Voor wat het waard is

En zo was er afgelopen dinsdag alweer de laatste theatervoorstelling van dit seizoen. Pieter Derks met zijn voorstelling "Voor Wat Het Waard Is". Omdat het alweer een tijdje geleden was dat Johan en ik elkaar hadden gezien, besloten wij om voor de voorstelling een hapje te eten bij het aanpalende restaurant De Boekenkast. Zoals vele van zijn collega's die in het Isala Theater optreden, had ook Pieter hier eerder met zijn entourage een hapje gegeten hoorden wij van de serveerster. Het eten was voortreffelijk en wij konden eens even goed bijpraten, plots was het bij achten en moesten we opbreken om ons naar het theater te begeven.

Pieter en zijn vrouw hebben meegemaakt dat hun dochtertje te vroeg was geboren en direct moest worden geopereerd. Dit gegeven zit heel mooi in de voorstelling verwerkt, het begint er zelfs mee, en de dokter die het leven van zijn dochter had gered vroeg in het eindgesprek aan hen hoe ze de zorg van ziekenhuis hadden ervaren. 'Wat zeg je als ze het leven van je dochter hebben gered? Dat je redelijk tevreden bent?' En hier komt meteen de rode draad van de voorstelling naar voren. Overal de modus 'mening', 'oordeel', 'review', alles moet worden gemeten en bestaat uit cijfertjes en dia- en histogrammen. Mensen die na een bezoek aan een winkel, voorstelling of whatever meteen op de website eens even gaan zeggen wat ze ervan vinden, tot aan pinautomaten, rotondes en rivieren aan toe. Er kan rustig gesteld worden dat we er in zijn doorgeslagen.

Of wat te denken van mensen die een horloge om hebben die stappen telt en meet hoe je hebt geslapen. Dat je niet moe bent maar je horloge aangeeft dat je toch echt maar een uur goed hebt geslapen, dat zou je anders nooit geweten hebben. En dat je als beloning bij 15.000 stappen een soort vuurwerkje in beeld krijgt. Dat moeten volgens mij dezelfde mensen zijn die niet naar de lucht kijken, maar buienradar raadplegen om te gaan zien of het eventueel zou kunnen gaan regenen. De totale waanzin grijpt om zich heen. Hoe bewaren we ons vermogen tot zelfstandig denken? Dat is de vraag in de huidige maatschappij.

Zo'n knoppenkastje bij het verlaten van het toilet met een rode, oranje en groene knop om aan te kunnen geven hoe je het toiletbezoek hebt ervaren qua hygiëne. Is zo'n kastje überhaupt wel ergens op aangesloten of staat het er gewoon marketingtechnisch om de consument het gevoel te geven er iets van te kunnen vinden? Een wereldwijd onderzoek heeft uitgewezen dat er plastic wordt gevonden in de ontlasting van mensen, of zoals Pieter zich afvraagt, begint hier de Marijke Helwegenisering van de mensheid? En wat te denken van de Beter Leven Kip, die ook gewoon op de kop aan de pootjes hangend in lange rijen worden onthoofd. Pieter staat stil bij zaken die we eigenlijk als gewoon beschouwen, of waar we niet zo heel veel over nadenken. En hoe we ons door de waan van de dingen laten opnaaien. Hijzelf incluis. Nadat zijn dochtertje aan de dood is ontsnapt en hij meent te weten wat nu écht belangrijk is in het leven, staat hij binnen een half uur alweer te razen en te tieren tegen een weigerachtige parkeerautomaat in de parkeergarage van het ziekenhuis.

Johan, die Pieter niet zo goed kende, en ik hebben erg genoten van zijn voorstelling. En omdat wij gekke mensen zijn, besloten we om na de voorstelling bij wijze van toetje die we wegens tijdgebrek niet konden bestellen, bij De Boekenkast een kopje koffie met wat lekkers te nemen, en ondanks dat het een doordeweekse dinsdag was nog een wijntje erna ook. Gewoon genieten zolang het kan!