Het kan

'Niet in mijn naam' zie ik sinds een paar dagen regelmatig voorbij komen. Prominenten en iedereen die het ermee eens is plaatst een zwart-wit foto van zichzelf met die tekst erop om zo aan te geven dat ze een tegengeluid willen laten horen over het geweld in Gaza. Deze actie is opgezet door Oxfam Novib, omdat de Nederlandse regering kritiekloos is over de genocide die Israël pleegt in Gaza, sterker nog men ondersteunt het. Geert Wilders, de marionettenspeler van premier Dick Schoof, is onlangs zelfs op bezoek geweest in Israël en heeft onder meer een ontmoeting gehad met premier en oorlogsmisdadiger Benjamin Netanyahu, tegen wie ook een arrestatiebevel is uitgevaardigd door het Internationaal Strafhof.

Tegelijkertijd zijn er weer anderen die de hashtag '#breng ze thuis' delen. Doelend op de gegijzelden door de terreurbeweging Hamas op 7 oktober 2023. Zij worden nu al meer dan een jaar gegijzeld en niemand weet waar ze zijn, hoe het met ze gaat en of ze überhaupt nog wel in leven zijn. 

Het gaat hard tegen hard, je bent voor de één of voor de ander. Het leed wat aan beide kanten is wordt door de ander gebagatelliseerd. Ik heb het al eerder eens gezegd, het is een te complex probleem om zomaar in een blogje een pasklare oplossing te geven. Het is iets wat al decennia lang speelt en dan nu weer eens tot escalatie is gekomen. 

Maar je kunt zowel de afschuwelijke aanval van Hamas op een festival in Israël, waarbij zoveel doden en gewonden te betreuren zijn en waarbij er dus honderden mensen zijn gegijzeld, scherp veroordelen en van mening zijn dat de daders moeten worden bestraft en eigenlijk nooit meer vrij mogen komen, als ook van de reactie van Israël daarop, wat nu dus is uitgemond in een regelrechte genocide, vinden dat het niet in jouw naam gebeurt, ook al vindt de regering van jouw land het wel oké. En nee, kritiek hebben op de Israëlische regering betekent niet dat je antisemitisch bent. Die kaart wordt te vaak en te snel getrokken als Pavlovreactie omdat men nu al zo'n tachtig jaar gewend is meteen in de slachtofferrol te kruipen. Daarmee zeg ik niet dat antisemitisme niet bestaat. 

Je kunt het beiden dus verschrikkelijk en afschuwelijk vinden, het kan. Van het leed, de pijn en het verdriet aan beide kanten is welhaast geen voorstelling te maken. Een oplossing ligt niet binnen handbereik. Maar de niet aflatende bombardementen zijn het in elk geval niet.