De loodgieter

Een paar maanden geleden viel me op dat het reservoir van het toilet boven niet meer zo snel vol liep na doorgespoeld te hebben. In eerste instantie dacht ik dat ik het me verbeeldde, maar toen het ongeveer een kwartier duurde eer het reservoir weer vol zat heb ik eens het deksel eraf gelicht er erin gekeken. Waarschijnlijk met dezelfde hoop als toen ik een auto had en de motorkap opendeed om erin te kijken, de hoop dat dat wat er aan mankeerde rood zou oplichten of zoiets. Ook nu zag ik niks geks, heb nog even op wat dingetjes gedrukt en gedraaid, maar het euvel bleef.

Ik ben geen klager, dus ik haalde mijn schouders op en dacht: 'Méh, hij doet 't nog'. Maar vorige week leek het wel of het steeds langzamer ging dat hervullen, dus even een mailtje naar de bewonersconsulent gestuurd. en zij antwoordde het doorgezet te hebben naar de loodgieter, die me belde en beloofde om maandagochtend tussen tien en twaalf te komen.

Om kwart voor twaalf ging de bel en stond een vrolijke echte Rotterdammer voor de deur, met in zijn hand al een doosje met een compleet nieuw systeempje voor in het reservoir. Joviaal zei hij al: 'Het reservoir vult langzaam hè', op een toon alsof hij dat dagelijks meemaakt, en uit zijn verdere verhaal blijkt dus dat zulks veel voorkomt, want dan is het membraan gebroken, zo leerde ik. Hij deelde ook mee dat het op een gegeven moment helemaal stopt met vullen. Binnen tien minuten had hij het oude systeem eruit gehaald, het nieuwe erin gezet en zelfs de tijd opgenomen hoe lang het nu duurt dat ie zich weer helemaal vult (53 seconden). 'U heeft weer een mens gelukkig gemaakt vandaag' vertelde ik hem. En ik meende het, geluk zit in kleine dingen.