Jongens

De door de media tot 'voetballertjes' gereduceerde Thaise tieners en hun coach zijn gered! Het zal niemand ontgaan zijn wat hen is overkomen en hoe het uiteindelijk goed is afgelopen. Ik heb het nieuws hieromtrent ademloos gevolgd, soms letterlijk toen ik zag hoe nauw en ondoorgrondelijk het grottenstelsel was. Mijn eigen weerzin om grotten in te gaan werd er door bevestigd.

Vrijwel direct na de bekendmaking van het lot van de tieners en hun coach en de wereldwijde aandacht die dat genereerde, kwamen er geluiden van mensen die de bekommernis overdreven vonden en meteen allerlei andere zaken aanstipten in de wereld die minstens zo erg of zelfs erger en schrijnender zijn. Ja, natuurlijk zijn die er, maar er is bij mijn weten geen wedstrijd gaande over wat het ergste, verschrikkelijkste of schokkendste nieuws is.

Het nieuws wordt doorgaans gedomineerd door niet de mooiste kant van de mensheid. Daarom was, nadat de jongens en hun coach na tien dagen waren gevonden, de aan zekerheid grenzende hoop zo krachtig en mooi, de hoop dat ze alle dertien gered zouden kunnen worden.

Er ontstond rond de ingang van de grot heel organisch een soort dorpje van hulpverleners en familieleden die zich gesterkt zagen in elkaars verdriet en wil om de moeilijke reddingsoperatie te doen slagen. Bovendien kreeg de Thaise overheid internationale hulp uit vele landen, en plotseling zagen we hoe mensen in tijden van nood samen kunnen werken om een gezamenlijk doel te bereiken; het redden van de dertien onfortuinlijke jongens.

Deze beelden en de beelden van de jongens in de grot die, gesterkt door de meditatieoefeningen van hun coach, 25, dus eigenlijk ook nog een jongen, om beurten ons in de huiskamers wereldwijd begroetten alsook de briefjes die ze aan hun ouders schreven, zorgden ervoor dat we allemaal vurig hoopten dat de gevaarlijke reddingsoperatie maar goed zou mogen gaan. Er was immers al een zeer ervaren duiker gesneuveld tijdens zijn werk.

Voor iets meer dan twee weken zagen we dat moeder natuur ons altijd nog de baas is als zij wil, dus een beetje meer eerbied voor moeder is gepast. Dat als de mensen maar willen er altijd een mogelijkheid is tot samenwerking voor een mooi resultaat, in dit geval het redden van dertien slachtoffers die door een ongelukkige samenloop van omstandigheden vastzaten in een ogenschijnlijk ondoorgrondelijke grot. Wij konden in deze bange tijden met inderdaad heel veel onvoorstelbaar leed voor velen weer eens zien waar het écht om gaat. Terug naar de basis: menselijkheid. Het is goed om te zien dat het nog steeds bestaat.