Nationale Postcode Loterij

Ik ben een vredelievend mens, kalm, beheerst, tot op zekere hoogte meegaand, hou van een goede harmonie, zie overal de zonnige kant van in, sta positief in het leven maar dat kan in één keer omslaan, dan word ik een vat vol diepe intense haat, ik krijg een verwrongen uitdrukking op mijn gelaat, messen en ander gevaarlijk werktuig moet uit mijn buurt gehouden worden, ik zou in staat zijn om te moorden.

En er is slechts één organisatie die zo'n ommekeer teweeg kan brengen: De Nationale Postcode Loterij.
Vanzelfsprekend doe ik niet mee aan deze volksverlakkerij, de angstcultuur die ze zaaien zou bij de wet verboden moeten zijn. Simpele lieve verminderd toerekeningsvatbare RTL-4 kijkers durven hun loten niet op te zeggen, ook niet als ze verhuizen, want dan horen ze de stem uit de hel van Gaston Starreveld die hen op zijn bekende subtiele toon meedeelt dat de 'postcodekanjer' wellicht op hun oude postcode zou kunnen gaan vallen.
Of de genereuze aanbiedingen die ze bejaarden doen om een lootje extra te nemen voor extra kansen waar die lieverds dan meteen aan vast zitten tot in het graf.

Ook al doe ik niet mee, toch word ik steeds ongevraagd geconfronteerd met hun infantiele reclameuitingen. De aan mij geadresseerde post stuur ik ongeopend retour met de mededeling er op dat ik er niet van gediend ben en dat ze van al die nutteloze post een heel Afrikaans dorp een jaar lang te eten zouden kunnen geven.
Op de kerstzegels van dit jaar staat een 'kras en win' prijsvraag, en jawel hoor in hele kleine lettertjes staat dat de Nationale Postcode Loterij er mee te maken heeft. Dat kan geen zuivere koffie zijn dacht ik, en dat blijkt ook, als je op de site gaat kijken waar je het krasnummer kan intoetsen staat er letterlijk:

"Voorwaarde om aan deze actie mee te doen is, dat ik toestemming geef aan de Postcode Loterij mij eenmalig telefonisch te benaderen met een aanbod. Als ik daar op in ga, kan ik ook nog eens de eerste maand gratis meespelen voor de KanjerPrijzenpot van € 48.000.000,-!"

Op TV wordt ik steeds weer onaangenaam verrast door de ééneiige tweeling Martijn Krabbé en Winston Gerschtanowitz en dertien-in-dozijn vrouwtje Quinty Trustfull die in een truck rijdend een amateurtoneelstukje opvoeren.
Moeten deze mensen dood? Zover wil ik niet gaan, maar een flinke straf, samen met iedereen die met deze organisatie te maken heeft is zeker op zijn plaats.
Twee weken lang onafgebroken luisteren naar de stem van Gaston Starreveld om daarna door al die mensen die onbewust tientallen loten door de strot zijn geduwd te worden bekogeld met rot fruit vind ik wel passend voor al dat afval van wat zij middels TV en brievenbus over goedwillende burgers uitstorten.