Partner

 Dit verhaal hoorde ik van een jongeman bij wie een keukenmonteur aan het werk was. De keukenmonteur vroeg of hij een vrouw of een vriend had. "Straalt het er zo vanaf?" had hij gereageerd. Daar schrok de monteur van. "Nee sorry, ik heb één keer de fout gemaakt om aan een vrouw die iets met haar partner zou overleggen te vragen of ze het al met haar man erover had gehad." Die vrouw was nogal tegen hem uitgevallen. Behoedt u voor de woede ener pottette. Sindsdien stelde hij altijd de dubbele vraag.

De jongeman besefte dat hij zich eigenlijk altijd aanpast aan de norm en daarom bij vreemden gewoon in het midden laat wat zijn geaardheid is. Hij vertelde dat de monteur. "Aan jou zie je het niet, maar er zijn echt van die homo's van wie het wel afdruipt en dat hoeft voor mij niet. En zo'n Gaypride snap ik ook niet. Waarom moet dat zo overdreven?"

Het werd een openhartig gesprek. De jongeman vertelde hem dat hij in de stad echt niet hand in hand over straat durft en dat mensen met Gaypride één dag per jaar hebben waarop ze eindelijk als zichzelf in het openbaar durven, terwijl ze zich de rest van het jaar moeten aanpassen aan de norm. Even was het stil, de monteur reageerde: "Tja, als je het zo stelt snap ik het wel. Zo had ik er nog nooit over nagedacht." Door dit gesprek hadden ze beiden iets geleerd over vooroordelen en het nut van GayPride.

Zelf ben ik nooit zo nieuwsgierig naar eventuele partners van vreemden dat ik er rechtstreeks naar vraag. Een paar jaar geleden had ik een schilder/behanger die bij mij de slaapkamer en het trapgat kwam schilderen, witten en behangen. De man zag een foto van vriendin Talitha staan en vroeg wie die mooie dame was. "O, da's m'n vriendin" antwoordde ik naar waarheid. Hij reageerde met "Echt?", en in dat ene woordje zat zoveel verbijstering en ongeloof wat met het langgerekte "zoooo..." er achteraan nog versterkt werd, dat ik mij (geheel ten onrechte) genoodzaakt voelde om te zeggen 'een vriendin'. Dat stemde hem tevreden, zijn wereldbeeld was weer zoals het hoorde te zijn. Het verschil tussen 'm'n' en 'een' kan een hele wereld zijn, blijkbaar. Maar ik vind 'een' zo afstandelijk in dit geval, we zijn heel goed bevriend. En dan nog de vraag waarom die reactie van perplexiteit? Was het omdat hij dacht dat een vrouw als Talitha way out of my league is of omdat hij meende dat ik niet voor de poes was?

Ach, ik maak mezelf nooit zo druk over hoe ik overkom. Omdat ik iedereen, mannen en vrouwen in de leeftijd van 0 tot 105 regelmatig aanduid met 'kind', als in bijvoorbeeld 'Welnee kind, dat maakt helemaal niet uit' en daarnaast bij onverwachte (schrik)momenten mijn hele leven lang al een kort maar duidelijk 'whoeoe' laat horen. ga ik ervan uit dat de goede verstaander wel begrijpt hoe de vork in de steel zit. En doen ze dat niet is het ook prima, ik ben niemand een uitleg schuldig. Maar bovenstaand verhaal van de jongeman en de keukenmonteur geeft ook aan dat een gesprek positief en verhelderend kan werken en zelfs voor meer begrip kan zorgen.