkheden die ons belastingstelsel hen biedt. Of je er in deze tijd nog mee aan kan komen en of het een breed draagvlak in de maatschappij heeft is een ander verhaal. Bij een Nederlandse jaarwinst van zo'n één miljard euro, scheelt het de Nederlandse schatkist zo'n 250 miljoen euro. Daar kan ik volgens mijn huidige budget 5.000.000 weken boodschappen van doen. Mits ik 96.154 jaar word, dat dan wel.