Ouders van nu zitten veel dichter op hun kinderen dan vroeger en vertonen daardoor risicovermijdend gedrag. In het blad van de Algemene Onderwijsbond staat beschreven dat er ouders zijn die direct juridische procedures starten als hun kind, in hun ogen, gevaar heeft gelopen op school. Na een wilde stoeipartij in de gang, of als de leraar een leerling op een schuurtje laat klimmen om een bal te pakken.
Onderzoekers stellen dat de rammelende motoriek van de kinderen wordt veroorzaakt doordat o.a. spelcomputers en televisie buiten spelen hebben verdrongen. Ze kunnen niet meer koppeltje duikelen, weten niet meer hoe te vallen of dat ze op tijd moeten afremmen als ze hard op iets afrennen. De schuld, zo vinden zij, ligt net zo goed bij de ouders die veel te voorzichtig met hun kinderen omgaan. we voeden de prinsjes en prinsesjes op als watjes. Kinderen hebben juist ruimte nodig om de wereld te leren kennen. Je kunt ze niet opsluiten en van talloze regels voorzien. Zo werkt een ontwikkeling niet.
Er is gebleken dat ratten en apen die op jonge leeftijd niet spelen later uit angst totaal verkrampen. De reden dat hedendaagse ouders alle risico's willen uitbannen komt waarschijnlijk omdat gezinnen veel kleiner zijn geworden, we krijgen minder kinderen en kunnen beter op ze letten. Vroeger zeiden ouders vaker: "Zoek het maar even uit, ga lekker buiten spelen". Nu gaat het meer om het samen beleven van ervaringen.
Nou, dat zijn nogal tegenstellingen, je kind in een bos achterlaten of iedere stap die ze zetten nauwlettend in de gaten houden. Waar doe je als ouder nu goed aan? Als bewust kinderloze mag ik er natuurlijk niets van vinden omdat het stofje dat wordt aangemaakt bij het krijgen van een kind niet door mijn lichaam giert, en ik hoon en spot over me uitgestort krijg van oermoeders en papadagvaders bij alleen al een voorzichtige suggestie dat het anders zou kunnen.
Maar even hypothetisch, ik zou als Papa Aidan zelf absoluut geen goede vader zijn! Ik ben een veel te bezorgd type en zou, zonder mijn kind met het p-woord aan te duiden, er zijn grenzen, het doodeng vinden als hij/zij voor het eerst alleen of met leeftijdgenootjes dingen ging ondernemen. Ik ben zo'n persoon die altijd beren op de weg ziet, achter iedere boom een enge man/vrouw die de kleine iets aan zou kunnen doen. En als ik me bedenk in wat voor een wereld mijn kind terecht zou komen als puber of puberette, zou ik, zelfs al is dit maar hypothetisch, nu al aan de tranquillizer moeten.
Vaders en moeders, ondanks dat het een vrije keus was om ouders te worden, hebben jullie het zeker niet makkelijk. Daarom tot slot nog 2 tips van mensen-die-het-kunnen-weten.
1. Frustreer je baby
Psycholoog Jan Derksen: ,,Zorg dat ze ergens niet bij kunnen, zet niet zelf dat laatste blokje op de toren omdat je bang bent dat die anders omvalt. Dan gebeurt dat maar, dat is niet erg. Uit wetenschappelijke publicaties blijkt dat kinderen die daar in de eerste twee levensjaren mee te maken krijgen, op latere leeftijd veel beter met frustraties en tegenslagen omgaan.''
2. Tel tot 17
Een Noorse pedagoog kwam deze regel tegen op een Canadese school, vertelt ze in het Onderwijsblad van de AOB. ,,Als leerkrachten iets riskants zagen, dan moesten ze langzaam tot 17 tellen. En wat bleek? Na die 17 seconden was het heel vaak niet meer nodig om in te grijpen. Kinderen vonden zelf hun weg.''
Geen opmerkingen:
Een reactie posten