In Die Dagen...
Er lag een dun wit laagje onschuld, in die dagen
Er zweefden kleine plukjes vrede zachtjes neer
De lucht was vol van een verstild soort welbehagen
En er was nergens honger, nergens oorlog meer
Er klonk een kerstlied in de toppen van de bomen
Een lichte bries fluisterde zachtjes Stille Nacht
De vrede was dan toch uiteindelijk gekomen
Daar had de wereld al die eeuwen op gewacht
Het was zo stil - ontroerend stil
Alsof er niemand ooit de stilte zou verbreken
Alsof er niemand meer hardop durfde te spreken
Een sfeer van rust en harmonie en goede wil
Het leek of iedereen in vrede was gaan slapen
Een os en ezel lagen ergens in een stal
Er lagen herders in de velden naast hun schapen
't Was zo sereen en zo ontspannen overal
Er lag een dun wit laagje onschuld, in die dagen
Een land als Nederland leek net een schilderij
't Was van een schoonheid die een mens niet kan verdragen
Zo ongerept, zo ongeschonden, weids en vrij
En het was stil - merkwaardig stil alsof er niemand
Meer de stilte zou verbreken
Alsof er nooit meer iemand nog een woord zou spreken
Dezelfde wereld, maar een wereld van verschil
Er lag een dun wit laagje onschuld, in die dagen
Hoewel het verder naar het zuiden zonnig was
En van de mensen die daar op het asfalt lagen
Restte vaak niet meer zo heel veel meer dan een karkas
Maar hier in Nederland bleef het nog even vriezen
Hier werd voorlopig alles goed geconserveerd
Pas als de winter echt aan kracht zou gaan verliezen
Zou de bevolking ook wel snel zijn weggeteerd
En het bleef stil - luguber stil
Er zou ook nooit een mens de stilte meer verbreken
De laatste kans op overleven was verkeken
Dit was de eerste kerst op aarde
Na de laatste overkill
© Robert Long
Geen opmerkingen:
Een reactie posten