Codarts: Showcase 2016

Van alle theatervoorstellingen die ik door het seizoen heen bezoek, verheug ik me het meest op de jaarlijkse Showcase van Codarts, van de kunsthogeschool in Rotterdam. De studenten van het muziektheater van de studiejaren 2, 3 en 4 zetten dan een fenomenale show neer in het Oude Luxortheater die elk jaar opnieuw weer verrast. Met vrienden Harry, Chris en Rick ben ik eerst even een hapje gaan eten bij Caffé Italia om de avond meteen gezellig te beginnen, even bijkletsen enzo, en toen richting theater.

Wat was het weer een feest om te zien, dit jaar is er wat meer van de gebaande paden afgeweken kreeg ik de indruk, het decor was sober, maar daardoor kwamen de talenten van de studenten juist nog meer tot hun recht. Er was weer een keur aan verschillende muziekstijlen en dansen te zien. Maak van "Bohemian Rhapsody" maar eens een tapdance-act, of van "Bei Mir Bist Du Schön" een hardrock versie. Deze talenten draaien hun hand er niet voor om. Vocaal is het allemaal adembenemend, van hedendaagse muziek tot musicalrepertoire uit o.a. "Chicago". Soms heel bombastisch en grotesk dan weer heel klein en breekbaar, met zelfs wat experimentele onderdelen dit jaar, en dat maakt de diversiteit van het programma alleen maar groter, en de talenten van de studenten worden er nog meer door uitgedaagd.

Zonder de anderen te kort te willen doen wil ik twee momenten noemen die me echt hebben geraakt. Allereerst het duet van Martijn Noort en Yoshua van den Broek (beiden 3e jaars) die het lied "Lily's Eyes" uit de musical "The Secret Garden" zongen. Ik ken de musical niet en de verhaallijn dus ook niet, maar Martijn en Yoshua zongen dit lied zo intens en vocaal zo fantastisch dat ik precies aanvoelde waar het in dit nummer om ging, en jawel, ik hield het niet droog en als je door je interpretatie zo emotie kan overbrengen heb je het begrepen.

Waar ik ook intens naar heb gekeken en geluisterd was de monoloog van Marijn Bellaard (4e jaars). Het is een monoloog van een man die groots en meeslepend wil sterven maar zich uiteindelijk doodrijdt tegen een boom, de tunnel, het licht, en de troon van God. Een vervolgens gaat deze man de confrontatie aan met God, roept hem ter verantwoording over alles wat er verkeerd gaat in de wereld, vergelijkt hem met een dictator die altijd zijn gelijk zal en moet hebben. Het eind van de monoloog is zeer verrassend en confronterend en stemt tot nadenken. Marijn speelt dit fantastisch, die boosheid, die onmacht, het letterlijk uitschreeuwen van zijn frustraties, en zo ontzettend actueel, ik heb het ademloos aangehoord.

Wat was het weer een heerlijke avond om zoveel talenten te mogen zien, waarvan vele ook verschillende disciplines beheersen, ik kom er altijd heel vrolijk vandaan en weet zeker dat ik er volgend jaar weer bij zal zijn.