Bij ons thuis had ieder zijn of haar eigen bestek. Waar dat idee vandaan kwam weet ik niet zo precies, maar ik vermoed van mijn vaders kant. Ik kreeg mijn eigen bestek op de dag van mijn eerste communie. Ik weet nog dat wat jaren later mijn moeder zei dat het wel een erg klein bestekje was, maar ik wilde van geen ander bestek weten. Als je het huis uitging kreeg je je eigen bestek mee. Ik ook, maar op de één of andere manier ben ik het mes ervan kwijtgeraakt of één van mijn verloofdes moet het tijdens de dramatische scheidingen (per ongeluk) hebben meegenomen. Aan de andere kant ben ik ooit een soeplepel, die waar je soep mee opschept, van mijn lepelrek kwijtgeraakt. Hoe weet ik niet, het is geen theelepeltje die je per ongeluk in de afvalbak werpt.
Nu mijn beide ouders overleden zijn, heb ik hun bestek, en ik hecht er waarde aan. Toen mijn vader in 2005 overleed kreeg ik zijn bestek van mijn moeder, en toen zij twee jaar geleden overleed kwam dat van haar ook naar mij toe. In de besteklade zijn ze weer herenigd. Sinds die dag eet ik dagelijks met het bestek van mijn moeder. Als het toevallig nog bij de afwas ligt en ik ga eten, was ik het snel even af, ik wil met geen ander bestek meer eten. Het bestek van mijn vader is een ander verhaal, dat is een echt zilveren bestek en eet niet zo heel lekker, maar ik gebruik het vaak in de keuken om iets te smeren, prik- en prakken of scheppen.
 |
| Bestek van papa, mama en wat er nog is van mijn bestek. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten