Weg uit Brüggen

Na een week onder erbarmelijke omstandigheden in het Duitse Brüggen konden de zusters en de kinderen op 7 februari eindelijk naar het station om naar noord Nederland te reizen. Dit was vanzelfsprekend geen treinreis zoals wij die nu kennen en waarmee we in een paar uur op de plaats van bestemming zouden zijn. Deel 10 van het verhaal van Jopie en Netty (mijn tante en moeder) opgetekend door een zuster van 'De Steenen Trappen'.

7 Februari 1945
Eindelijk tegen 8 uur komt er een karretje, daar moeten de baby's op en enige bagage. De bestuurder moet vier keer heen en weer rijden eer alles geborgen is. Daar zitten onze kleintjes in de vroege morgen op een open kar. Wij moeten lopen met onze zware rugzak op. Gelukkig kwamen ons een paar kinderen onderweg met een karretje tegemoet.

Op het station stonden aan twee kanten treinen klaar. Het zijn 55 beestenwagens. Wij kregen er 3 van. Eerst de bagage, dan de baby's, kleuters, enkele zusters en nog wat grote kinderen, in totaal ± 90 mensen per wagen. (Jopie en Netty zaten samen in één van de drie veewagens, maar niet die waar deze zuster in zat) Een paar soldaten waren kwaad dat alle kinderen er nog niet waren. De kleine schoolkinderen kwamen deftig in een rijtuig, een soldaat had daarvoor gezorgd.

Om 8.45 werden de wagens aan elkaar gekoppeld en daar gingen wij. In een hoekje werd een emmer gezet als wc. Licht was er niet, de kinderen schreeuwden om het hardst en men kon geen voet verzetten of men stond op een kleintje. De gehele reis zaten wij met twee baby's op de schoten en de nodige kleintjes aan de voeten, zodat wij ons niet konden verroeren.

In Duitsland zelf ziet het er vreselijk uit, vooral Krefeld en Duisburg en nog enkele van die plaatsen. In Duisburg kijkt men van de ene kant van de stad naar de andere, zo plat ligt daar alles. In de avond stond de trein plotseling stil en de locomotief verliet de trein. Eenzaam hebben wij in Duitsland gestaan. De angst was groot. In onze oren loeide het voorluchtalarm. Het alarm is daar veel harder en scherper dan in Nederland. Even daarna groot alarm. De kleintjes kropen tegen ons aan. Daar kwamen de bommenwerpers aan, 900 in getal. Ze vlogen vlak over de trein. Wij aan het bidden, de kleintjes schreeuwden maar door. Eindelijk na duizend doodsangsten ging het voorluchtalarm en na een minuut of tien sein veilig.

Maar ja, de angst zat er nog in, en niet zonder reden. Plots veel lichtkogels in de lucht en de trein stond in volle gloed. En ja, daar begon het schieten. De kogels vlogen in het rond. Het was gemunt op de locomotief. Het vliegtuig werd omlaag gehaald, de lichtkogels doofden en het werd weer kalm, met uitzondering van twee bombardementen, die vlak bij ons in de buurt plaatsvonden. Wij zijn in het geheel 38 uur door Duitsland gereden. Ieder ogenblik stond de trein stil. Met horten en stoten gingen wij verder. Dat ging zo tot aan de Nederlandse grens.

Door een zuster van 'De Steenen Trappen'

Deze foto van een aantal kinderen van 'De Steenen Trappen' had
ik al eens eerder geplaatst, maar dit is de open kar waar de zuster het over heeft.

Bommenwerpers.