Taboe

Nederlanders hebben over het algemeen een obsessie wat betreft het weer. Het is een vrij homogene fixatie die simpel valt uit te leggen in: zon en warmte is fijn, regen en kou is niet fijn. Dat verklaart de drang om waar men ter wereld ook zit de temperaturen aldaar door te geven aan het thuisfront. Waarbij het de bedoeling is dat het weer beter (lees warmer) moet zijn dan thuis voor een extra stukje genot. De ontvangers dienen dan ook geheel volgens het protocol (gespeeld) jaloers te reageren. Het is één van die stilzwijgende omgangsvormen die in de loop van de tijd gemeengoed is geworden.

Ik speel dat gewoon, zij het wat minder fanatiek, mee, ondanks het feit dat ik helemaal niet van warm weer hou, 22 hooguit 23 graden is voor mij meer dan genoeg. Alles daarboven beschouw en ervaar ik als onprettig. Ook nu ik het gevoel heb dat het al zes weken belachelijk warm is, de natuur voor mijn ogen aan het verdorren en verdrogen is, ik zoveel mogelijk binnen blijf en pas naar buiten ga als het echt niet anders kan, voelde ik niet echt de drang dit mee te delen, omdat ik meende vrijwel alleen te staan in die mening.

Nu ben ik wel in het stadium van mijn leven dat het me echt niet uitmaakt als enige iets heel anders te vinden of het anders te zien dan de meerderheid, maar ik huldig het principe dat wat mijn mening is alleen belangrijk is voor mij. Bovendien is niets zo zinloos als klagen over het weer, omdat je er toch niets aan kunt doen. Weer signaleer en onderga je, je past er je doen en laten daar waar mogelijk op aan, en klaar. Maar gisteren toen ik vernam dat ergens richting volgende week een hittegolf staat aan te komen, terwijl ik zoals gezegd het gevoel heb al wekenlang in een hittegolf te verkeren en juist zo hoop op, vooral voor de natuur, wat flinke regenbuien, knapte er iets in me. Zeker toen er werd gesuggereerd dat de temperaturen wel eens richting 40 graden zouden kunnen oplopen.

Heel voorzichtig heb ik op die mededeling als volgt gereageerd: 'Ik weet dat ik vrijwel alleen sta als ik zeg: ik hou helemaal niet van dit weer. Blijf het liefste binnen'. Wie schets mijn verbazing dat spot en hoon niet mijn deel waren, maar herkenning, begrip en steun. Wie had gedacht dat wat ik beschouwde als het laatste taboe, warm weer niet per definitie fijn vinden, meer leeft dan ik kon vermoeden. Het zal een minderheid zijn, maar dat ik in een minderheidspositie verkeer, daar ben ik aan gewend.

Dit blogje is dan ook een hart onder de riem voor iedereen die niet zo gelukkig is met de hitte, zoals het overal wordt voorgespiegeld dat we zouden moeten zijn. En dan houden we nu gewoon weer onze mond en ondergaan het op individueel gepaste wijze. We gunnen het de mensen voor wie het niet warm genoeg kan zijn, onze tijd van meer aanvaardbare temperaturen komt er fluks weer aan.