Changes

Wie denkt dat je in de pubertijd de enige en grootste verandering van je lichaam meemaakt is duidelijk de vijftig nog niet gepasseerd. Er zijn nu momenten dat ik mijn lichaam bezie en constateer: 'o, zit dat nu zo?' In de pubertijd zijn die veranderingen spannend, leuk en vooral ter verbetering van het lichaam, maar na verloop van tijd vertoont dat nieuwe lichaam gebreken en uitval welke niet meer zullen herstellen. Het heet in de volksmond ook wel gewoon 'ouder worden', en zoals we allemaal weten komt dat met gebreken. Daar waar het lichaam van de adolescent zichzelf helemaal opbouwt en klaarstoomt om het leven te attaqueren, laat het lichaam van de beginnend bejaarde merken dat het langzaam maar zeker richting het einde gaat.

En dat is prima. Ik heb er geen problemen mee dat mijn haar wat grijze kleurschakeringen krijgt, dat er zich lachrimpeltjes rond mijn ogen vormen, dat ik zo nu en dan een leesbril nodig heb, er zijn leuke modellen te koop tegenwoordig. Noch heb ik er problemen mee dat de eens zo strakke contouren wat vervagen en dat de algehele energie minder wordt en ik wat meer tijd nodig heb om te herstellen van een enerverende dag. Maar waar ik absoluut niet tegen kan is wat ik nu al zo'n week of twee mag ervaren: een onwillige rug.

Mensen die mij al wat langer kennen weten dat ik niet zo'n sterke rug heb, dat wil zeggen, ik kan in principe alles, maar omdat mijn ruggenwervel aan de onderkant een soort van afbuigt, kan ik soms zomaar 'door m'n rug gaan'. Meestal doordat ik tegen beter weten in toch meer heb gedaan dan ik zou kunnen. Toch gebeurde het in mei dat spontaan, terwijl ik door het winkelcentrum liep, het ineens in mijn rug schoot. Dat was na twee dagen weer goed, maar wel raar dat er geen aanleiding voor was. Sinds een week of twee zeurt mijn rug. En ik negeer dat dan onder het motto wat je geen aandacht geeft is er niet.

Het is ook niet echt 'er doorheen gaan' meer een soort beknellend gevoel. Ik weet dat in beweging blijven de beste remedie is en dat heb ik dan ook gedaan. Gewoon alles doen wat ik altijd doe, maar dat vond mijn rug blijkbaar geen goed idee. In de nacht was het het ergste, omdat ik dan stil lig. Ik stond vervolgens op met veel pijn, maar dat liep ik er in de loop van de ochtend wel weer uit. Blijven bewegen! Dus gewoon ook sporten, waar je lichaam warm wordt en de pijn dan ook verdwijnt om dan 's nachts weer op te spelen. Een soort vicieuze cirkel. Maar nu eist mijn rug de aandacht op die het klaarblijkelijk nodig heeft. Ik strompel door het leven, met in huis een soort elastische rugband om voor wat versteviging, een oude-mannen-rugkussentje in de bank en pilletjes tegen de pijn. Het sporten laat ik ook maar even voor wat het is

En dit kan ik dus níet uitstaan, zo'n belemmering. Ik ben überhaupt een ongeduldige zieke, maar als je dan nog koorts hebt, dan verslaap je hele dagen, maar nu word ik er letterlijk en figuurlijk pijnlijk aan herinnerd dat mijn lichaam een eigen leven heeft en op stop heeft gedrukt tegen mijn wil in. Maar goed het kan altijd erger natuurlijk. Ik heb nog gewoon, zij het wat schuifelend, boodschappen kunnen doen en in huis red ik het ook wel. Ik blijf bewegen, maar wissel het af met een beetje bankhangen. Na deze aandacht voor rug verwacht ik na het weekend wel dat rug zich weer gedeisd houdt.