De dictator Recep Erdoğan heeft de verkiezingen in Turkije gewonnen. Niet verrassend natuurlijk, het lijkt een wereldwijde trend die megalomane leiders, zelfs als het volk er zelf voor kan kiezen. Ik heb erg te doen met de 70 procent van de kwart miljoen Turken in Nederland die ook op hem hebben gestemd, omdat ze hier wonen in vrijheid, waar je kunt zeggen wat je wilt zonder opgepakt en gemarteld te worden, terwijl ze met hun keuze duidelijk aangeven dat ze het liever anders zouden zien, en waarschijnlijk zo ontzettend graag terug willen naar het Turkije van Recep, maar dat het op één of andere manier niet mogelijk is voor ze. Schrijnend. Wat zal deze groep mensen het moeilijk hebben hier.
Tevens heb ik ook zo te doen met Mark Rutte, hij heeft tekenen van young onset dementia. Hij was vergeten dat hij wel op de hoogte was gebracht van een deal tussen de Belastingdienst en Shell over de dividendbelasting. Vorige week antwoordde hij er nog ontkennend op. Eerder beweerde hij ook al samen met de coalitiepartijen dat er geen memo's waren tijdens de formatie of het zich niet meer kon herinneren, maar jawel hoor, die waren er toch. Op zo'n jonge leeftijd al zo vergeetachtig, heel triest. Gelukkig dat de oppositie hem er steeds op wijst.
De coalitie in Rotterdam (VVD, D66, GroenLinks, PvdA, CDA en CU-SGP), hebben de oorspronkelijke ambitie om een 'homovriendelijke' stad te zijn losgelaten vanwege bezwaren van CU-SGP. Je kent ze wel, die gelovigen die met zo'n gelukszalige zelfingenomen glimlach op hun smoel met zalvende stem zeggen dat ze wel begrijpen dat "het" bestaat, maar dat hun God het praktiseren ervan niet toestaat. Ondertussen worden er in die geïndoctrineerde kringen katten in het donker geknepen en komt incest er onevenredig vaker voor.
Ik kijk weinig tv, en als ik kijk is het naar NPO 1, 2 of 3. Maar nu met al dat voetbal kijk ik enkel het journaal, want verder is er niet veel. De commerciële zenders kunnen mij qua programma aanbod helemaal niet bekoren. Nu is er een soort bezuinigingsronde aan de gang bij de NPO waardoor een fantastisch programma als "Andere Tijden" wordt gehalveerd en op termijn zelfs dreigt te verdwijnen. Terwijl iedere natte wind van Jan Smit een tv programma oplevert om nog maar niet te spreken over de totale zinloosheid van wat collegaatje Frans Bauer op prime time allemaal op tv mag doen.
Carrie Gracie, de correspondent van de BBC in China die in januari boos is opgestapt omdat ze er achter kwam dat ze niet, zoals haar was verteld, evenveel salaris ontving als haar mannelijke collega's. Zo verdiende Jon Sopel die hetzelfde werk deed vanuit Noord-Amerika zo'n 115.000 pond per jaar meer dan Carrie. Ze heeft het achterstallige loon alsnog uitbetaald gekregen en heeft dat geld gedoneerd aan een stichting die zich inzet voor gelijke behandeling van vrouwen.
"Het zullen je ouders maar wezen yeah, yeah, yeah, yeah", deze verbastering van de hit "Het zal je kind maar wezen" uit de serie "'T Schaep Met De Vijf Pooten" uit 1969 borrelde spontaan in me op toen ik las over de ouders die in Haarzuilens een rommelmarkt wilden bezoeken en hun drie kinderen van één, drie en vijf jaar oud in een snikhete auto achterlieten. Omstanders schakelde hulp in en agenten hebben direct het raam van de auto ingetikt waar de drie kinderen al flink bezweet en verhit waren. Iedereen kan maar kinderen krijgen er hoeft geen proeve van bekwaamheid voor worden afgelegd. De politie heeft na een gesprek met de ouders melding gemaakt bij Veilig Thuis voor verdere actie richting hen.
Cedella Roman |
Carrie Gracie |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten