Het is de nieuwe realiteit, waartegen ik steeds minder opgewassen ben. Moe van al het geweld, en de daaropvolgende diarree van primair reagerenden op diverse internetfora. Vingers worden direct gewezen, conclusies worden meteen getrokken, meningen worden zonder na denken gegeven, zelfs als de officiële onderzoekers nog bezig zijn met alle feiten te verzamelen. Het voelt als een dolksteek als je het volgende onder ogen krijgt n.a.v. de aanslag op de dancing waarvan het publiek homoseksueel is:
En dit is er slechts één. Er zijn er meer, veelal van mensen die, waar het henzelf betreft, de discriminatie en intolerantie-kaart te pas en te onpas uitspelen.
Vanzelfsprekend wordt het sprookjesfiguur God, Allah, of welke aliassen hij nog meer heeft erbij gehaald, en ik betrapte me er op dat ik ineens hoopte dat ie wel bestond, en dat ie met een grote vlakgom de hele aardbol uit zou vegen en maar weer opnieuw begon, of het gewoon maar zo liet, 'Helaas, de mensheid is mislukt' verzuchtend.
Maar ja, dan zie ik weer aandoenlijke regenboog profiel- en omslagfoto's verschijnen op Faceboek, waarmee mensen hun medeleven tonen met de slachtoffers van het drama. Nee, geen 'je suis gay', dat is een brug te ver, anderen moeten natuurlijk niet denken dat.... Het geeft velen het zo nodige saamhorigheidsgevoel van wij zijn één tegen deze vreselijke uitbarsting van geweld. Ook zag ik mensen in Orlando in de rij staan voor bloeddonatie voor de slachtoffers. En dan krijg ik weer een sprankje hoop, dat de weldenkende mens van binnen best wel goed wil.
Ondanks dat kan ik steeds meer begrip opbrengen voor mensen die zich totaal uit de maatschappij zoals die nu is onttrekken, en zich terugtrekken in hun eigen kleine vertrouwde omgeving en de boze buitenwereld zoveel mogelijk buiten houden. Bij mezelf merk ik een vorm van apathie betreffende al het geweld, of het nu terroristisch is of sportgerelateerd, vernielzucht of het boos zijn op de lucht, ik weet niet meer hoe ik erop moet reageren, behalve mijn verbazing er over te ventileren. Ik weet geen oplossingen, weet niet naar wie ik zou moeten wijzen, weet niet hoe het te voorkomen.
Het enige wat ik in de praktijk probeer te brengen is de visie van een goede vriendin, op microniveau vriendelijk te zijn en zoveel mogelijk begrip te hebben voor anderen, ook al is dat niet altijd even eenvoudig. Na het journaal ben ik weer terug gegaan naar die mooie nazomer van 1984. Het ontsnappen uit de wereld van nu is voor mij ook een manier om alles van het heden enigszins gedoceerd tot me te nemen.
Nog 50 jaar, dan gaat het over.
BeantwoordenVerwijderenWe leven in het staartje van het grote vissentijdperk, dat meer dan 2000 jaar geheerst heeft. Nu, op het eind, leven we in het grote vissentijdperk dat verdeeld is in 12 gelijke delen, de kleine tijdperken. Vanaf napoleon tot 1962 hadden we het kleine Waterman tijdperk in 1962 begon het kleine vissen tijdperk, we leven nu in het grote- en het kleine Vissentijdperk.
Napoleon begon met gelijkheid, vrijheid, broederschap, en we maakten de industrialisatie mee. In 1962 eindigde het kleine Aquariustijdperk met hippies dood. Al het mooie van Waterman hield weer op. De opstand van hippies tegen oorlog, de flowerpowertijd, toen begonnen de onlusten tussen de grote religies. Waarom? Omdat het in Vissen draait om geld en macht.
Jezus voorspelde dit, Christenen zijn nog steeds herkenbaar aan een visje op hun auto. Het enige voordeel dat we hebben, is dat het Waterman tijdperk net geweest is. Daarom zal de overgang niet met een grote oorlog gepaard gaan, ook al willen sommige Moslim groeperingen dat wel. De tijd zal het leren. In Nederland zijn ook nog goeie dingen gebeurd sinds hippies dood, Weed is niet illegaal, het homohuwelijk is ingevoerd, Er is geloofsvrijheid, er is hoop. In de komende 50 jaar zal er een hoop veranderen, en wij zijn daar getuige van, als we weten waarop we moeten letten. ;-)
Groeten,
Rare Ronnie.
De hippies waren er nog niet in 1962 hoor, dat was eind jaren 60 :)
Verwijderen