Leve de opera

Je zou toch maar op je cv kunnen bijschrijven dat je aan een opera hebt meegewerkt. Sinds afgelopen maandag kan vriend Rick dat, en samen met hem twee geweldige medespelers van Theater Babel waar hij werkt, Grace en Johan. Samen met Christian zat ik in de zaal, en het was voor ons de eerste keer dat we überhaupt een opera bezochten. Toneel, cabaret, musicals, concerten zijn voor ons geen onbekend terrein, maar we waren tot maandag operamaagden.

Opgevoerd werd de opera "Il Diluvio Universale" van de componist Michelangelo Falvetti welke in 1682 in première ging. Naast componist was Michelangelo ook priester, en dat is in dit werk wat over de zondvloed gaat goed te merken, God zelf komt al bas-zingend aan het woord met gezellige teksten als '...wanneer mijn brandende woede een hoogtepunt bereikt, boze krachten, wreek jullie. Onder het gewicht van de zonden waaronder de mensheid gebukt gaat, zal ik het in het water doen verdrinken...' Maar in het Italiaans klinkt het allemaal best onschuldig een lieflijk, terwijl het vreselijkste van het vreselijkste wordt gezongen vol rampspoed en geweeklaag.

Het is een vierluik met de aktes, in de hemel, op aarde, de zondvloed en in de ark van Noach. Naast God komen ook Noach, zijn vrouw Rad en de Dood zingend aan het woord. Het koor vertolkt de vier elementen, water, lucht, vuur en aarde. De regisseur van deze opvoering, Sjaron Minailo, heeft naast het orkest, de solisten en het koor een visueel-theatrale laag toegevoegd, en dat is waar Rick, Grace, Johan en anderen in beeld komen.

Toen we in de zaal kwamen zagen we een steiger staan tegen het orgel en zei ik tegen Chris, 'O, de zaal is in onderhoud'. Daar etaleerde ik meteen mijn onkunde betreffende opera, want dat hoorde natuurlijk bij de voorstelling. Er klom een man op die de hele uitvoering lang kunstzinnige dingen deed met foto's en teksten. Daarvoor, net achter het orkest was een trap met een soort vliering, waarop steeds mensen in het wit gekleed iets kwamen spelen middels enkel handelingen en gebaren. Sjaron wilde daarmee het veelsoortige karakter van de mensheid uitlichten, en niet, zoals tijdens de zondvloed, dat alleen Noach en zijn familie de mensheid vertegenwoordigen. We zagen o.a. een jongen en een meisje die verbeelden te zwemmen waarbij ze elkaar steeds hielpen als de ander moe was, een grootvader met zijn kleinkind en natuurlijk Grace en Johan die een rijk echtpaar speelden waarbij Rick in de bediening was, en die ondanks al het vreselijks wat de mensheid overkwam, gewoon hun dagelijkse rituelen volhielden en thee dronken, handwerkten, en schoonmaakten.

Ik vond het mede door de toegevoegde elementen een erg leuke voorstelling. Voor het eerst heb ik ook met zogenaamde 'boventitels' te maken gehad, wat erg fijn was, daar mijn Italiaans wat roestig is de laatste tijd. Hoe erg de teksten ook waren die hij zong, het personage de Dood was toch een soort komische noot in het geheel op de manier waarop hij was geschminkt en vrolijk danste toen alles en iedereen ten onder ging. Hij introduceerde zichzelf met alt-stem als volgt: 'Ik ben een kille, grauwe schaduw, een akelige schim. De mens komt tot mij vanaf het begin van het leven, want zodra hij begint te ademen draagt hij al de naam van het Sterfelijke als een fatale trofee van de Dood'. En opnieuw klinkt het in het Italiaans, als je dat niet spreekt, alsof het een liefdesverklaring is.

Na de voorstelling nog even na gekletst met de operadiva's van het moment, en andere mensen die we ook kennen van Theater Babel en die waren komen kijken naar de verrichtingen van hun collega's. Het was een bijzondere, leuke en welbestede avond.

Op deze foto, arglistig door Chris gemaakt, staat rechts in zwarte mantel de Dood en zijn Rick, Grace en Johan de
witte gestaltes op de vliering bezig met hun act. Achter op de steiger in het wit de kunstenaar.