Fly away

Gisteren steeg er een passagiersvliegtuig op in Antalya voor een vlucht naar Basel, en vise versa. Op zich is dat niet zo'n heel bijzondere gebeurtenis, er stijgen per dag duizenden vliegtuigen op, maar op deze vlucht was de gezagvoerder mijn oud collega Robert, het was zijn eerste passagiersvlucht.

Robert kwam in 2004 als 17 jarige bij ons werken als weekendhulp, toen al was het heel duidelijk wat hij wilde worden: piloot. Robert was een leuke collega, een rustige jongen die z'n gang ging en met wie ik ook heel veel lol heb gehad. Ik kijk met plezier naar die periode terug.

Vorig jaar mei na de lange en pittige studie was hij afgestudeerd en kon het zoeken naar een baan als piloot beginnen, en afgelopen februari is Robert aangenomen als First Officer. Zijn leven met zijn droombaan begon in dezelfde maand waarin mijn baan ophield te bestaan. Als hij wel eens mopperde over school dan stelde ik mezelf als afschrikwekkend voorbeeld hoe je kon eindigen als je niet goed je best deed, maar om het nu zo expliciet te laten zijn was nou ook weer niet de bedoeling, en bovendien was het studeren gedaan en hád hij z'n brevet nu.

Toen ik het gisteren hoorde voelde ik me vrolijk en trots! Dat had 'mijn' Robertje toch maar even geflikt! Ik wens hem vele veilige vluchten toe (oké, dat klinkt als een Suske en Wiske titel). Hij vliegt ook op en van Schiphol, dus hou het in de gaten als de gezagvoerder zich voorstelt, als je dat überhaupt kan verstaan, of het mijn vroegere collega is die zijn droom heeft verwezenlijkt en jou naar je vakantiebestemming vliegt.

Helemaal links zit Robert.