Het verhaal van de foto

Vandaag 2 december is het precies 29 jaar geleden dat we met de vriendengroep van toen Sint Nicolaas vierden. Er waren lootjes getrokken, we zouden surprises maken en gedichten, kortom, jolijt alom. Het werd een bijzondere avond op meerdere fronten. Ik had Jeroen om een surprise en gedicht voor te maken en het was in die dagen zo dat er gedoe was om Jeroen in de wat uitgebreidere vriendengroep. Hoe of wat weet ik niet meer, maar het was voor mij een mooie aanleiding voor de surprise en het gedicht. De vrienden die er die avond waren, waren 'kamp Jeroen' om het maar even simplistisch te verwoorden. 

Ik had een groot hart van geëxpandeerd polystyreen gemaakt, of zoals het in de volksmond genoemd wordt: piepschuim. Ik had van crêpepapier rozetjes gemaakt en die erin gestoken, dat was nogal een werk, ik ben er dagen mee bezig geweest. Een gouden doosje waar het presentje in zat moest verbeelden dat wij voor Jeroen een gouden plekje in ons hart hadden. Dat kwam ook tot uiting in het gedicht. 

Voordat de festiviteiten konden beginnen had ik zelf ook nog iets aan de hand. Met mijn verloofde uit die dagen en mij ging het niet zo best, ik had meegedeeld dat we na het heerlijk avondje even moesten praten. Verloofde eiste dat ik nu al zei waarover, het was door de telefoon en klokke vijf, dus ik zei dat komt wel. Maar nee, het móest en het zóu, dus gaf ik het aan. Hierop reageerde verloofde zoals verwacht en weigerde nog te komen die avond. Ik ben altijd vrij pragmatisch en zei dat er nu iemand zou zijn zonder presentje en iemand met een presentje wat over zou zijn, maar daar had verloofde geen boodschap aan. Het was de tijd voor de mobiele bereikbaarheid, maar lang verhaal kort, via een telefonade naar de overige vrienden kwam het allemaal goed, de surprise en het cadeautje voor verloofde kon naadloos worden doorgeschoven naar degene die verloofde had, enkel moest ter elfder ure het gedichtje worden aangepast.

Nee, het was niet zo handig van me, maar verloofde had in juli op een verjaardag bij een gezamenlijke vriend al een bakermat gelegd met een andere gegadigde en daar is verloofde nog steeds mee, dus uiteindelijk was het een zegen in een vermomming voor verloofde. Al vermoed ik dat het, zelfs na 29 jaar, niet zo wordt gezien. Voor mij was het die avond of er een zware ballast van me afviel, omdat ik wist dat verloofde niet helemaal aan verloofdentrouw deed en volgens het principe 'geen oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt' leefde, zo was ik immers ook aan verloofde gekomen, en tevens de al voornoemde bakermat had om op terug te vallen. 

Zelf kreeg ik die avond mijn hoofd met rimpels met aan de andere kant mijn hoofd met erop geplakt wat ik allemaal zou kunnen doen als ik niet zou smeren. Ik had in die tijd een nieuwe crème ontdekt die, zo had men uitgerekend, ƒ1,- ( €0.45) per dag kostte. Ik vond dat wel meevallen, maar in de vriendengroep raakte men er niet over uitgepraat en vonden ze het een astronomisch bedrag.

Jeroen had buiten medeweten van gastheer Hans een Sint en Piet geregeld en die wisten van iedereen wel wat. Van mij wisten ze dat ik me bij een castingbureau had ingeschreven en moest ik voor hen solo een liedje zingen. Ik gaf een weergaloze uitvoering van 'Zie Ginds Komt De Stoomboot', waarbij ik, als het een auditie was geweest, de overige kandidaten ver achter me had gelaten. 

Het was een memorabele avond waar ik met veel plezier op terugkijk. 

Het hart met een gouden plekje. 

🎶Zie ginds komt de stoomboot....🎶

Een blik in de toekomst zonder smeren.