Dictatuur

Geestdrift maakt zich van mij meester, merk ik, als ik op het journaal de beelden zie van de bevolking in Wit Rusland (voor de rest van de wereld beter bekend als Belarus). Ik zie daar duizenden (naar schatting 200.000) mensen de straat op gaan die klaar zijn met dictator Aleksandr Lukashenko die het land al 26 jaar in een ijzeren greep houdt, zij leggen zich niet neer bij de frauduleuze verkiezingen eerder deze maand die Aleksandr met 80% van de stemmen gewonnen zou hebben. Veilig en lafjes vanaf mijn bank juich ik deze mensen toe. Zoals een echt dictator betaamt wordt er met harde hand opgetreden, letterlijk, de mensen die worden opgepakt worden vreselijk geslagen en mishandeld. En deze methode is nu in het gezicht van Aleksandr ontploft. De vrijgelaten demonstranten lieten hun bont en blauw geslagen lichamen en verwondingen zien aan de wereld en daar waar de dictator dacht dat het volk wel zou indammen werkte het als olie op het vuur.

Toen opeens kwam er een toespraak waarin Aleksandr zich 'de vader van het volk noemde'. Toevallig had ik vorige week een gesprek met vriend Pieter waarin wij tot de slotsom kwamen dat je leiders die zich 'vader' of 'moeder' van hun volk noemen ernstig moet wantrouwen. Imelda Marcos doet het nog steeds en ook Elena de vrouw van het Roemeense dictatorsechtpaar Ceaușescu zei tijdens hun korte proces voordat ze werden geëxecuteerd op 25 december 1989 "Ik ben jullie moeder!" Het Roemeense volk was klaar met ze. En ik trek met de beelden uit Wit Rusland een vergelijking met dat wat in Roemenië is gebeurd.

Aleksandr weet ook wel dat het over en uit is voor hem, in de kleinere steden van het land heeft de politie de schilden neergezet of aan de in wit geklede protesterende vrouwen overhandigd. Maar hij geeft zich niet zomaar gewonnen. 'Vader' heeft wat in de verkleedkist gerommeld en liet zich verkleed in militaire kleding met een heus geweer in zijn handen filmen, maar het zal geen indruk meer maken ben ik bang. En nee, hij hoeft van mij niet zoals de Ceaușescu's te worden geëxecuteerd, maar een gepaste straf voor zijn wandaden in die 26 jaar is wel het minste. Geruchten gaan dat diverse familieleden van hem al naar het buitenland zijn afgereisd.

Dat, lieve mensen, is een dictatuur waar men na jaren onderdrukt te zijn eindelijk de moed heeft om, met gevaar voor eigen leven, er tegenin te gaan. In schril, heel schril contrast zie ik dan het handjevol verstandelijk beperkten die in Den Haag hun laagschedeligheid etaleren door met spandoeken te lopen dat Nederland in een dictatuur aan het veranderen is en hun vrijheid wordt ingeperkt omdat er vanwege de wereldwijde pandemie maatregelen worden genomen om de verspreiding ervan zoveel mogelijk te beperken. Daarbij vallen ze politieagenten aan en ook politici worden uitgescholden en zonder de anderhalve meter in acht te nemen benaderd. 

De lieverds begrijpen niet dat als het hier werkelijk is zoals zij schreeuwen, zij net zoals in Wit Rusland zouden worden opgepakt en mishandeld of misschien wel erger. Ook het gillen dat je 'in dit land niks meer mag zeggen' om vervolgens te zeggen wat je volgens jezelf niet mag zeggen is toch een soort contradictio in terminis. Door al dat lawaai wat ze produceren lijkt het heel wat maar het is gelukkig een marginaal deel van de bevolking. Wel laaghartig, zo zag ik dat iemand die tot het groepje behoort foto's van demonstranten uit Wit Rusland had geplaatst waarop ze hun verwondingen tonen met daaronder dat dit het resultaat was van het ingrijpen van de politie in Den Haag. Ze viel al snel door de mand natuurlijk, het is tamelijk hersenloos om überhaupt te veronderstellen dat anderen dan de botte mesjes uit de eigen club het zouden geloven, maar evenzogoed ben je dan lager dan een pissebed. 

Ik wens de mensen in Wit Rusland het land en de regering toe die zij zich wensen maar dat ze ook beseffen dat dit een eerste stap is van een lange weg.