Gesprek onder de douche

De sportschool waar ik hangend aan de wijzers van de klok tracht die een paar jaar terug te zetten, is naast sportschool ook dansstudio. Veel jongeren en kinderen krijgen er les door bevlogen leraren van ballet tot streetdance. Woensdagmiddag is het tijd voor de heel jonge kinderen die door hun ouders gehaald en gebracht worden.

Na een intensieve training stond ik onder de douche me te laven aan de waterstralen die over mijn moegetrainde lichaam stroomden toen de deur van de kleedkamer open ging en er een overduidelijke vader naar binnen kwam om gebruik van het toilet te maken. Een ogenblik later zag ik vanuit mijn ooghoek een meisje van een jaar of 5, 6 met grote blauwe ogen naar me staren. Ik stond met mijn rug naar haar toe en het leek me wenselijk om die positie aan te blijven houden. Ik keek nog maar eens uit mijn ooghoek, ze stond er nog, onbeweeglijk, haar blik op mij gericht.

Het werd wat ongemakkelijk, iemand zal haar binnen toch wel missen of zo? "Hoi" zei ze contact makend en de stilte verbrekend tegen mijn rug. "Hey", antwoordde ik terug, "Volgens mij mag jij hier helemaal niet komen" ging ik op constaterende pedagogisch verantwoorde toon verder zonder beschuldiging in de intonatie. "Ik zoek mijn papa, ik ben hem kwijt". "Ah, ik denk dat ie op de wc zit" veronderstelde ik. Op dat moment werd er doorgetrokken en was het inderdaad papa die met een "Hé gekkie, wat doe jij nou hier" z'n dochtertje weer meenam.