Parade

Gisteren hebben we de Parade in Rotterdam bezocht. De Parade is een jaarlijks terugkerend reizend evenement in de 4 grote steden. Meer dan 100 theater,- dans,- en muziekvoorstellingen worden gegeven in tenten waarvan merendeel speciaal voor de Parade zijn gemaakt. Ik was er nog nooit geweest. Je betaald een klein bedrag per voorstelling die ± 30 minuten duren. Wij besloten 3 voorstellingen te bezoeken.

Maar niet voordat we bij een aantal van de vele restaurants de innerlijke mens hadden verwend. De eerste voorstelling was een dansvoorstelling van het Internationaal Danstheater samen met het Doelenensemble. Op een choreografie van Neel Verdoorn dansten Francesca Peniguel en Jeroen van Acker  "Silent Songs", een drietal duetten op muziek van Valentin Silvertrov en Simeon ten Holt. Maarten van Veen speelde piano en Wiebe-Pier Cnossen zong. Ik ben geen fervent bezoeker van dansvoorstellingen, maar ik moet zeggen dat deze voorstelling erg mooi was, de indrukwekkende choreografieën op de mooie muziek met de prachtige bariton maakten het een aangename ervaring.

De tweede voorstelling was van toneelgroep Oostpool. Één van mijn favoriete acteurs, Teun Luijkx speelde samen met Vincent van der Valk de voorstelling "Kletsmajoors", en die titel dekt geheel en al de lading. In een bijzondere spraakwaterval waarbij de twee acteurs elkaar constant aanvullen, maar ook herhalen wat de ander zojuist heeft gezegd met anekdotes, zijsporen, foutief geciteerde quotes en heel veel algemene kennis die net iets anders wordt verteld dan zoals het in het algemene geheugen zit, maken ze een grappige en bij tijd en wijle hilarische voorstelling die eenvoudiger lijkt dan dat ie is volgens mij.

De laatste voorstelling was van de uit Iran afkomstige Saman Amini, die in 2000 op 11 jarige leeftijd met zijn moeder en zusje naar Nederland is gevlucht. Hij speelde een liedjesvoorstelling waarin hij met anekdotes, projecties en een live band een autobiografisch portret schetst, getiteld "Samenloop Van Omstandigheden". Dit verhaal komt uit zijn hart, en komt daardoor recht in ons hart als publiek. Hij neemt ons mee naar zijn land, zijn vlucht naar hier, zijn familie, de angsten die hij heeft uitgestaan. Waarom is hij na zoveel jaar goed geaard in Nederland en waarom is er een jongetje op het strand aangespoeld voor wie dat geluk niet was weggelegd? Zijn teksten raken en stemmen tot nadenken. Het is mooi om te zien dat hij 16 jaar na zijn vlucht zo goed onder worden kan brengen in zang, rap en ook gesproken woord wat er nodig is om overeind te blijven als er niets meer overeind staat.

Het was een geweldige ervaring en we zijn zeker van plan deze happening ook in ons leven jaarlijks te laten terugkeren.

Het festival terrein. 

Francesca Peniguel en Jeroen van Acker

Teun Luijkx en Vincent van der Valk 

Saman Amini