In de jaren zestig vonden er verschillende maatschappelijke veranderingen plaats, waaronder de seksuele revolutie. Daar waar voordien de nadruk lag op voortplanting, werd de individuele beleving van seksualiteit meer benadrukt. Heden ten dage wordt daar weer wat in doorgeschoten met grensoverschrijdend gedrag. Toch werd eind jaren zestig in het theaterprogramma 'Met Blijdschap Geven Wij Kennis' met Gerard Cox, Frans Halsema en Adèle Bloemendaal die nieuw verworven vrijheden al door een satirische, en blijkbaar voorspellende, bril bekeken. Guus Vleugel en Rogier van Otterloo maakten voor Adèle het lied 'Na De Sexuele Revolutie' (ja, nog in de oude spelling) en zo'n lied was natuurlijk op het lijf geschreven van La Bloemendaal.
Na De Sexuele Revolutie
Dacht ik: Leuk, die slagen in zijn haar
Ook al is 't dan niet meer zo veel
En die mond is reuze sensueel
Er ontwaakte dus iets moois in mij
Toen ie "Zo alleen vanavond?" zei
Elly, dacht ik, laat ie fijn zijn meid
Want jouw bedje is vannacht gespreid
Maar ik juichte te vroeg, o, veel te vroeg
Want hij is weg, en ik zit eenzaam in de kroeg
Zo gaat 't altijd
Hoe zou dat nou komen
Waarom gaat iedere man uiteindelijk aan de haal
Wat doe ik fout, wat doe ik mis
Ik weet bij God niet wat het is
Want ik gedraag me volgens mij volstrekt normaal
Ik deed alleen wat elke hedendaagse vrouw doet, neem ik aan
Na de Seksuele Revolutie
En nu we vrijgevochten zijn
En niet meer bete en engelrein
Zitten te wachten als betrof 't een executie
Ik schoof mijn kruk wat dichterbij, en sloeg een arm om hem heen
En zei, terwijl mijn and're hand terechtkwam op z'n bovenbeen
En daarna slinks verdwaalde ergens in zijn kleren
"Vooruit stuk, laan' we meteen gaan copuleren"
En toen ie zei: "Doe niet zo haastig, kom we drinken eerst nog wat"
Gaf ik 'm af en toe terloops een guitig kneepje in zijn gat
Gewoon zoals een meisje dat nou eenmaal doet op 't vrijerspad
Na de Seksuele Revolutie
Ik werd zo droom'rig en verliefd, toen ik nog wat gedronken had
En toen ie zei: "Waar denk je aan?" toen zei ik: "Aan jouw navel, schat"
Gewoon zoals een vrouw dat zegt, op de versiertoer in de stad
Na de Seksuele Revolutie
En met een klein verlokkelijk gebaar
Nam ik zijn hand, en lei 'm daar
We leven toch waarachtig
Niet meer in achttien tachtig
Een speelse zuigzoen in zijn hals, 'k geloof dat dat het laatste was
Voordat ie opstond van zijn kruk, en even wegging voor een plas
Dat is nu ongeveer zo'n vijf kwartier gelee
En ik zit moederziel alleen in het café
Zo gaat 't altijd
Hoe zou dat nou komen
En waarom haal ik toch bij elke man een sof
Ik denk dat ik, van nu af an
't Heel anders aanpak met een man
Hoe zal ik 't zeggen
Een beetje grof
© Guus Vleugel, Rogier van Otterloo, Adèle Bloemendaal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten